Op 5 juni werd er in Montferland met groot succes de De Pedaleur MTB Marathon gereden. Een groot succes, zowel sportief als qua evenement: Maar liefst 1400 deelnemers stonden er aan de start van een, jawel, Nederlandse marathon.
Enkele dagen later kreeg het succes een stinkend randje. Op het forum van Mountainbike.nl begon een reeks berichten zich op te stapelen over de enorme hoeveelheid afval dat langs het 35 kilometer lange parcours terug gevonden werd. Foto’s van niet één, niet twee stuks verpakkingen, nee stapels verpakkingen van gelletjes, energierepen en bidons.
Serieus… welke afslag heb je gemist als daar iets tussen ligt dat eerder in jouw shirt, of onder je broekspijp zat?!
Koers: Rechtvaardigt alles?
Helaas is het géén uitzonderingsgeval en de hoeveelheid verontwaardigde reacties op het forum bracht een herinnering in me naar boven:
Enkele jaren geleden reed ik de veldritklassieker “Scherpenheuvel Hapert” waarbij bijna 2000 deelnemers een 100 kilometer lang parcours van het Belgische Scherpenheuvel naar het Nederlandse Hapert aflegden. Officieel is het geen wedstrijd, maar het grootste deel van de deelnemers was er zich blijkbaar wel van bewust dat op het bonnetje waarmee ze bij de finish pasta kond halen, ook een nummer stond. En nummers… nummers doen rare dingen met mensen. Ketting naar rechts en rammen maar!
Niets mis mee. Tot op zekere hoogte. Ik ken genoeg van dat soort types en die zijn over het algemeen best goed te hebben, zowel op de fiets als ook aan de toog! Gedurende deze onofficiële wedstrijd zag ik al snel enkele binnenbanden in de berm liggen. Toen ik op een heidestrook achter een recreant reed, brak er iets in me. Degene voor me zou overduidelijk niet bij de eerste 25% van de deelnemers eindigen. Zonder schaamte gooide hij na het nuttigen van een energie gelletje de verpakking over zijn schouder… Alsof de glinsterende gouden verpakking zo biologisch afbreekbaar was als Al Gore’s WC-papier. Nadat ik hem erop aansprak –“dat doe je thuis toch ook niet”– verontschuldigde hij zich geschrokken, en draaide hij om met de intentie om zijn afval even op te halen.
Are you f&*king kidding me?! Ben je serieus een keer te hard gevallen op je hoofd?
Toen ik na de tocht mijn welverdiende pasta aan het nuttigen was, en de tocht aan het bespreken was met wat andere rijders, kaartte ik ook dit verhaal even aan. Hierbij schudden twee van mijn gespreksgenoten ook het hoofd, terwijl de derde er zowaar tegenin ging! Deze jongen was amper 14 jaar oud en duidelijk een belofte in de lokale wedstrijdwereld. Hij had duidelijk een andere mening over die situatie: “Ja, maar dat ruimen ze op! De organisatie rijdt het parcours na, dus dat soort afval wordt gewoon opgeruimd hoor. Het is immers koers! Bij een koers kan je dat gewoon doen, geen probleem!”
Ten eerste was het officieel geen wedstrijd. Ten tweede en nog veel belangrijker: Je kan toch niet verwachten dat een handjevol vrijwilligers een toertocht organiseert en na afloop HONDERD kilometer parcours af gaan rijden met een aantal vuilniszakken en afvalprikkers, om elke verpakking die door de heide wappert netjes op te bergen? Ten derde: Zelfs al wás het koers… Are you f&*king kidding me?! Ben je serieus een keer te hard gevallen op je hoofd?
Bedankt, hufter!
Onze sport valt of staat bij de gratie van de harde labeur van vooral vrijwilligers. De dialoog met natuurbeheerders, terreineigenaren en andere recreanten is niet altijd eenvoudig: Ons imago is niet altijd even gunstig en dat werpt tegenwerking op. Zoals altijd zijn het ook slechts een handjevol ‘uitzonderingsgevallen’ die het verpesten voor de rest. Ik heb me er onlangs ook al druk over gemaakt in discussie die spanning lijkt te geven (…).
‘Uitzonderingsgevallen’… het klinkt nog best positief als de context ontbreekt. Speciaal zelfs. Maar om ook zonder context, jou – de vervuilende biker – een meer passende titel mee te geven, noem ik je vanaf nu ‘hufter’. En van hufters krijg ik en de rest van welwillend natuurliefhebber – bikers incluis – enorme jeuk!
… diskwalificatie, brandmerken en verbannen.
En nee, dit is geen poging tot een discussie met jou. Met het weggooien van je verpakking heb je die kans al verspeeld. Normaal probeer ik naast mijn klaagzang nog wel wat handvatten aan te rijken als oplossingen, of zelfs nuance in te brengen. Constructieve kritiek, of zo… right? Ik twijfel sterk of ik dat in deze moet doen. Hoe moeilijk kan het zijn?! Er zijn mogelijkheden genoeg om je – net als iedereen – gewoon netjes te gedragen. Verschillende wedstrijdorganisaties creëren ‘drop zones’ waar je je afval achter kunt laten, zonder dat je ook maar aan remmen hoeft te denken. Bij toertochten zijn er pauzeplaatsen mét afvalzakken… en als zelfs dat er niet is, dan heb je nog altijd 2 of 3 zakken achter in je fietsshirt… Daar waar je de volle verpakking tot de tijd van nuttigen ook bewaarde.
Ik herhaal: Hoe moeilijk kan het zijn? Als je dit serieus niet snapt, dan blijf ik je een hufter noemen en dank ik je ha(r)telijk voor het vervuilen van de natuur en alle ecologisch gevolgen die dát met zich mee brengt, om nog maar te zwijgen over het verpesten van ons imago. Waar je je, overigens, ook volledig mee in je eigen vingers snijdt. Jij wilde mooie wedstrijdparcoursen in een natuurlijke omgeving? Jammer, vanaf 2017 vinden die alleen nog plaats op de lokale afvalberg. Nee, niet één die mooi overgroeid is met gras en een boompje hier en daar…
In wedstrijdverband roep ik bikers op om de startnummers van de hufters door te geven aan de organisatie op straffe van diskwalificatie, brandmerken en verbannen: Je doet gewoon niet meer mee. Ook in niet-wedstrijdverband roep ik op om elkaar aan te spreken en de hufter te brandmerken, te verbannen en publiekelijk te vernederen op het dorpsplein.
Belachelijk? Nee, je afval in de natuur gooien… dát is normaal…?
Met anti-groeten, Evil E
Hier ben ik het volledig met Evil E eens!
Ik zit ook regelmatig met terreinbeheerders om tafel en dit is een veelgehoorde klacht. Denk na en ruim je zooi op. Zoniet, enkeltje vuilnisbelt en verbod om in het bos te komen!!!