Tijdens mijn laatste marathon ging ik helemaal stuk. Ik reed 55 kilometer op een redelijk tempo. De resterende 45 waren een ware hel. Dat wou ik dit keer voorkomen en dat is op 2 kilometer na redelijk gelukt. De oorzaak zat hem in de voeding en het aantal geleverde kilowatt in het begin van de race. Dit keer ben ik dan van plan om minder gas te geven en goed te eten.
Voor de start van deze 9de editie van de Cimes de Waimes marathon staan er zo’n 50 man voor mij op een smal stukje fietspad. Sommige wandelen brutaal naar voren en plaatsen zich naast het fietspad. Als het startschot volgt, drukken ze zich tussen de rest met als gevolg dat we tussen de start palen doorkruipen in plaats van rijden… Ik zit dan direct op 2 minuten achterstand van de koplopers. Ik probeer hard en slim te rijden zodat ik niet maximaal hoef te gaan om wat naar voren te komen. Dit lukt redelijk goed en op een gegeven ogenblik kom ik de Brabantse gebroeders Van Dijk tegen. Ik ga eraan voorbij en rij samen met Rob van der Werf verder naar voren. Dan komen we de steeds meer rijders van de 45 en 65 kilometer tegen. Ik moet hierdoor van de fiets en de achtervolgers sluiten zich weer aan. Tot nu toe ging het fietsen van een leien dakje maar de benen beginnen nu toch wat te protesteren. Ik pak snel wat drinken en spuit wat zoetigheid naar binnen. Dit lijkt te helpen maar ik kan niet verder naar voren komen.
Dan besluit mijn voorderailleur dat ik aan het grootte blad ook wel genoeg heb. Ik moet veel kracht leveren om fietsend boven te komen en kan door de langzamere 45/65 kilometer rijders geen vaart houden. Dan slaat de kramp er ook nog eens in en ik sta een paar minuten te rekken en te strekken. Als het weer gaat, rol ik verder over prachtige de singletracks. Met lede ogen kan ik niet doorrijden op deze prachtige paadjes. Op de afdaling verzoek ik de wandellaars rekening te houden met de fietsers maar helaas is dit aan dovemans oren gericht. Door de fiets in trackstand te parkeren hoef ik maar 1x af te stappen. Een wandelende fietser gaat niet aan de kant omdat hij niet gelooft dat je daar kan fietsen. Ik wil terug lopen om hem te laten zien dat het geen probleem is maarja ik zit in een wedstrijd. De gelletjes en de drankjes beginnen te werken en ik krijg weer de slag te pakken. Ik rol lekker door waar het kan. Ik vergis me alleen 10 kilometer in de de afstand… en moet nog wat langer gas geven. Ik drink toch nog te weinig en krijg in de laatste 2 kilometer toch nog een klap van de bekende man. Je weet wel, die met z’n hamer. Gelukkig zijn het er maar 2 en ik rol behoorlijk stuk als 43ste over de lijn. Eerst volgende prioriteit: vol proppen en herstellen. Een uur later zondig ik en drink de lekkerste milkshake die ik ooit heb gehad…
Tjeerd
Tijd voor een persoonlijk consult…! ;-)
Die singletracks zijn inderdaad te rijden. Maar ik snap niet dat de organisatie die trails alleen reserveert voor de wedstrijdrijders en lange afstandsrijders. Nu was er teveel ergenis aan de rijders niet/ wel rijden. Ik heb daar moeten lopen. Deels wegens technisch onkunde, anderzijds omdat er teveel wandelende “obstakels” waren. Het me het dan niet waard om daar blessures op te lopen, omdat ik zo graag die trails wil rijden.
@Tjeerd: Ik heb je nog aangemoedigd toen je me inhaalde :) De wandelende obstakels heb ik ook last van gehad, daardoor ook niet alles kunnen rijden. Maar ik ken die paadjes heel goed, dus ik ga nog wel een keertje terug. Alleen jammer dat je de tijd die je neerzet daardoor niet meer kunt vergelijken. Ach, bijna 5 uur op de fiets over de 65Km is toch geen top tijd, LOL.