Waar de meesten naar Houffalize vertrokken ging ik afgelopen zondag naar rechts richting Court-St-Etienne, een plaatsje een tiental kilometer onder Brussel. Ik deed daar mee aan de La trace d’Hez. Twee keer eerder liep ik tegen deze rit aan, een keer onder de ruitenwisser en een keer op de kalender van marathonbiking.nl. Wat ik erover las klonk interessant genoeg om er om 4.45 uur voor op te staan.
Zondagochtend…
Onderweg probeerde ik al wat auto’s met mountainbikes daarop te spotten, maar ik zie ze niet. Heb ik wel het juiste adres in mijn tomtom getikt? Gelukkig zie ik bij de inschrijvingen de eerst bikers binnen druppelen. Ik ben er blijkbaar vroeg, al vind ik 1 uur van te voren nog steeds een beetje krap. Vroeg zijn heeft zo zijn voordelen; geen rij bij de wc of inschrijvingen. Ik kan zelfs nog even warm rijden. Tien minuten voor de start begint men te denken aan de opstelling en ik schuif aan op de eerste rij. Vijftien minuten later dan gepland wordt er afgeteld. Het parcours gaat direct omhoog… een rustige start zit er niet in. Vreemd genoeg kan ik dit keer wel volgen op de hellingen waar ik normaal gesproken moet lossen. De eerste 30 kilometer fiets ik mee in de kopgroep bestaande uit zo’n 6 man. Tot het moment dat ik ‘even’ moet plassen. De groep wordt even opgehouden bij een hekje en ik pak de gelegenheid om wat druk kwijt te raken. Helaas blijft het gele vocht maar komen en ik zie 6 man steeds verder wegrijden. De volgende kilometers ga ik vol in de achtervolging. Hier en daar stoepend tegen de wind in. Na zo’n 15 kilometer herken ik een rijder. Erop en erover is het idee en het pakt goed uit. Nog een tiental kilometer later zie ik er nog een opdagen. Ook hem kan ik achter me laten. Dan begint het lastig te worden. De stukjes omhoog worden steeds zwaarder. Twee bidons vocht hebben niet kunnen voorkomen dat de benen inmiddels vol afvalstoffen zitten. Ik kruip omhoog en hoor tot mijn spijt een ander achterwiel ratelen. In de laatste 2 kilometer vraagt deze Belg of hij mag passeren. Ik respecteer zijn verzoek, hij passeert en rolt 30 seconden eerder over de streep. De andere drie voorgangers zie ik bij de finish uitblazen. De nummer 1 net iets minder dan de rest want hij staat er immers al 4 minuten…
La trace d’Hez?
Aangezien de meesten La trace d’Hez niks zal zeggen zal ik nog wat toelichting geven. Deze chrono is beter ingericht dan bijvoorbeeld Olne-Spa-Olne. Als eerste starten de deelnemers van de 75 kilometer chrono en daarna mogen pas de toerders op pad voor een afstand naar keuze. Hier en daar komen de verschillende routes samen waardoor er soms een langzame rijder gepasseerd moet worden, maar die zijn er nauwelijks. Het te begane pad is gespekt met afwisseling. Af en toe rijden we via smalle paadjes tussen de huizen door en dan weer schieten we over de akkers. Singletracks ontbreken er ook niet aan en het gaat daar van links naar rechts. De kuiten krijgen ook wat te doen, steile beklimmingen zijn er voldoende. Gelukkig zijn ze niet al te lang en kan je daarna weer een beetje bijkomen. Soms is dit op een klein stukje asfalt maar ook vaak ergens in een bos. Daarna komt de beloning en kun je hard naar beneden. Heel soms zelfs een klein beetje technisch. Ben je uitgespeeld op de route dan kun je je scharen aan een picknick tafel en genieten van broodje en een drankje. Bij mij staat deze chrono in ieder geval weer in de agenda en ik heb een goeie vervanger gevonden voor Olne-Spa-Olne.
