Onze downhiller Bart Vlaanderen had het afgelopen jaar een missie: de Zwitserse downhill cup rijden en daar ook nog een beetje om de prijzen meedoen. Hij vertelt over zijn belevenissen:
De winter is altijd een mooie periode om plannen te maken voor het komende fietsseizoen. Afgelopen winter was niet anders. Na jaren losse downhillwedstrijden te hebben gereden was het plan snel gemaakt: er moest maar eens een hele downhillcup verreden worden. En waar heb je mooiere banen dan in Zwitserland?! Maar eens m’n maatje Roy gebeld of hij ook hiervoor te porren was. Hier hoefde gelukkig niet lang over nagedacht te worden en de wedstrijden stonden al snel in de agenda’s.
De aftrap was in Morgins. Op 1 juni zijn we die kant op gereden. Voor ons, en voor vele anderen, is de Portes du Soleil bekend terrein. Toch waren wij benieuwd waar Ben Walker toe in staat was om ons nog te verrassen. En dat is em gelukt: twee bestaande banen waren aan elkaar gekoppeld door een paar kombochten en sprongen er tussen te leggen. Hierdoor krijg je een lange baan met veel kombochten, lange rechte stukken en een paar sprongen. Het bikepark gehalte was hierdoor wel erg hoog. De baan was vooral leuk om te rijden en met de strakblauwe hemel en heerlijke voorjaarszon vergat je af en toe dat je aan het trainen was voor de wedstrijd van zondag. Zaterdagmiddag was het tijd voor de kwalificatie. Niet overal kon ik goed mijn lijn houden. Desondanks was ik toch als 12e geëindigd. Helaas kwam er in de nacht van zaterdag op zondag verandering in het het mooie weer en wisten we weer waarom het hier zo mooi groen was… Omdat een flinke bak water op de baan was gegooid moest het rubber gewisseld worden. Ik had alleen Swapthings bij me en Roy Wetscreams. De combo werd voor ons beide een Wetsceam voor en de Swapthing achter. Gelukkig was het gestopt met regenen tijdens mijn wedstrijd run. Deze verliep erg goed en ondanks de dikke modder kwam ik goed beneden en haalde een 9e plek. Erg tevreden hebben we de spullen gepakt en in de regen maar weer koers richting Nederland gezet.
De tweede ronde was ruim 2 maanden later in Wiriehorn in het weekend van 18 en 19 augustus. Ook deze baan was niet een onbekende voor me. In 2006 heb ik deze ook al gereden tijdens een wedstrijd. Wiriehorn ligt in het Diemtigtal in het midden van Zwitserland. Het dal is doodlopend waardoor het rustig is met kleine weggetjes die kronkelen door een landschap dat bedekt is met een groen biljartlaken. Echt heel mooi! De baan was niet veel gewijzigd sinds vorige keer, alleen een technisch deel in het midden van de baan was anders gelegd. Het is een baan die hard gereden moet worden en dit maakt het ook moeilijk. Er is van boven tot onder praktisch maar een lijn en iedereen rijdt deze. Met ruim 4 en een halve minuut en een trapstuk omhoog is deze wedstrijd niet licht te noemen. Een temperatuur van boven de 30 graden hielp ook niet echt mee. Mijn kwalificatie verliep redelijk en ik mocht op zondag als 10e starten. Ik zat tijdens mijn wedstrijdrun overal goed in mijn lijn; op de open weide stukken lekker hard door de grote, lange kombochten. Het technische stuk kwam ik ook wel met goede schwung door. Ik was ook niet te moe voor het stuk omhoog dus ik kon nog even goed op de pedalen. Dit mocht alleen niet gebeuren; op een simpel stuk tikte mijn achterwiel met hoge snelheid over een steen. Na een beste ‘over the bar’ actie en alles weer bij elkaar geraapt te hebben was ik al door de raceleiding afgemeld: Did Not Finish. Rustig naar beneden gerold, spullen gepakt en met een deceptie rijker naar huis gereden.
