Epic Bike Rides I: TransVésubienne

’s Ochtends om kwart voor 5 gaat de wekker… Half slapend probeer ik te horen of het inmiddels al gestopt is met regenen. Dat is gelukkig zo. Ontbijten op zo’n vroeg tijdstip is niet mijn ding, maar je moet wat als je om 6:45u start voor 86 km afzien in de Alpes-Maritimes. Met veel moeite krijg ik mijn muesli weg. Om kwart voor 6 stap ik op de fiets om de 3.5km omhoog naar de start van de Transvesubienne (TV) te rijden. Het opstellen voor de start begint om 6:15u. Het is nog fris en de wolken hangen erg laag. Door de regen van de avond ervoor dampen de bergen…

775 deelnemers waren in 3 startgroepen verdeeld, die met steeds een kwartier ertussen zouden starten; de Performers (profs en meervoudig/top TV finishers), de Challengers (minimaal 1x gefinisht en dames) en de Explorers (alle anderen). De start was on-Frans stipt om 6:45u voor mijn groep, de Challengers. Ik ben goed weg en stuif bij de eerste 20 over de skihelling naar beneden om onderaan met een bocht naar rechts te beginnen aan de startklim op de steile skihelling van La Colmiane. So far so good… Ik verteer de start prima en ga voorin de eerste groep (wat idioten voorin hadden zich los gereden van die groep) omhoog.

Het eerste uur is overleven in de modder. Grote delen zijn goed te rijden, maar in de eerste afdaling is het steppend je fiets door een dikke geul in de modder laten glibberen, gevolgd door een stuk ontzettend nat en blubberig schotter. Daarna het 2e deel van de eerste klim, een breed leisteen-schotter pad. Hier hapert mijn voorderailleur waardoor ik niet naar het kleine blad kan schakelen; looppassage 1 dus. Gelukkig vlakt het vrij snel zodanig af dat ik de ketting handmatig op het kleine blad kan leggen en verder kan fietsen. Helaas niet lang, de klim buigt af en gaat over een natte grashelling bestrooid met grote witte keien. Voorganger van de fiets = ik van de fiets, dus looppassage 2. Door zowel de omstandigheden als de vele mensen zijn veel passages die ik 4 dagen eerder prima kon rijden, nu niet meer te doen. Deze keer duurt het lopen aanzienlijk langer en kan ik pas in de afdaling die volgde, de enige flow-afdaling die de TV kent zo bleek, op de fiets stappen. Eén ding werd hier al wel duidelijk: lopen is niet mijn sterkste kant. Mannen kwamen mij voorbij gewandeld alsof ik stilstond!

Hoe dan ook… Flowafdaling: Check! Een waterig zonnetje breekt door de laaghangende bewolking… Leuk! :-) Met een grote grijns race ik met 2 mannen in mijn wiel naar mijn voorgangers. In no time zit ik in hun wiel en blijken zij meer moeite met obstakels te hebben dan ik, waardoor ik meer dan eens sur-place-end sta te wachten tot ik er ook overheen kan…
Na 2 uur kom ik als 3e dame aan bij de eerste verzorging op de Col d’Andrion. Ik eet een paar stukken peperkoek en banaan en drink wat energiedrank. Nog kouwend op een stuk banaan, rijd ik met een boel aanmoediging de lastige, gladde en natte stenenafdaling in die me een paar dagen geleden nog een valpartij (te voet) opleverde. Het hele eerste deel kan ik nu echter fietsen! Het leek wel alsof de regen alleen maar geholpen had hier, alsof je eigenlijk vanzelf in het juiste spoor gleed. Het laatste deel van deze afdaling wordt wat lomper en ik moet een paar keer van de fiets, maar al met al ging het best vloeiend.

