Cape Epic: Etappe 7 – De thuiskomst

Of de laatste kans. Of beide – ’t is maar hoe je het bekijkt.

Gisteren – we schrijven een dag later omdat we na de finish nog meer dan genoeg te regelen en te reizen hadden – reden we de slotetappe van de ABSA Cape Epic. De slotetappe van, voor mij althans, één van de zwaarste wedstrijden die ik ooit heb meegemaakt. De Epic heeft in de afgelopen dagen zowel haar zelfgekozen naam als haar bijnaam als ‘Tour de France van het mountainbiken’ absoluut waargemaakt. De landschappen en de etappe’s waren episch, de koers was keihard, de omstandigheden varieerden van grandioos tot en met gruwelijk, en de grootse gezelligheid en menigtes langs de hekken maakten het ook een menselijk avontuur. En op die laatste wedstrijddag is nog heel veel mogelijk…

Etappe zeven begint op een druilerige, koude ochtend op het rugbyveld van Elgin. De profs staan deels onder een tentje klaar voor de oproep, anderen hullen zich in vuilniszakken, uitgereikt door de organisatie of toeschouwers. Het drupt hard. Eenmaal ‘los’ is het tempo gelijk erg hoog. Gisteren stond Team Velozine nog in startvak C – door onze 5e plek op zaterdag starten we in groep A/B: de leiders van de klassementen en de overige top 75 teams. Het druilweer is zo dicht dat wolken, mist en regen nauwelijks te onderscheiden zijn terwijl we ons een weg door de wijngaarden banen. Hier en daar valt een gat, een kilometer later wordt het pad technischer en beweegt het peloton zich voort als een rups door het struikgewas.

Foto: Nick Muzik/Cape Epic/Sportzpics

Foto: Nick Muzik/Cape Epic/Sportzpics

We doorkruisen vandaag het Hottentots gebergte op weg naar de finish in Lourensford, net boven Kaapstad. De bergen zijn ruig met scherpe rotsen die als enorme tanden door de immer dichte mist prikken. Het klaart net een beetje op als we de eerste bevoorrading bij een meer naderen. De kale bomen en oevers van wit zand, omringd door de duistere bergen, maken het beeld bijna onwerkelijk. In kleine groepjes doorkruisen de teams het landschap. De outcasts die alleen door moeten rijden, de babbelende masters die hun klassering nu al goed genoeg vinden, de mixed en elite rijders die doorstampen met een hand op de ander zijn of haar rug. En de pechvogels, die met de moed der wanhoop deze etappe willen redden. Uitvallende remmen, gebroken kettingen en uiteraard nog hier en daar een lekke band.

Wij? We racen in oplopend tempo door. Er zitten maar drie of vier teams voor ons, en de Belgen waarmee we in het begin mee hebben gereden blijken minder snelle dalers. Als we ze voor kunnen blijven zit er héél misschien een podiumplek in het verschiet. Of (en?) een plekje hoger in het klassement… Dat vereist wel dat we de verplichte draagpassage overleven. To finish first you must first finish, immers. Na een paar honderd meter heerlijk technisch dalen en weer klimmen komen we op een zadel uit dat uitkijkt over False Bay, met ergens tussen de bosjes in de verte de Lourensford en de eindstreep. Hier mag echt niet gefietst worden, maar het pad is zeker het eerste deel veiliger te fietsen dan te lopen op carbon XC schoenen. En het is opletten geblazen, want het uitzicht over de vallei en in de verte de zee, is wonderlijk.

Foto: Nick Muzik/Cape Epic/Sportzpics

Foto: Kevin Trautman/Cape Epic/Sportzpics

We komen gelukkig zonder echte valpartijen of verzwikte enkels heelhuids beneden – evenals de teams om ons heen. Hierna is het weer kilometers trailpark paden, slingerend door een dicht bos naar de tweede post van de dag en daarmee allerlaatste van deze ABSA Cape Epic. We worden hier weer bijgehaald door een paar teams en proberen op volgende klim zo dicht mogelijk bij voluit te gaan als we durven (ik heb wat minder vertrouwen in m’n kunnen wat dit betreft dan Hanneke). Nu ligt de wedstrijd echt helemaal open. Net als bij etappe 4 en 6 is het bijna ieder team voor zich: de sterkste rijd(st)er op kop in de wind en maar rammen tot de volgende korte afdaling het broodnodige herstel biedt. Ieder koppeltje haalt in waar het kan en stampt hard door. In de verte zie je ze allemaal rijden: paartjes van gelijk gekleurde stippeltjes, bewegend langs de helling. Bij mij staat het schuim zowat op de kuiten, m’n achterwiel breekt uit als ik een wat grotere steen raak.

Bij de laatste beekoversteek pikken we twee Nederlandse Outcasts op: hiermee rijden we kop over kop, elkaar toeschreeuwend en duwend naar de laatste etappeaankomst. Voor ons is de ABSA Cape Epic, zoals bij zoveel van de teams in ons startvak, afgelopen met een lange, harde eindsprint.

Moegestreden ontvangen we de finishersmedailles van José Antonio Hermida (die uiteraard al een hele tijd binnen is) en zijn ploegmaat Rudi van Houts, die helaas de strijd moest staken. En dan is het wachten tot de volgende update van de uitslagen komt. We zijn in ieder geval vierde geworden deze etappe, onze beste uitslag tot nu toe! Achter ons rollen team na team binnen, elkaar, hun familie of verloren ploegmaat die achter de hekken staat te wachten, omhelzend. En blij dat het zo snel, zo goed, of soms überhaupt nog ging.

Foto: Karin Schermbrucker/Cape Epic/Sportzpics

Foto: Karin Schermbrucker/Cape Epic/Sportzpics

Een compleet verslag volgt binnenkort, als de Afrikaanse aarde uit onze kleren is gespoeld, de fietsen weer rijklaar staan en de spierpijn helemaal vergeten is!

Tekst: EW

Kijk voor alle uitslagen op: www.cape-epic.com