De Stoneman Arduenna in één dag – hoe dan? | Deel 2: een cursus rijtechniek

Tekst: Henk Boorsma // Foto’s: Arjan Kruik

Henks uitdaging: de Stoneman Arduenna in één dag!

In mijn vorige stukje heb je kunnen lezen dat ik de Stoneman Arduenna, die ik in 2021 al eens in twee dagen gereden heb, nu in één dag wil rijden. Noem het gerust een midlife crisis, maar ik wil graag uitvinden of ik, nu ik halverwege de vijftig en de zestig ben, nog zo’n grote uitdaging aan kan: op de mountainbikeroute 3.900 hoogtemeters en 176 kilometers dwars door de Belgische Ardennen.

Even wat achtergrondinfo voor het geval je de Stoneman Arduenna niet kent. Het is nadrukkelijk geen traditionele jaarlijkse marathon met massastart en tijdwaarneming. Integendeel, de Stoneman Arduenna is qua insteek bijna een antimarathon; je kunt ’m van april tot en met september op ieder moment rijden en er is géén tijdwaarneming. Sterker:  je mag er naar keuze één, twee of drie dagen over doen.

Maar omdat alleen de zon voor niks opgaat, moet je om je deelname officieel te maken wel een deelnamepakket kopen. Dat omvat onder andere een uitvouwbare routekaart met hoogteprofiel en een startkaart. Op de verschillende start- en stempelplaatsen langs de route kan je deze kaart laten perforeren. En met een volledig geperforeerde startkaart verdien je een door Stoneman-bedenker Roland Stauder zelfgemaakte trofee in goud, zilver of brons, al naar gelang het aantal dagen je er over gedaan hebt. De steen die in die trofee verwerkt is komt uit de Ardennen. Een zílveren steen. En daar wil ik dus een gouden bij hebben!

Hulp van experts

Die gouden Stoneman Arduenna-trofee verdienen is heel wat anders dan de zilveren. Simpel gezegd: het is twee keer zo zwaar. Daarbij moet je weten dat ik nog nooit eerder bijna 4.000 hoogtemeters aan één stuk gefietst heb. En ook afstanden van meer dan 150 kilometer rijd ik zelden. En áls, dan in vlak terrein op een racefiets. Lang verhaal kort: het rijden van de Stoneman Arduenna in één dag is voor mij een uitdaging waar ik me goed op zal moeten voorbereiden. Op álle vlakken: materiaal, training, rijtechniek, voeding en leefstijl. Omdat ik mezelf op geen van die aspecten een expert acht, ga ik hulp zoeken bij mensen die er wel verstand van hebben.

Via Lapierre, dat me voor de duur van mijn Ardennen-avontuur een fraaie dubbelgeveerde XRM 8.9 in bruikleen heeft gegeven, kom ik terecht bij Tim Smeenge, de Nederlands kampioen marathon 2022, die op fietsen van Lapierre rijdt. Misschien heb je Tims bikes zelfs wel zien langskomen op deze website; een Lapiere Prorace CF én een XR, beide met fraai custom lakwerk. Als Tim niet heel lang heel hard aan het fietsen is,  dan is hij bezig in zijn bikefit-studio. Of hij is te vinden op één van de vele mountainbikeroutes in de buurt van zijn woonplaats Zeegse in Drenthe, waar hij rijtechniektrainingen verzorgt. Preciés wat ik nodig heb!

Over hoe de bikefit is verlopen kun je in mijn vorige stukje lezen, nu wil ik je vertellen of ik wat heb gehad aan zijn techniektips.

Door de bocht zonder energieverlies

Ik begin eerst even met een disclaimer: ik heb géén volledige rijtechniektraining van Tim Smeenge gehad. Daarvoor was de tijd die we nog over hadden na de bikefit niet toereikend. Plus: Tim wilde de beschikbare tijd niet alleen gebruiken om mijn rijtechniek naar een hoger plan te tillen, maar hij wilde me ook graag de mountainbikeroutes rond zijn woonplaats Zeegse laten zien. Volledig terecht, want het routenetwerk is daar, in  het uiterste noorden van Drenthe, niet alleen behoorlijk uitgebreid, maar ook erg mooi.

Maar goed, geen volledige techniekcursus dus. Maar desondanks heb ik veel profijt van de tips & tricks die ik wel heb gehad. Ik neem ze even met je door. Tims eerste tip heeft betrekking op het nemen van bochten. De oefenbocht is geen gladgewalste kuipbocht met zo’n praktische hoge rand waar je je wielen zo lekker tegenaan kunt zetten, maar een vlakke bocht van bijna 180 graden met een ondergrond van losse bladeren en takjes. Het valt niet mee om die snel en vloeiend te nemen. Sterker: ik schiet de eerste keer gewoon keihard rechtdoor! En ook de tweede keer haal ik de bocht niet.