We zijn weer begonnen aan de 2e echte klim. Die naar de beruchte Brec d’Utelle. We waren er bij het verkennen al achter gekomen dat de Brec zelf eigenlijk best wel meevalt. Het zit ‘m in het stuk er naartoe. Een vreselijk steile grashelling, half in het bos, die tijdens de verkenning in de droogte eigenlijk al niet te fietsen was.
Nu is het ook nog eens nat en veel drukker… Voor elke 2 stappen die ik omhoog doe, glijd ik er ongeveer 1,5 naar beneden. Fietsen was onmogelijk, maar lopen is niet heel veel beter. En, hoe kwam ik op het idee dat mijn oude sidi’s de beste keus voor schoenen waren? Bovenaan deze grashel(ling) sta ik een paar minuten uit te hijgen. Nog steeds lopend (fietsen kon in theorie wel, maar er liep een treintje voor me) vervolg ik mijn weg, een klein half uur later ben ik bovenop de bekende rots. What a view!

De afdaling van de Brec d’Utelle is een ware survival. De toch al gladde losliggende stenen zijn nu voorzien van een mooi laagje donkerbruine modder en ik besluit het grootste deel van de afdaling te lopen. Ik neem mezelf stilletjes voor eens een clinic ‘afdalen op knikkers’ te volgen, want lopen is hier eigenlijk ook geen doen en ik verlies wederom veel tijd. Na het steilste deel van de afdaling, daar waar de bochtjes ophouden, stap ik weer op de fiets en leg ik de rest van de afdaling eigenlijk zonder problemen af. Utelle, het punt waarop we 4 dagen geleden onze verkenning staakten. Tevens het punt waar de eerste controle is. Wederom veel publiek. Ik lig nog 3e, maar terwijl ik een gelletje en een reepje naar binnen werk naast de fiets, komt dame nummer 4 voorbij, neemt een bidon aan en rijdt net voor mij door de controle. Ach ja… De wedstrijd duurt nog wel effe… We zijn immers pas 3 uur en 50 minuten onderweg!

De 3e klim, naar Madone d’Utelle, is begonnen. En hoe! Meteen steil omhoog, maar veelal fietsbaar. Ik maak weer wat plekjes goed, tot de volgende looppassage. Zoals het de hele dag al gaat: zodra ik van de fiets moet, verlies ik vreselijk veel tijd. De lastige klimpassages die wel te fietsen zijn, echter, gaan bizar goed. Blijkbaar heb ik dus best goede benen. Door de verhalen was ik vooraf een beetje ‘bang’ voor het laatste deel van de klim, de haarspeldjes zouden te steil en lastig zijn om te fietsen, maar de rechte stukken ertussen zou je wel kunnen rijden.
In eerste instantie zie ik niet eens haarspeldjes! Alleen een continue stroom mannen die recht omhoog lopen. Ik loop er als een mak schaap achteraan, tot ik na een meter of 20 iets kruis wat op een pad lijkt… “Hmmmm, deze maar proberen te fietsen dan.” Tot de haarspeld, want die ging toch niet… “Of toch wel?” Bijna! 1 keer steppend met mijn rechtervoet kom ik erdoor en fiets verder. Gelukkig is het minder druk en kom ik maar af en toe iemand tegen die lopend het pad kruist. De meeste mannen vinden het wel leuk wat ik aan het doen ben, want regelmatig krijg ik een zetje. Nog een klein stukje supersteil naar boven en ik zie de weg. En de 2e verzorgingspost.

Daar aangekomen, inmiddels 4 uur en 45 minuten op de klok, vul ik mijn bidon en waterzak en eet nog wat peperkoek en sinaasappelpartjes. Lekker! Eén of andere Franse flappie vraagt me of ik iets te roken had. ‘Euh… Nee?’ Rare lui, die Fransen! Ik wens hem maar ‘bonne route’ en rijd de – naar verluidt – superlompe afdaling in.