Na drie dagen werken, mocht ik weer naar het zuiden afreizen. Ik werd door velen voor gek verklaard, maar heb toch weer de 1000km reis ingezet. Dit keer op donderdag eerst Todtnau aangedaan om een dagje te rollen. Todtnau blijft Todtnau; Duitsland kent geen betere banen! Na lekker ingerold te zijn en een biertje in Andy’s Pfeffermuhle ging de volgende dag de reis weer verder naar Anzere voor ronde drie van de cup. Na verpest te zijn met mooie omgevingen van Wiriehorn was Anzere een betonnen wintersportplaats die graag ook in de zomer iets voor wil stellen… De baan daarentegen was dikke bonus. We hebben snel onze spullen uit geladen en onze fietsen uit gelaten. Ook dit was weer een mooie lange baan met veel variatie. Lange rechte stukken gevolgd door hipsprongen, switchbacks in de bossen en een redelijk lang offcamber wortelstuk. Nadat ik een week eerder punten heb laten liggen moet het dit weekend gebeuren. Na de baan goed in mijn kop te hebben gereden, moest er zaterdag weer gekwalificeerd worden. Gas erop dus! Maar helaas mocht de pret niet te lang duren: halverwege mijn run een lekke voorband. Hierdoor mocht ik zondag als eerste weg. Maar eerst hadden we zaterdag nog genoten hebben van een pastaparty boven op de berg (2500m) gevolgd door een bezoek aan de spa waar we als rijders gratis entree hadden. Dit was een aangename toevoeging! Zondag beloofde weer een mooie dag te worden. Na een nacht lekker getukt te hebben en ’s morgens een paar goede runs gemaakt te hebben moest het om 13:58 weer gebeuren. Mijn run liep lekker. Ik kon goed doorstampen op het valsplatte stuk en de technische stukken kwam ik goed door. Alleen het offcamber wortelstuk moest ik als mijn meerdere erkennen. Desondanks kon ik toch nog als 12e over de streep komen. Niet helemaal het resultaat wat ik had gehoopt maar met een tevreden gevoel konden we weer beginnen aan de terugreis.
Het eerste weekend van oktober vond de afsluiter plaats in Bellwald. Dit is een plaatsje dat tussen de Jungfrau en de Matterhorn ligt. Echt een mooie plek om te zijn. Een bergdorpje op 1500m wat alleen maar bestaat uit chaletjes en kronkelweggetjes. Dit is Zwitserland op z’n best! De baan was niet anders. Niet te moeilijk maar wel een echte racebaan. Veel sprongen en mooie kombochten en drops van grote stenen en verschillende roadgaps. Ik heb niet vaak een wedstrijdbaan gereden met zoveel vliegwerk. Dit is leuk! Vrijdag en zaterdag was het weer ons meer dan positief gezind. Rond de 20 graden en alleen maar zon. Met een goed gevoel kon ik zaterdag mijn kwalificatie rijden. Ik was als 13e geplaatst. Op zich was het een goede run maar er moest meer in zitten voor zondag. Eerst maar eens in de zon een cappuccino gedronken en een potje minigolf gespeeld voor de afwisseling.
Zondag was het tegenovergestelde van de vorige twee dagen. Regen en mist overheersten de hele dag. Even leek het erop dat de race gecanceld werd doordat de helicopter niet zou kunnen landen. Maar gelukkig hadden de Zwitsers daar iets opgevonden. De baan bleef gelukkig goed rijdbaar ondanks het natte weer. ’s Middags was het erop of eronder. Flink op de pedalen dus. Na een nagenoeg foutloze run met goed de snelheid erin mocht ik het seizoen afsluiten met een mooie 7e plek. Met een voldaan gevoel en fietsen weer enigszins schoon gespoten weer de reis ingezet noordwaarts.
Met erg veel plezier kijk ik terug op dit seizoen. Als je van downhillracen houdt dan is de Zwiterse Cup zeker een aanrader. Het kost je behoorlijk wat tijd en autobahn kilometers maar dat het is het dubbel en dwars waard. Je rijdt de leukste, meest gevarieerde en uitdagende banen in buitengewoon mooie gebieden. Nu is het winterseizoen weer aangebroken, maar eens verzinnen wat 2013 gaat brengen…
Met dank aan; Roy, Joanne, Bernard en Karin
Meer info; http://www.ixsdownhillcup.com
Tekst en foto’s Bart Vlaanderen, diverse anonieme internet fotografen
Braaaap… Lekker!
Tijd voor een tweede huis en seizoensgebonden werk in de Alpen?
Sinterklaas racing kicks ass in zwitserland. ;-) Ik wil volgend jaar ook iets meer kilometers in de wielen krijgen. Echter dan meer op het enduro vlak.
Nice… Gaaf verslag, gelukkig met fraaie platen erbij. Jammer van je crash bij race 2…
@Tjeerd: autokilometers bedoel je? De verhouding reistijd-fietstijd raakt wel erg uit het lood als je steeds voor een weekendje die kant op crosst. Vraagt om uitstekend gezelschap onderweg. En misschien een tankpas van de baas (perverse prikkel!)?
Vrees het wel ja. Mijn huis woont helaas niet in de bergen. En je brengt me op ideeen. Is er een enduro carpoler onder ons met een tankpas van de baas? ;-)
De afspraak in mei is: Transvésubienne.
oke, ik ben er.