Vanmorgen om 05:30 begint het dan: de wekker gaat, het kommetje muesli wordt naar binnen gepropt en we scheuren met de taxi naar de start. Althans, het ophaalpunt voor de journalisten, die met de bus naar de start worden gebracht. De fietsen staan sinds gisteren al op ons te wachten – nu is het snel omkleden, warm rijden en het startpodium op voor de 23 km durende tijdrit door de wijngaarden van Meerendal.
‘Wedstrijdstress’ – of eerder wedstrijdspanning – is een handige bijkomstigheid. Hoewel je door de raampjes van de touringcar start naar het landschap van de Westkaap, houdt het mentale opladen je aandacht toch in de eerste plaats bij de komende wedstrijden. Maar goed ook, anders zou je alleen maar als een toerist om je heen zitten te staren.
Die proloog? Kort maar krachtig, 23 km steile beklimmingen met net zo steile afdalingen! Het ziet er naar uit dat het parcours technischer zal zijn dan in 2009 (de laatste keer dat Hanneke meedeed). Los zand, opwaaiend stof, scherpe stenen en technische afdalingen. Laat je hardtail maar thuis als je geen pro bent – of misschien zelfs dan.
Het was een goede test voor mens en machine. Veel te hard van start natuurlijk, maar na 4 dagen rust waren we nogal onrustig. Toch namen we na een klein uur flink gas terug. Deze race gaat niet over het winnen van de proloog, maar over met een grote glimlach over de finish in Lourensford komen. En daarvoor moet je eerst in Lourensford komen. De lompe paden van de proloog, waarvan de helft door het plaatselijk bikepark voeren – telt al enkele slachtoffers, waaronder niet enkel buitenbanden, maar ook een sleutelbeen.
Een busreis van enkele uren door de wijngaarden boven Kaapstad brengt ons alvast naar het volgende etappeoord. De atmosfeer is in één woord fantastisch. Zet 2000 tenten op, stop daar mountainbikers in en je hebt een feestje. We zullen zien of de regen van morgen daar verandering in kan brengen… Maar eerst is het uitrusten en opladen. De trackers, de telefoons, en vooral het lichaam, dat maandag een hele lange dag tegemoet gaat. Ondanks het prachtige uitzicht om ons heen – een groene vallei omringd door rauwe bergketens – zal mening rijder richting het einde van de 108 km en 2500 hoogtemeters lange etappe vooral naar zijn of haar voorwiel staren. Zeker als de temperaturen zo hoog blijven en de voelkoeling van het voorspelde buitje uitblijft.
Een aantal Nederlanders kan in ieder geval met een erg goed gevoel vanavond in de tent gaan liggen: zowel de teams van Rudi van Houts als die van Bart Brentjens kwamen als snelste in hun categorie (elite resp. masters) boven, Hielke Elferink reed ook zeker niet onverdienstelijk naar een vierde plaats bij de elite dames. En Velozine? Wij waren verbaasd met een 12e plek bij de mixed teams!
Eric & Hanneke