Maar met de tips van Tim, en uiteraard ook dankzij de bochten die hij zelf rijdt om zijn adviezen te illustreren, lukt het me steeds beter om de bocht te nemen zonder snelheid te verliezen. Los van het feit dat dat superleuk is, heeft het ook nut tijdens het rijden van een lange tocht als de Stoneman Arduenna. Want wie minder hoeft te remmen, gebruikt ook minder energie om weer op gang te komen. Dat is dubbele winst, want niet alleen kan je met een goede bochtentechniek sneller bij de finish zijn, het kost daarnaast óók nog eens minder energie!

Obstakels absorberen

Ook bij de kleine drop die we wat later passeren gaat het om efficiëntie en vasthouden van snelheid. Ik ben niet zo van de airtime, dus het drie boomstammen hoge sprongetje zou ik zelf sowieso niet gedaan hebben. Maar met Tim erbij durf ik het wel aan. En het gaat nog verrassend goed ook! Althans, dat vind ik terwijl de adrenaline door m’n lichaam giert. Tim denkt daar heel anders over. “Je stopt teveel energie in je afzet. Bovendien land je op je achterwiel. Dat kost snelheid en controle. Het is een veel betere strategie om de drop zoveel mogelijk te absorberen en om maximaal snelheid mee te nemen. Dat lukt alleen als je het moment dat je wielen in de lucht zijn zo kort mogelijk maakt. Je kunt dus het best met beide wielen tegelijk de grond raken.”

Tsja, dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zei al: ik ben helemaal niet zo’n springer. En Tims tip – het voorwiel explosief van me af en naar naar beneden duwen – is behoorlijk contra-intuïtief. Maar als ik Tim zie gaan snap ik wel wat hij bedoelt: soepel en vloeiend neemt hij de drop. De beweging die hij maakt ziet er totaal niet uit als springen, maar veel meer als absorberen. Tim gaat geen centimeter de hoogte in, maar neemt alle energie mee. Lastig om na te doen, het valt niet mee om de reflex te beheersen het stuur omhoog te trekken, terwijl ik eigenlijk precies het tegenovergestelde moet doen.

Keer op keer land ik op m’n achterwiel, maar uiteindelijk slaag ik er toch in m’n voorwiel als eerste aan de grond te zetten. En dan valt gelijk het kwartje. Want ik sta gelijk in de goede houding om aan te zetten en om eventuele andere obstakels of bochten te nemen. “Zeker aan het eind van een lange tocht, als vermoeidheid toeslaat, is het superbelangrijk om drops te absorberen”, legt Tim uit. “Het is niet alleen sneller, maar je verkleint ook het risico van vallen.”

Oude gewoontes zijn hardnekkig

Als we na de drop weer verder rijden door het Drentse bos ben ik best wel trots op mezelf. Dat heb ik toch maar mooi gedaan! Maar als Tim me tegen het einde van de rit vraagt vraagt zo snel mogelijk een lange linkse doordraaier te nemen, sla ik onbewust alle eerder adviezen in de wind en val ik weer terug op m’n eigen rijtechniek. Niet dat die heel slecht is – ik kom er al vele jaren prima de Utrechtse Heuvelrug mee op en af – maar ik merk wel dat m’n snelheid en vooral de controle suboptimaal zijn in vergelijking met de bochten die ik eerder die dag onder Tims begeleiding reed.

De privécursus die ik van Tim gekregen heb is aanzienlijk korter dan gebruikelijk. Dat is achteraf wel jammer, want bij een langere cursus is er veel meer tijd om de nieuwe rijtechniek er goed in te stampen. Maar tegelijkertijd besef ik dat je er ook dán niet bent. Oude reflexen afleren is ontzettend lastig, het vereist veel toewijding en een lange adem. Zo’n techniekcursus is dus niet iets dat je er tussendoor even bij moet doen. Natuurlijk, dat kan. Maar je haalt er past echt rendement uit als je het geleerde meeneemt naar je eigen routes en daar verder gaat oefenen. Liefst alleen. Of met maten die ook hun techniek willen verbeteren. Want als je gewoon weer met je groepje een rondje gaat trappen verval je voor je het weet weer in je oude routine en ben je dus op het vlak van rijtechniek niet veel opgeschoten.

Voor mij komt er dus hopelijk nog een vervolg, want het weinige dat ik geleerd heb smaakt echt naar meer.