Om 00.32 uur word ik wakker van regen. In mijn tent. Ik steek mijn hand buiten mijn slaapzak en voel een plas water. Mijn slaapzak is doorweekt en als ik mijn matras indruk komt het water er onderuit… Dat ziet er redelijk kansloos uit, de voorspellingen zijn dat het van middernacht tot 07.00 uur zou regenen. Dus ik kruip uit de tent, naar de lege tent naast me en val daar weer in slaap, enigszins zorgen makend over de dag van morgen.
Het ziet er nog steeds treurig uit bij het ochtendgloren, daar kan zelfs een doedelzakspeler in een kilt die het Zuid Afrikaanse volkslied speelt, niet veel aan veranderen. Het is nat, nat, nat. De grond kan hier wel wat hebben, maar niet deze stortvloed. Enigszins bedrukt lopen we naar het ontbijt, peinzend over het feit dat we natte schoenen aan zouden moeten doen.
Foto: Sam Clarke/Cape Epic/Sportzpics
Zoals al eerder deze week, bleken dergelijke zorgen de minste van allen voor de dag te worden. Een bloedhete tent is nog altijd beter dan 100% vochtigheid en 26 Celsius. Een hete dag is nog altijd beter dan een drijfnatte slaapzak. Gisteren vond ik dat ik mijn haar moest wassen omdat er wat stof in zat. Vandaag zat mijn haar in één klont op mijn hoofd geplakt door de modderkluiten! Zo passen we langzaam maar zeker onze standaarden aan.
Een minuut na de start zijn we van top tot teen doorweekt en rood van de Afrikaanse modder. Dat zou de eerste 50 km niet beter worden. De temperatuur is daarentegen goed, ik ben blij met mijn windjackje. Maar de modder heeft – wat een relatief eenvoudige etappe zou moeten worden – veranderd in een zuigende modderhel. Het voelt alsof je bij elke pedaalslag een half wiel doortrapt. We rijden behouden, voorzichtig, maar het kost hoe dan ook veel energie.
Foto: Karin Schermbrucker/Cape Epic/Sportzpics
Bij de 3e waterpost, na 75 km, horen we dat de laatste teams net wegzijn bij de 1e waterpost, op 28 km. Ik heb tegelijkertijd medelijden met en bewondering voor deze teams. Ze zitten langer op de fiets, met een voor hen vergelijkbare intensiteit, en hebben ook nog eens minder hersteltijd.
De route is ondanks alles weer schitterend. We rijden (nog) niet in de allerhoogste bergen, maar op de groene flanken daarvan. Dat resulteert in mooie singletracks, korte maar heftige klimmen, gave afdalingen. Het is soms bijna onwerkelijk. Hier zijn we dan, na maanden keiharde training.
Onze eindtijd wordt exact 6 uur. Slechts 3 kwartier korter dan gisteren, wat als loodzware dag werd aangekondigd. We eindigen als 7e in de stage en 187e team overall. Niet slecht, maar de race is eigenlijk nog niet begonnen. Zoals José Antonio Hermida na de proloog al zei ‘Vandaag staan we op het podium, morgen kan een heel andere dag zijn’. Dat werd, overigens, een dag waarop hij met een allergische reactie opgenomen moest worden in het ziekenhuis. Kortom, onze strategie is zoveel mogelijk energie sparen, proberen materiaal heel te houden en consistent te rijden met zo efficient mogelijke stops.
Foto: Gary Perking/Cape Epic/Sportzpics
Daguitslagen
Op kop sleuren naar de meet (met het dichtstbijzijnde mixed team in ons zog) leverde ons geen onverdienstelijke 7e plek op. En toch een beetje zere benen, maar vooral de smaak van de modder van de Westkaap in onze mond.
Bij de elite dames ruilden de teams van Laura Turpijn en respectievelijk Hielke Elferink van plaats ten opzichte van gisteren: Laura en Sara Meertens waren ruim 6 minuten eerder over de streep. Ook Sir Bart en Abraao Azevedo maakte er een mooie dag van, de modderige etappe finishend met een voorsprong van 8 minuten op het volgende masters team. Bij de elite mannen was het met Robert Mennen en Kristian Hynek wéér een nieuw koppel op het podium. Gelukkig lijken Rudi van Houts en José Antonio Hermida weer bezig aan een opmars richting de de kop: ze finishten als 16e en hebben ‘slechts’ 1u37 achterstand goed te maken…
Kijk voor alle uitslagen en volg Eric en Hanneke (team 337) via Live-tracking op: www.cape-epic.com
Tekst: HB (& EW)
