Gogo Hellcross 2015... en Hugo zag dat het goed was

Als echte klassieker heeft de Hellcross een vaste plaats op de (singlespeed) kalender. In November 2012 overleed Hugo Manteau, onder vrienden bekend als Gogo, aan de gevolgen van een hersentumor. Sinds 2013 wordt er ter zijn nagedachtenis en volledig in zijn stijl een benefitevenement georganiseerd waar fietsen en vriendschap centraal staan. Zowel oude en nieuwe vriendschappen: het evenement is zo laagdrempelig en de sfeer zo goed dat je bijna niet weet wat je overkomt.

Hoewel de Hellcross zich een klassieker op de singlespeed kalender mag noemen, heeft het nog geen vaste locatie. De eerste editie was zo modderig dat de cross zware sporen achterliet op de sportvelden van Dottignis, de tweede editie ging bijna niet door toen de stad Doornik een week voor de cross de vergunning introk. De derde editie werd gelukkig gered door de familie Feutry die hun erf openstelde voor ruim 180 fietsers… en aanhang.

De eerste rondjes worden gemaakt als we aankomen op de Hellcross

Rustieke camping op het Belgische platteland… huh-huh

“…gebraden worst en een vleugje ‘stalmest meets voederkuil’

Het hele weekend staat in het teken van de Hellcross; de race zelf is op zondag. Als we redelijk aan de late kant aankomen is het al een vrolijke bedoening: De eerste kwalificatie reeks is begonnen, er wordt stevig gekoerst, maar vooral overtuigend gesupporterd. Onder het genot van de bedwelmende damp van versgebakken wafels (het bezoeken van de streek al waard), gebraden worst en een vleugje ‘stalmest meets voederkuil’, wordt er gekeken hoe het deelnemersveld zich een weg baant over het parcours. Vooral de technische passage waarbij er door een caravan gereden moet worden blijkt uiterst populair te zijn. In de caravan wordt er rustig een kaartje gelegd terwijl de renners zich via het smalle deurtje door de caravan wurmen.

De setting was om over naar huis te schrijven – bij deze

Een novemberdag in Esquelmes in de omgeving van de Belgische stad Tournai… wow

Niet iedereen is even onder de indruk: “Zei ie nou boe?”

Zelf starten we in de tweede kwalificatie reeks. Na een druk ‘voorbereidingsprogramma’ en een uitgebreid ontbijt, leek het ons verstandiger om in de tweede reeks starten. Goed doorvoed door onze zeer lieve gastfamilie laden we de auto’s uit en maken we ons klaar voor het veroveren van een plaatsje in de finale: de eerst twintig rijders plaatsen zich voor de uiteindelijke wedstrijd.

Sokken van de vorige editie en een nieuwe fiets voor Marten: het bleek een succesvolle combinatie

Bij het verzamelen van de rijders lijkt het er op dat het merendeel van het startersveld de eerste kwalificatieronde te vroeg vond… laten we zeggen dat het gezellig druk is aan de start. Volgens singlespeed traditie worden de fietsen ingeleverd en vindt er een le Mans start plaats waarbij er buiten beeld eerst nog wat fietsen worden verstopt en wielen worden verwijderd. Als ik na het startsein en een sprintje op een modderig erf bij de fietsen aankom heb ik mijn eigen fiets in no-time gevonden en begin ik aan de kwalificatie.

Het boerenerf van Françoise and Dany doet prima dienst als cross parcours

“You’re 21st Pieter, keep going!”. Vreemd, ook al was het waar.

In een bonte groep fietsers trotseer ik een modderige off-camber passage waarna er een singletrack volgt die zich door een bos heen slingert. Daarna volgt een geïmproviseerde brug, een erg hobbelige sectie door een wei, hopen zand, een lekker vettig landweggetje, de caravan en na het passeren van de bierstop wordt de tweede rond ingezet. Overal langs het parcours, en vooral bij het passeren van de caravan, worden de rijders aangemoedigd en op de hoogte gehouden van hun huidige positie. Hoewel ik mensen inhaal hoor ik toch iedere ronde “You’re 21st Pieter, keep going!”. Vreemd, ook al was het waar. Om het zo gezellig mogelijk te houden mag iedereen deelnemen aan de tweede ronde.

De uitgelezen manier om tijd goed te maken, of om tijd te verdoen: de “beer short cut”

Hier een goed voorbeeld van tijd goed maken

Tussen de kwalificatie en de race is er ruim de tijd om bij te tanken: broodjes worst, heerlijke wafels en bier van de sponsor vinden gretige aftrek. De wedstrijd voor de klasse met versnellingen word verreden vóór de finale van de singlespeeders; er is geen gebrek aan enthousiaste toeschouwers.

Uitrusten tussen kwalificatie en race: wafels eten…

…of toch liever gearies bekogelen met stro?

“Hooi, mag ik er even langs?”

Grotendeels een singlespeed event, maar versnellingen zijn ook “welkom”

Al blijven fietsen met versnellingen ingewikkeld

Hier iemand die toch liever veilig bij singlespeeders meefietst

Als de singlespeed finale begint is het duidelijk dat er nog veel mensen zijn die kans willen maken op de overwinning, zin hebben in een paar rondjes, of zijn komen opdagen voor de bakken Orval bier die speciaal voor de finale beschikbaar zijn gesteld voor de bierstop.

Na het winnen van zijn Europesche titel, wederom de sterkste tijdens de Hellcross: singlespeed cross legende Marten Koster

De organisatie: Singlespeed Belgique!

De winnaar van het weggegeven Translation Rapture SSCX frameset: vrijwilliger Bruno Deleu

En voor de winnaar… een jaar lang gratis aardappelen!

“Hij was er bij”

De overwinning bij de mannen gaat zeer verdiend naar Marten Koster, bij de vrouwen is Kim Saenen overtuigend de snelste en bij de kinderen is het Mauro de Brucker die het hebben van singlespeedgenen bevestigd! Toch is het grootste applaus voor de organisatie, de familie Feutry en Hugo’s vrouw Valerie en dochters Margaux en Juliette. Na de huldiging wordt er nog gezellig nagepraat, gegeten, gedronken en eigenlijk wil niemand geloven dat het alweer voorbij is. Mensen zeggen tegen elkaar dat Hugo van boven heeft meegekeken vandaag… één persoon heeft het echter bij het rechte eind: “Hij was er bij”.

Tot slot wil ik zelf wil nog graag Marie en Phillipe bedanken voor hun geweldige gastvrijheid.

Dat wordt smullen op de terugweg naar huis