De pandemie die na een jaar nog steeds in volle gang is heeft de wereld weinig goeds gebracht. Ook het mountainbiken is er flink door beïnvloed: de bossen zijn drukker dan ooit. Er zijn niet alleen méér fietsers op de mountainbikeroutes, er zijn óók heel veel meer andere recreanten. Dit heeft geleid tot steeds meer frictie zowel binnen groepen recreanten als er tussen. Omdat mountainbikers door zowel andere recreanten als beheerders al snel over één kam geschoren worden, zijn de gevolgen potentieel desastreus: ook vaste route’s dreigen ‘voor straf’ gesloten te worden. Lijkt dat gechargeerd? Was het maar zo. Hoewel het vaak volkomen onterecht is wordt, alle problematiek in het bos al snel afgeschoven op enkel mountainbikers, en wordt dit punt ook nog eens flink uitgemolken door (locale) media.
Wildrijden door mountainbikers én gravelbikers…
Het grootste probleem dat voor de meeste irritatie en confrontatie zorgt, is het wildrijden – of dat nu door gravelbikers of mountainbikers gebeurt. Zowel direct naast een vaste mountainbikeroute, alsook in gebieden waar sowieso geen biker mag komen. Dit is natuurlijk logisch. De nieuwe type mountainbikeroutes (‘Routes 2.0’) vallen op veel plekken goed in de smaak en zijn daarom, zeker in het weekend, érg druk. De snelste rijders kunnen daardoor niet doorrijden. En bikers die het rustig aan willen doen kunnen niet prettig op een lager tempo het ‘nieuwe’ verkennen. Gevolg: men wijkt uit naar makkelijkere paden. En dan is er nog een groepje dat het allemaal veel te makkelijk vindt, en zelf op zoek gaat naar smalle, sketchy secties ver van de route af.
Gevolgen: meer bikers rijden op plekken waar ze niet mogen komen, én op de toegestane paden is het drukker dan ooit. En dus kruisen bikers en andere recreanten elkaar weer zó vaak, dat ze volkomen geschift worden. Juist de pandemie legt de vinger op deze zere plekken.
Mountainbikes en gravelbikers trekken aan het kortste eind
De drukte in het bos heeft ervoor gezorgd dat alle verhoudingen weer op scherp staan. En vergis je niet: mountainbikers trekken door een historisch negatief imago nog altijd aan het kortste eind. Wat er ook gebeurt: mountainbikers zijn het mikpunt van negativiteit van andere recreanten, pers en beheerders. Terecht of niet.
Iedereen begrijpt dat je juist in deze lastige tijden naar buiten wilt om aan de waan van de dag te ontsnappen. Dat je daarbij dat rondje in je achtertuin inmiddels wel kan uitkotsen omdat je elke zandkorrel kent én aan de drukte wilt ontsnappen… is ook niet gek. Maar besef wel dat dit het allerslechtste moment is om dan elders de terreinbepalingen eens lekker te negeren. Dit argument negeren is alle goede fatsoen laten varen uit puur egocentrisme. Want de problematiek alsmede de dreigementen én gevolgen zijn overduidelijk. Er zijn reeds secties en zelfs hele routes afgesloten!
“Ik wil ontspannen en dat doe ik waar ik dat wil!” “De natuur is van iedereen”. Nee. Resoluut nee! We wonen nu eenmaal niet in Zweden, waar je werkelijk overal ‘right of way’ hebt… Dat is ons gestructureerde, gecultiveerde landschap gewoonweg niet mogelijk. De natuur is grotendeels van particulieren, die de afgelopen jaren steeds vaker hun grond openstellen voor wandelaars, ruiters en fietsers. Echter: bikers toelaten is geen verplichting. En met één wit-rode cirkelsticker kan de eigenaar het weer voor je afsluiten.
