Zoals de organisatie meerdere malen beloofd had zou vandaag een zware dag worden. Om te beginnen met het wennen aan het om 05:00 opstaan. Chaos omdat je de helft van je spullen niet kan vinden in je tentje, stress omdat je op tijd bij je startvak moet zijn (wat niet iedereen lukt). Wij staan in startvak D dat 10 minuten achter de UCI rijders start. Als we eenmaal over de startstreep gerold zijn banen we ons een weg door de wijngaarden en boerderijen van het – relatief – vlakke dal. Het opwaaiend stof kleurt onze fietsen en kleding in mum van tijd rood. De vele bochten, het door stofwolken belemmerd zicht en bovenal het enorme enthousiasme zorgen voor een reeks valpartijen. De in het wegdek genestelde stenen en de langs de kant groeiende doornstruiken leveren al ontelbare lekke banden op. Toch is de toon in het peloton vriendelijk en vrolijk terwijl we de eerste 38 km in nog geen anderhalf uur afleggen.
Foto: Sam Clark/Cape Epic/Sportzpics
Greg Beadle/Cape Epic/Sportzpics
Eenmaal goed warm gereden – het is bewolkt, drupt af en toe en de hitte van gisteren is een standje lager gezet – begint het echte werk. De eerste van drie lange beklimmingen omvat in de eerste plaats harken en ook veel lopen. Over doubletrack, over grindpaden, soms ook singletrack. Met een deelnemersveld van 1200 vrouw en man rij je niet snel alleen – op de steilste stukken is het vooral laveren tussen de lopers. De helft moedigt ons aan. De afdalingen die volgt is veelal hetzelfde en bovenal heel ruw. Van de keuze voor fullies met dropperzadelpen hebben we absoluut geen spijt!
De eerste etappe van de ABSA Cape Epic bevat niet één maar drie van genoemde uitschieters van klimmen in de bergen ten noorden van Robertson. Het landschap hier op de heuvelflanken is geel-groen en dor: de begroeiing is op z’n minst mediterraan de noemen. Met méér en grotere stekels – getuige ook de rode vlek die zich uitbreidt op mijn rechter knie.
Foto: Sam Clark/Cape Epic/Sportzpics
Karin Schermbrucker/Cape Epic/Sportzpics
De parkoersbouwer staat bij enkelen bekend als Dr. Evil. Eén van zijn grapjes is de deelnemers uitzicht geven op de bevoorrading, om ze vervolgens nog een uur lang te pijnigen op een haast onmogelijke helling. Of ze met de finish in zicht nog even 5 km de andere kant op te sturen. Beide overkomen ons vandaag. Tussen de drie grote beklimmingen en de eindstreep verandert het landschap in golvende gele heuvels van droog gras. De ondergrond wordt rode aarde in plaats van grauw grind. Hier en daar zie je een uitgevallen stekel van een stekelvarken op het pad liggen. Zou dat speciaal voor ons zijn?
Greg Beadle/Cape Epic/Sportzpics
Ein-de-lijk over de streep, binnen net geen zeven uur, verwonderen we ons toch nog over hoe zwaar de dag verliep. Maar ook hoe onbeschrijfelijk mooi het hier is: we hebben zo veel variatie in terrein gezien en zo veel vriendelijke mensen ontmoet – zowel op als naast de paden. Als dit alles een indicatie is van de rest van de week doet de Cape Epic absoluut haar naam als De Tour van het mountainbiken eer aan.
Daguitslagen
Voor napraat was er vandaag wat minder tijd. Eten, schrijven en herstellen staan op een eerst plek. Laura Turpijn en Sara Mertens konden met een vijfde plek hun pech van gisteren bij de proloog deels goed maken, Hielke Elferink en Milena Landtwing op de hielen volgend. Ook Bart en Brentjens en Abraao Azevedo hielden redelijk stand met een vierde plek. Voor Rudi van Houts en José Antonio Hermida wordt het nog een zware klus. Hermida moest worden opgelapt na een allergische reactie. Met een uur achterstand op de koplopers wisten ze toch nog te finishen, maar schuiven terug van 1e naar een plek voorbij de 80e plaats in het algemeen klassement.
En wij? Na 6 u en 44 min strijd – vooral met mensen die op de steilste stukken bergop en bergaf voor ons zaten – kwamen binnen op een 13e plek.
Kijk voor alle uitslagen en volg Eric en Hanneke (team 337) via Live-tracking op: www.cape-epic.com
Eric
