Of het nou een jaarlijks terugkerend hoogtepunt of dieptepunt is, ik ben er nog niet uit, maar ik stond er wel weer: het NK veldrijden. Waarom het een hoogtepunt is? Veel toeschouwers, een uitdagend parcours, en het mooiste van alles: ’s avonds op Studio Sport kijken of je in beeld bent. Waarom het een dieptepunt zou zijn? Nou… als je, zoals ik, bij nationale wedstrijden zo tussen de 10e en 15e plek rondrijdt, dan krijg je het idee dat je het spelletje best een beetje leuk mee kan doen. Fout gedacht! Die tiende plek behaal je omdat alle pro’s wel wat beters te doen hebben dan naar bijvoorbeeld Veldhoven af te reizen voor een race waar ze geen UCI punten, geen startgeld, en (naar pro-maatstaven) mager prijzengeld krijgen.
Al die snelle mannen staan natuurlijk wel bij de nationale titelstrijd aan de start en dat zorgt er voor dat mijn race niet langer een kwestie is van ‘zo ver mogelijk voorin eindigen’, maar een kwestie van ‘zo min mogelijk achteraan rijden’.
Al vanaf het startschot is het duidelijk dat het vandaag een kwestie van aanklampen wordt. Een ongelukkige keuze in het eerste modderstuk zorgt er voor dat ik vrijwel laatste lig. Gelukkig heb ik van mijn lange hardloopcarrière een stel redelijke loopbenen overgehouden, waardoor ik op de te lopen zandklim een stuk of 5, 6 man voorbij kan steken. Bij de eerste passage van de finishstraat (Lars Boom is ondertussen al weer ergens het bos in verdwenen) kan ik nog net de aansluiting houden bij een groepje, om zo op een van de weinige vlakke stukken in het parcours een klein beetje te kunnen herstellen.
Dit groepje verbrokkelt ook al snel, waarbij ik met twee man overblijf om onderling uit te maken wie zich de beste sub-sub-subtopper van Nederland mag noemen. Een van hen is ook nog een clubgenoot, waardoor er nog een tikkeltje extra prestige op het spel staat. Dankzij een slimme materiaalkeuze (28 tands cassette, bedankt!) kan ik alle klimmen, behalve de monsterlijke zandklim, omhoog fietsen en ik weet zo elke keer een meter of 10-15 te pakken op mijn twee vluchtgenoten. De duizenden mensen die langs het parcours staan aan te moedigen maken de pijn in de benen en longen net ietsje dragelijker.
Net in de ronde dat ik mijn beide medecoureurs gelost heb en de renner voor me in het vizier krijg, staat er vlak voor de finish een jurylid van de KNWU. Ik weet wat het betekent: einde koers. Niet veel later komt een solo koersende Boom langs, op dat moment nog op korte afstand gevolgd door medemountainbiker Niels Wubben. Ik kijk toe vanaf de zijlijn in het besef dat ik volle bak gegaan ben, maar dat er niet meer in zat. Er volgde nog een verrassing bij het bekijken van de uitslagenlijst: ik stond op een 17e plaats, hoger dan ooit tevoren op een NK voor elites!
En Studio Sport later die avond? Check! Zeker een halve seconde in beeld bij de start, 2012 is goed begonnen!
Bas
Mooi verslag Bas, respect!