In het eerste stuk van deze afdaling kan ik nog veel rijden. Mijn ‘licht verbouwde’ Focus FSL heeft me nog niet in de steek gelaten en laat zich prima van de enorme natuurlijke trappen sturen. In een soort van flow volg ik een geroutineerde Fransman naar beneden. Als ik midden op een gladde rots door een krap S-bochtje stuur, hoor ik de man iets zeggen. Ik stop even en kijk voor me: niet bijzonders, gewoon een smal paadje langs de berg met wat scherpe rotsen.
Ik werp een blik over mijn schouder om zeker te weten dat ik niemand in de weg zou zitten en wil weer opstappen. Nu zie ik wat hij bedoelde: de rots waar ik net overheen gereden was ’très glissant’ was. Mazzel dat dat goed ging!

Rustig aan vervolg ik mijn weg, er komen meer van dit soort gladde rotsplaten voorbij en ik besluit wat bibberig dat ik toch maar ga lopen. Niet dat dat een beter idee is… Deze passage is lang en ik begin mijn rug en met name mijn rechter knie behoorlijk te voelen. Steeds vaker glij ik weg over stenen en steeds slechter krijg ik de ene voet voor de andere. Blij zie ik dat de gladde rotsplaten plaats maken voor een zuigend weitje… Helaas is die blijdschap van korte duur, want er moet weer gelopen worden. Deze keer over een natte rotsplaat omhoog. Houdt het dan nooit op? Ik kruip letterlijk over de rotsplaat en stap bovenaan weer voor een paar 100 meter op de fiets. Langzame loopstukken wisselen langzame fietsstukken af; soms omhoog, soms omlaag. Over een paar kilometer ben ik bij Pont du Cros, onderaan het dorpje Cros d’Utelle. Daar zou de auto staan en zou ik een verse bidon krijgen en nieuwe reepjes… Maar het idee van de auto wordt aantrekkelijker dan de verse bidon. Mijn rug en knie worden steeds slechter en hoewel de fietsstukken wat verlichting bieden, is het nooit genoeg om helemaal te herstellen. Vlakbij het dorp moeten we nog een keer omhoog, weer van de fiets. Nu weet ik het zeker: Ik ga stoppen.

Het laatste stuk doe ik rustig aan. Inmiddels is het lekker weer en ik geniet nog even van het zonnetje, zittend, naast het pad een reepje etend. Ik zie dat mijn wiel en achtervork een flinke modderkoek hebben en haal het wiel eruit om wat ‘schoon te maken’. Ook mijn beide derailleurs en de derailleurwieltjes krijgen een uitgebreide schoonmaakbeurt. Zo… Nu schakelt en rolt het in ieder geval iets beter. Daar zal ik veel profijt van hebben! NOT, haha!

Het is nog maar een klein stukje omhoog en voor de rest lang over trappen naar beneden. Voor mij had het niet zo gehoeven, al die trappen. Aan de andere kant is het best leuk om mensen voor je veel te hard op een krap bochtje af te zien rijden en vervolgens in de bosjes belanden, om er zelf redelijk beheerst en rustig doorheen te rijden. Iets minder testosteron is best fijn! Hihi.
Uiteindelijk geloof ik het wel met die trappen. We kruisen voor de 3e maal een asfaltweg en tegelijk met een medebiker besluit ik niet de volgende trappen-sectie in te duiken maar mijn weg over de weg te vervolgen. Heerlijk om even wat te kunnen ronddraaien met de beentjes. Een paar tellen later ben ik bij het tweede controle punt: Pont du Cros. De auto! Ik heb 6 uur en 50 minuten gedaan over 46 km, maar nu kan ik mijn vieze fietskleding wisselen voor schone kleren, mijn rugnummer met transponder inleveren en mijn weg naar Nice in de auto verder afleggen. Het is ‘mooi’ geweest. Nooit meer!

Nu, een week later, ben ik toch aan het twijfelen. Wat als ik betere schoenen had gehad? Wat als ik een betere winter had gehad en niet zoveel ziek zou zijn geweest? Wat als het de dag ervoor niet zoveel regent? De omgeving en paden zijn wel erg mooi… Zou ik dan toch nog een keer terug gaan? We zullen zien…

Tekst: Kiona Harbers
Foto’s: Ward Oud, Art Reflex