Dat de ABSA Cape Epic zwaar is, is me de afgelopen dagen ietsje duidelijker gebleken dan mezelf lief was. Vanmorgen beslaat de eerste rij van ons startvak de Outcasts – rijders die inmiddels zonder partner verder moeten. Hieronder zijn ook een aantal profs en topamateurs – het benadrukt wederom dat dit voor niemand makkelijk is. Hanneke d’r armen zijn ingetapet, mijn maag is dichtgeplakt met pectine. Waar het uitvalpercentage begin van de week nog het laagste ooit was gaan de geruchten dat we nu op de hoogste cijfers ooit uitkomen. De modder van etappe 2, de wind van etappe 3, het eindeloze klimmen van gisteren… het eist z’n tol.
Twee rijen voor ons staat José Antonio Hermida ook in z’n Outcast shirt te wachten op het startschot. Als die eenmaal gaat is de start wederom fel – hoewel het aller scherpste er inmiddels wel af is. Hermida en de paar andere eenzame profs zijn uiteraard na twee bochten buiten zich. Koers is koers, toch?
Foto: Gary Perkin/Cape Epic/Sportzpics
Foto: Nick Muzik/Cape Epic/Sportzpics
Het op-en-af inkomen begint langzamerhand typisch te worden. De dalen in dit deel van de Westkaap zijn vooral rollende heuvels omringd door beduidend hogere bergen, dus vlak is het zelden. Als je gelukt hebt rollen de heuvels niet zo erg. Heb je pech dan is het met nog één verzetje over naar boven harken. En hopen dat je nog aan kan sluiten bij een snel en stabiel groepje als je aan de andere zijde weer naar beneden rolt. Heb je echt mazzel, dan kan je zonder al te veel gestamp in je groepje blijven hangen en is het de eerste 15 km uitzitten.
Uitzitten tot de eerste singletrack begint. Hoewel er al genoeg leuke paden waren de afgelopen 6 dagen, is ons gisteravond beloofd dat we vandaag echt lol gaan hebben. En hoe! Het lijkt alsof driekwart van de route over aangelegde MTB routes loopt, met reeksen kombochten, rammelende bruggen en sprongetjes. Eén singletrack ‘passage’ is maar liefst 11 kilometer lang, een groot deel van de paden is er niet meer dan een paar meters voor je uit te kijken omdat de bochten elkaar zo snel opvolgen. Zuid Afrika als MTB bestemming? Jazeker!
Foto: Nick Muzik/Cape Epic/Sportzpics
Foto: Karin Schermbrucker/Cape Epic/ Sportzpics
En het is en blijft koers, dus de wat bredere en steilere beklimmingen kunnen we vooral benutten om teams voorbij te steken. We rijden grotendeels alleen – van team naar team hoppend. Af en toe dalen we in een treintje af, het volgende steile stuk kunnen we weer een paar man inhalen. Bij de laatste post – op grofweg 65 km van deze 85 km ‘korte’ etappe, is het rustig. Het lijkt alsof we ver naar voren zitten, dus we houden de stop zo kort mogelijk en rammen nog ietsje harder door te de meet: een steile klim maar vooral meer prachtige paden door donker bos en over gouden grasland.
Met lunchtijd zijn we binnen, na een prachtige dag op de fiets. De organisatie heeft een briljant parcours gemaakt door routes van even briljante trailbouwers aan elkaar te rijgen. En je merkt het aan de finish: iedereen heeft lol gehad en reed hard. Zelfs mijn benen deden het weer!
Foto: Karin Schermbrucker/Cape Epic/Sportzpics
Tekst: EW
Kijk voor alle uitslagen en volg Eric en Hanneke (team 337) via Live-tracking op: www.cape-epic.com
!!! . Zit er nou een gat in het hout op de laatste foto? :-)
Ja er zit en gat en daar is die rijder die beneden rijd door heen gezakt.
Erik en Haneke gefeliciteerd met deze geweldige uitslag, sterk dat jullie de laatste dag nog gestegen zijn in je positie, karakter tonen heet dat.
Veel plezier verder en rust goed uit, Leen