Je gps-track en Instagram-foto hebben een aanzuigende werking
“Ach, wat boeit het nu als ik ergens rijd waar het niet mag, maar vervolgens niemand tegenkom!?” Ogenschijnlijk niets, maar upload je route – al dan niet aangevuld met foto’s van je ‘Kijk mij eens geen suf leven hebben’-Instagram… en anderen zoeken die paden óók op. Dan begint zo’n illegaal paadje heel snel een eigen leven te leiden en bij gevolg doen talloze mountainbikers en gravelbikers aan wildrijden. De terreinbeheerder merkt het op, gaat controleren, wordt – met een beetje pech – uitgescholden, en zegt dan uiteindelijk: “Ik ben er klaar mee! Dan gaat die mountainbikeroute aan de andere kant van mijn land óók weg!”. Waargebeurd. En dan sta je als biker vervolgens met lege handen. Want zelfs die permanente flowtrail die je inmiddels blind rijdt, is weg.
Gravelhype ‘helpt niet echt mee’…
Wildrijden is natuurlijk niet alleen een mentaliteitsprobleem van mountainbikers, nee, ook van gravelbikers. De sterke opkomst van het gravelen heeft namelijk in de voorbije periode flink bijgedragen aan het probleem. Want juist veel gravelaars waarderen het ‘overal kunnen fietsen’ en het ‘exploreren’. Een deel van die groep komt vanaf het asfalt en is ook volkomen onbekend met ‘de problematiek’ die mountainbikers al decennia ervaren (voorbeelden te over: 1, 2, 3). Opvallend veel bikers die wildrijden op de Utrechtse Heuvelrug zijn niet mountainbikers, maar gravelbikers. Terreinbepalingen zijn, diep in de beugels hangend, kennelijk nóg sneller over het hoofd gezien.
Vrij rijden wordt zeldzamer dan een bronstig damhert
Vrij rijden is een groot goed en, zoals ik al zei, voor veel gravelbikers zowat dé essentie. En het kán op sommige plekken nog… en dat is goud waard!. Maar we gooien dat zelf te grabbel als we consequent toch de grenzen van het ‘mogen’ overschrijden. Dat geldt ook voor het in grote groepen rijden in gebied waar je op zich wel mág fietsen. Het is gewoon niet slim. Ook al ‘mag het’; mensen nemen er aanstoot aan en de lontjes zijn momenteel kort. En hoezeer je ook gelijk hebt… je hebt niks aan dat gelijk als de betreffende beheerder vervolgens denkt ‘Ik heb geen zin in deze shit, weg met die tweewielers!’ Nogmaals: dat is geen hypothese; het gebeurt!
GPS-routes van internet zijn geen vrijwaring
Ik ben ook liever lui dan moe vóór ik op pad ga en download liever een zo volledig mogelijke track, dan dat ik zelf wéér uren moet prutsen in een routeplanner. Maar maak niet de vergissing dat een gedownloade gps-route een vrijwaring is voor het rijden over die hele route… Aan de gps-track kun je het niet zien, en al die online applicaties en sites hebben helaas ook nog geen ‘vermijd verboden gebied’-vinkje. Gelukkig is er mondjesmaat een ommekeer te merken. Zo kun je in Komoot sindskort gemakkelijker aangeven waar een pad off-limits is en waarschuw je anderen. Dat maakt het makkelijker voor jou om thuis al problemen in het veld te voorkomen.
Lang verhaal kort: simpelweg gps-routes downloaden en op pad gaan zonder er bij stil te staan of de route wellicht door verboden gebied loopt: doe het niet, je verpest het voor iedereen.
Loop daarom je gedownloade gps-route eens goed na, en meer nog: houd onderweg je ogen open voor gebiedsbepalingen. Die staan er echt, o-ve-ral. Wordt je onderweg verrast door zo’n bordje, wees dan geen Rutte door door te rijden: ‘ik heb er geen herinnering aan’. Rijd om (via-via…), en upload je rit alleen als je zeker weet dat je niks hebt gereden wat niet mag… Neem ook de verantwoordelijkheid door een opmerking te plaatsen bij de originele route – waar je hem ook vandaan haalde en bied je alternatieve route aan.
