De zwaarste wedstrijd: veel organisatoren roepen dat zij ‘m hebben. Ik vind het altijd maar een discutabele uitspraak, want wat bepaalt zwaarst? Tijdsduur? Hoogtemeters? Stijgingspercentage? Of hebben we het over de moeilijkste technische passages? Één wedstrijd waar dat allemaal in voorkomt, en waar ik zelf in ieder geval wel het label ‘één van de zwaarste’ aan durf te plakken, is de Epic Enduro…

De Radon – voorheen Shimano – Epic Enduro wordt sinds 2014 verreden vanuit het zuid-Franse plaatsje Olargues. De cijfers geven onmiddellijk weer waarom dit evenement zichzelf ‘Epic’ noemt: De wedstrijd omvat 9 a 10 getimede specials, verspreid over een drie lussen met een totale lengte van 110 kilometer en 4.800 hoogtemeters. In 2017 kwamen daar nog 4 kilometer en 200 hoogtemeters bij. De start en eerste special(s) vinden plaats vóór zonsopgang.

De getimede afdalingen zijn grotendeels lang, fysiek en technisch behoorlijk uitdagend, met soms nog (technisch!) klimwerk er in. Hoewel de paden voor een ervaren enduro rijder zowat allemaal rijdbaar zijn, gooien de wedstrijdduur (zeker 11 uur voor een fitte elite rijder!), voor- en achterliggers en erosie van de route later op de dag steeds meer roet in het eten. Kortom: Om de hele wedstrijd uit te rijden zal je over een serieus goede conditie én stuurvaardigheid moeten beschikken.

Daar gaan we (weer)…

Locatie

Olargues ligt grofweg tussen Montpelier en Toulouse in, grenzend aan het Haut Languedoc natuurgebied. Het betreft hier middelgebergte: De hoogste pieken liggen op circa 1.200 meter, vanaf waar je op een heldere dag de Middellandse Zee en Pyreneeën kan zien liggen. Typisch voor Frankrijk is er een enorm netwerk aan (wandel)paden waar bikers ook gebruik van mogen maken. Organisator Wildtrack – bij ons reeds bekend van onder andere de Biivouac – kiest dan ook ieder jaar weer een prachtige route over de meest veeleisende afdalingen in het gebied.

De paden van de Haute Languedoc zijn sterk afwisselend. Sommige afdalingen zijn zeker 20 minuten rammelen van steen tot steen, over gaten van één of twee decimeter diep. Andere passages zijn weer erg steil op kale rotsplaten, dan weer is het kort draai- en keerwerk op een smal pad in dicht bos. Is er een gemene deler? Ja: geen enkele route omlaag is makkelijk. Of het is technisch, of het is fysiek, meestal is het beide.

Editie ’17

Ieder jaar schrijven zich tussen de 600 en 800 man voor de Epic Enduro in. Per ronde – je komt gelukkig drie keer langs startplaats Olargues voor bevoorrading – valt ongeveer één derde van het peloton uit. Heb je alle getimede etappes per lus wel binnen de lijntjes en lintjes gereden, dan word je sowieso geklasseerd op basis van je special tijd. Dit jaar was – door wat extra klimwerk en een 10e special – de zwaarste variant tot nu toe, met wat meer uitval dan voorheen. De winnaar, Alexis Chenevier, klokte een total tijd op de specials van circa 1 uur en 20 minuten, waarvoor hij in totaal ca. 11 uur onderweg was.

Voor mij was dit de derde poging. Ik heb de ’15 en ’16 edities gereden maar vond dat het ietsje beter kon. Het eerste jaar ging ik finaal – vanuit stilstand, uitrustend – door mijn enkelbanden. Mank freewheelend naar beneden werd ik nog nét niet door een roadgap springende steenbok van de fiets gebeukt. In 2016 ging al het stuurwerk me beter af maar ontbrak de conditie weer. Ik zat een stuk langer op de fiets dan ik had gepland, en was daardoor de laatste specials vooral tegen mezelf aan het vechten. De energie en concentratie waren gewoon op.

