Afgelopen zondagochtend: Daar zit je dan, in je eentje op de bank. Stil te zitten. Iedereen is lekker aan het trainen en wij zitten thuis. Want wij zijn aan het taperen.
Gelukkig is die periode bijna over. Nog maar drie dagen tot de start van de proloog van de Cape Epic. Maar zwaar was de aanloop toch wel.
In het algemeen is het motto toch ‘no pain, no gain’, ‘er af is er af’ en ‘in dat wiel!’. Lange duurtrainingen zijn noodzakelijk kwaad voor onze, aan adrenaline en endorfine verslaafde, breinen. Als honden die te lang binnen zitten, trekken we aan onze riemen zodra we, al dan niet noodgedwongen in onze mandjes (lees, van de fiets), moeten blijven.
Een beetje irriteert het wel. Als inspanningsfysioloog zou ik beter moeten weten. Maar het zelf doen? Lastig. Stiekem geniet ik van het even niet stressen over hoe de volgende training in de rest van de dagplanning past, maar al gauw steken toch de kwade gedachtes op. Hebben we wel genoeg getraind? Doet de rust ons echt wel zo veel goed? Moet ik niet toch wat krachttraining blijven doen zodat mijn blessure niet terugkomt? Was ik vorige week nu ook dit gewicht of ben ik echt zwaarder aan het worden? De gewoontes nemen ook de overhand. De koelkast puilt uit van eten dat we niet opmaken, we hoeven niet continue trainingskleren te wassen en trainen is geen excuus meer om sociale afspraken af te zeggen… Vinden de ouders wel fijn, zien ze ons ook nog eens.
Dan is het toch maar beter dat we inmiddels in Kaapstad zijn, dat de benen verbazingwekkend licht voelen en dat we, met als excuus ‘koolhydraten stapelen’, vrolijk bij de verschillende pers-etentjes/barbecues/wijnproeverijen aanschuiven…
3 days to start!
Hanneke
Ik had nog nooit van taperen gehoord :) Maareh, succes dar in de stof! Mogen de benen licht blijven aanvoelen tot het einde.
Tnx! :D