#ikrijlegaal
Ik rij bij voorkeur solo. Gewoon, zodat ik anderen niet lastig hoef te vallen met mijn zelf-irritatie en gezeur over… alles. Maar ook al laten gezondheidsregels het toe om met meerderen op pad te gaan; besef dat met meer dan vieren in een treintje achter elkaar, niet heel handig is in natuurgebieden. Net zoals met 40 per uur over een grindpad jakkeren, wetende dat er ook andere gebruikers zijn. Enzovoorts, enzovoorts. De meesten van ons kennen de fatsoensregels heus wel. De meesten van ons, zelfs mensen die keihard meelobbyen vóór, en scheppen áán legale trails, hebben wel eens een stukje gereden dat ‘eigenlijk’ niet mocht. Er was een tijd dat niemand daar een punt van maakte, maar dat is voorlopig verleden tijd. De boswachter die jou kende en door liet rijden denkt nu ‘Dank je de koekoek! Na hem komen er zaterdag 100 meer…’
Kortom: voorkom dat je illegaal rijdt door daadwerkelijk de terreinbepalingen op de bordjes te lezen. Mag je hier niet rijden? Loop of fiets dan om, een klus die met een gps-apparaat of je smartphone doorgaans efficiënt geklaard is. Spreek elkaar ook aan: veel rijders hebben geen idee wat hun gedrag teweegbrengt. Maar vooral: help elkaar om mountainbikeroutes én openbaar toegankelijke paden ook werkelijk open te houden. Rij legaal… Zorg dat je geuploade routes 100% legaal zijn… en ben je werkelijk sociaal op social media: gebruik voor mij part dan de hashtag #ikrijlegaal.
Veel zorgeloos rijplezier toegewenst!
Evil E
Beetje raar artikel dit. Ten eerste zit er op Strava een mogelijkheid om automatisch een route te laten berekenen en die gaat gewoon over paden naast MTB-routes, al dan niet verboden. Ten tweede ben ik één van de velen die de nieuwe 2.0 stuiterende flowloze singletracks vreselijk vinden. Juist door deze 2.0 verandering zoeken wij steeds vaker paden op die buiten deze routes liggen. Wie heeft gevraagd om deze 2.0 updates? Overal worden deze routes helaas uit de grond gestampt. De jonge rijders in wijde broeken vinden het allemaal te gek met al die jumps e.d. maar dat is zeker… Lees meer »
Dat is exact het punt. Dat het op Strava staat betekent niet dat het legaal is. Om het betreffende stuk tóch te gaan rijden veroorzaakt problemen. Verder ff mijn reactie aangepast: Dat je routes 2.0 niet als leuk ervaart is niet uniek – genoeg die ze toe makkelijk of te moeilijk vinden. Dat er meer variatie mag zijn: helemaal mee eens. Die discussie mag ook meer gevoerd worden. Maar om daarom illegaal te gaan rijden is het niet alleen voor jezelf maar ook voor de andere 90%, die wél blij zijn met de vaste route’s, verpesten. Vrij rijden waar dat… Lees meer »
Ik zeg niet dat ik routes van anderen van Strava haal, ik geef alleen aan dat Strava en veel fietscomputers de optie hebben om een willekeurige route te laten berekenen. Dit is dus zo goed als onmogelijk om dit op te lossen. Je kunt van te voren namenlijk niet zien of je er mag rijden of niet. Dan zou je dit aan moeten kunnen geven bij de diverse kaartenbouwers maar dat lijkt mij een onmogelijke zaak. Enne, 90% van de rijders die blij zijn met de 2.0 wijzigingen? Waar halen jullie die informatie vandaan? Enquete onder de jonge rijders waarschijnlijk.… Lees meer »
Hoi Gerrit, Dat Strava, Komoot en Garmin Basecamp maar wat doen is een duidelijk genoeg punt. Ik ben er zelf vaak genoeg door verrast. Dan nog hebben we ons maar te houden aan de terreinbepalingen, zeker in deze tijden waar iedereen weer op zoek lijkt naar een stok om bikers mee het bos uit te knuppelen. Betreft de aantrekkelijkheid van route’s: ik kan ook mijn hele vriendenkring erbij pakken en die zullen allemaal zeggen dat route’s 2.0 nog steeds te makkelijk, te uniform, etc. zijn. En dan praten we over een groep 40+ die al een aardige tijd meedraaien. Ik… Lees meer »
Maar ik schrijf niet dat ik zélf rij op paden waar dat niet mag, integendeel, ik geef alleen een reden aan waarom men daar behoefte aan heeft.
