Daar zijn we weer! Alive en kicking… soort van, althans. Het is meer dat het hele camp redelijk dood en op half zeven in de ‘riders lounge’ hangt. Dus diegene die nu het beste herstellen, het meeste eten en het meeste slapen, staan morgen met de kleinste wallen onder de ogen aan de start.
Eerst maar eens een kort verslag van etappe 3, gisteren. De langste etappe van de 2014 Cape Epic van Robertson naar Greyton. Niet veel klimmen, niet al te technische, en met ‘slechts’ 1800 hm, maar wel lang. En elke dag lijkt daar nog een nieuwe uitdaging bij te komen – dit keer een flinke wind die in de loop van de dag tot iets-te-sterke lentebries opstak. Lees, de tentjes in het camp waaiden stuk voor stuk weg…
Maar, we dwalen af! De dag begon snel. Heel snel. De eerste 50 km gingen ontzettend hard. Er werd geblazen over de gravelwegen, op de glooiende heuvels werd er gereden alsof iedereen er zo snel mogelijk af moest en het peloton zo snel mogelijk tot zielige hoopjes gedecimeerd. Van samenwerking was in het algemeen weinig sprake. Dat betekende, dat Eric flink aan de bak moest om mij op de klimmen in de groep te houden. Even aanhangen, een gaatje dichtrijden of mij oppikken. Niet makkelijk. Na die 50 km reden we dan echt alleen. Althans, met een ziek damesteam en 2 Belgen met een suikerdip in het wiel. Bij 80 km ging bij Eric het lichtje uit. We werden eindelijk, na een waterpost, opgepikt door een behulpzaam team, maar er was niet veel meer aan te doen. Te sterk aangelengde sportdrank deed ons de das om en daar reden we dan, weer op gravelwegen en alleen, tegen de wind in. Voor wie mij kent, ik ben niet echt een goed windscherm dus Eric had daar ook niet veel aan. Maar, de Cape Epic is een race waar wilskracht alles is. En bijten kunnen we. Dus we finishten alsnog heel sterk.
Deze dag heeft ons nog eens goed in doen zien, dat dit echt teamwerk moet zijn. En dat betekent dat we het tempo vinden dat voor ons optimaal is. Eric moet kunnen blijven helpen en zich niet kapot hoeven rijden. Het gaat erom, alle schakeltjes in de ketting heel te houden…
Vandaag, etappe 4, was beter en niet beter tegelijkertijd. Ik heb gisteren mijn armen in moeten laten tapen, om te voorkomen dat een peesontsteking verergert. Dat ging vandaag heel goed, maar dat kunnen we niet zeggen van Eric’s maag. De sportdrank hier is te heftig, en Eric kreeg weer problemen met zijn maag. Alles gaat gewoon op slot en van een sterke rijder verandert hij in 5 minuten (telkens net na de drankpost…) in een zielig hoopje ellende. Een hard rijdende hoopje ellende, dat wel!
En dat is maar goed ook, want vandaag was Leuk. Singletracks, singletracks en nog eens singeltracks. Korte, heftige klimmen en ontzettende mooie flowy singletracks. Heerlijk gewoon, door het lage struikgewas, soms prachtig rode bloemen. Alles is ondanks de hitte nog groen en de vergezichten zijn heerlijk.
Ik zou nog veel meer kunnen schrijven maar mijn peesontsteking speelt op bij het typen, het wordt donker en ik moet de tas nog inpakken… Morgen de allerzwaarste dag. Na 5 dagen rijden gaan we ruim 100km maar vooral, 3000 hoogtemeters rijden. Volg onze via de live tracking service!
Kijk voor alle uitslagen en volg Eric en Hanneke (team 337) via Live-tracking op: www.cape-epic.com
Tekst: HB
Wat doen jullie het goed!
En wat is het spannend in de ‘mixed’ groep. Ik vraag mij af of jullie nog het gevoel hebben in een wedstrijd te zitten of juist niet!?
Ik volg jullie nog steeds en heb ook het korte interview gezien voor de start, leuk.
Jullie zijn wel heel sterk bezig, ik weet niet of jullie het beseffen maar jullie rijden in de top mee.
Hou vol en blijf voorzichtig want dat brengt je tot het einde.
Succes verder. Leen