Daarnaast wil ik ook nog even melden dat het landelijk erg slecht staat aangegeven waar je wél en niet mag rijden; elke terreineigenaar heeft zijn eigen bordje. Gelukkig staan er in onze regio duidelijke rode verbodsbordjes voor fietsers, dat zouden ze overal moeten doen.
Het is ook niet aan de mountenbikers om te bepalen hoe een track eruit moet zien. Dat doen de mensen die er vele uren in steken. Die bouwen de tracks en onderhouden die. Als je een ander soort track wil dan moet je daar zelf actie voor ondernemen.
En dat schrijf ik nu juist; ik mijd daarom steeds vaker de nieuwe tracks, en ik niet alleen. Er zit vaak geen flow in, bochten te krap, vreselijk gestuiter, als het regent zijn ze gesloten, als het te warm is zijn ze gesloten en noem maar op. De oude routes zijn veel toegankelijker en nóóit gesloten geweest. Ik fiets al een jaartje of 30 en rij ruim 5000km per jaar door het bos maar het plezier gaat er na al die jaren flink af bij sommige routes. Om een voorbeeld te noemen: route Veluwezoom stond al jarenlang in mijn top… Lees meer »
Vroeger en dat is niet lang geleden was alles anders, minder mensen in het bos, minder fietsers in het bos, geen e fietsen, geen baardknotten met tentjes in het bos. Sorry, alles veranderd en wij, mtbers moeten gewoon mee. Ik Mis ook de dagen dat ik niemand tegenkwam tijdens 50 km fietsen, dat je ede links en rechtsom mocht fietsen en je stiekeme afdalingen nog geheim kon houden. Maar waar ik het meest van zou balen, als ik met mijn trouwe tweewieler niet meer Welkom zou zijn in het bos. Dus als we er niet uitkomen, ik neem een duur… Lees meer »
Prima artikel! Ik stuur regelmatig mountainbikers het bos uit die geen vignet hebben of buiten de MTB-parcours fietsen. Die blinde GPX-volgers die alle bordjes negeren, zijn mij ook een doorn in het oog. Geweldige uitspraak “wees dan geen Rutte”! Websites die routes delen zouden wellicht moeten tegenhouden dat een track gepubliceerd wordt als dat door verboden terrein gaat en uit de snelheid duidelijk af te leiden is dat men daar niet met de fiets aan de hand heeft gewandeld bv. door een lekke band. En van mij mag die prijs echt wel naar 25 euro per jaar en de boete… Lees meer »
Door de 2.0 tracks worden de langzamere rijders ‘gedwongen’ gebruik te maken van deze trails als onderdeel van je gravelride. De 2.0 single tracks zijn natuurlijk ook mooi om af en toe met een gravelbike met dikke banden mee te pakken, of gewoon, als je een dag niet zo’n zin hebt om snel te fietsen met je MTB. Het grote punt zit em in dat in een druk bevolkt land je omgevingsbewustzijn als mens behoorlijk op de proef wordt gesteld. Je moet rekening houden met snellere en langzamere fietsers om je heen, je moet kijken waar je wel en niet… Lees meer »
Is natuurlijk prima dat je in Komoot sinds kort eenvoudig kunt aangeven waar een pad off-limits is. Komoot kan er echter ook voor zorgen dat een 100% legale route toch deels illegaal wordt. Dat is namelijk mogelijk bij het (opnieuw) inplannen met Komoot van een (elders) gecreëerde of reeds gereden route. Ook als je daarbij aangeeft de ORIGINELE route te willen volgen, kan het namelijk fout gaan bij trajecten, waarvan Komoot kennelijk ‘denkt’ dat een ander traject handiger is. Of dat Komoot ‘denkt’ dat er gewoonweg niet gefietst mag worden, terwijl dat in de praktijk juist wél toegestaan is. In… Lees meer »