Maichel Lemmens dropping in aan het einde van de 6e special

Zelf kon ik er toen nog om lachen…

Dit jaar had ik eindelijk had ik het gevoel een beetje te weten waar ik mee bezig was. Toch merkte ik halverwege de 6e special al dat er ook deze winter te weinig van trainen was gekomen. De daardoor volgende vermoeidheid nekte mij niet zoals het jaar ervoor, maar ruimschoots voor de finish was ik al aardig opgebrand. Dat was toch een beetje jammer, want wat zijn de paden ongelofelijk gaaf! Meerdere malen heb ik op de special ‘Crêtes XXL’ “F*ck yeah!” geschreeuwd terwijl ik vol gas van een obstakel vloog. Obstakels waar ik in ’16 nog voorzichtig af kroop.

De organisatie weet ook een enorme variatie aan paden mee te pakken. Het ene pad is een puzzelwerk tussen de bomen door, de volgende lijkt één grote steile glijbaan tussen de rotsen door. Dan volgen er weer haarspelden op losgereden bosgrond, dan rij je weer op slickrock. Magnifiek! Al ben je fysiek niet meer in de beste staat, de paden en de uitzichten blijven je de dag door motiveren. Let wel: In tegenstelling tot de meeste Franse enduro’s mag je bij de Epic verkennen. Ik ben daar slechts mondjesmaat aan toe gekomen.

De ‘urban’ special werd deze keer tot het laatst bewaard – en bestond uit de ruïne van een fort en de krappe straten van Olargues zelf

Materiaal

In eerste instantie zou ik zeggen: zonder 140 mm veerweg achter (en liefst wat meer voor) heb je hier weinig te zoeken. Toch reed Nederlander Hans Oude Ophuis de wedstrijd uit – en met een betere tijd dan ik – op een all-mountain hardtail. Een singlespeed fatbike heb ik ook nog ergens in de laatste lus ingehaald, dus ja, dat kan ook. Zoals zo vaak geldt voor de meesten van ons: skills en conditie zijn bepalend, zolang je materiaal maar op orde is. Zorg dus voor voldoende remkracht, een licht genoeg verzet (een 10-42t cassette met een 32t blad was op de eerste klim mij nét te zwaar) en degelijke banden. Ik rij al een paar jaar met Maxxis TR-EXO versies, deze keer een HighRoller 2,4″ voor en een Agressor 2,3″ achter.

Voor tochten langer dan een paar uur kies ik bijna altijd een rugzak. Bij de Epic Enduro is de bevoorrading enkel bij Olargues (halverwege de laatste lus is altijd wel een extra post met water). Er moet aardig wat eten en drinken mee, ’s ochtends eigenlijk een jackje, en op de langste beklimmingen wil je je kniebeschermers toch kwijt. De verplichte rugprotectie ontbreekt in mijn rugzak, dus draag ik tevens een Alpinestars Paragon vest. De Troy Lee A1 die ik al jaren heb is “all-mountain” maar naar mijn mening ook het barre minimum. Een fullface met afneembare beugel zoals een Bell R2, een Giro Switchblade of een Met Parachute is écht een beter idee. De afdalingen zijn immers, zoals gezegd, ruig.

Voor wie?

Een vraag die een paar keer opkwam bij de redactie was: Voor wie is dit evenement eigenlijk? Ik zou in de eerste plaats zeggen de meer serieuze en ervaren enduro rijder. Iemand die regelmatig en effectief traint en de basis heeft om ritten van 12+ uur uit te rijden – op karakter als het moet. Flinke fitness en skills zijn verplicht. Een winter van flinke duurtrainingen, aardig wat werk in de gym, en vooral véél lompe paden rijden is het devies. En dan nog: Ik heb in de afgelopen edities semi-profs verslagen uit zien vallen of in cut-off aan het einde van de 2e ronde af zien stappen. Een beetje geluk en een dag zonder tegenslagen zijn ook wel handig…

Kan je hier als XC/marathonrijder uit de voeten? Als je de écht lompe rondjes nu al kan waarderen, denk ik van wel. Een groot deel van de zwaarte van de Epic Enduro zit in de inspanning: de lange dag, de hoogtemeters en het vermoeiend gerammel van de lompe paden. Als competitieve XCM/XCO atleet kan je hier ongetwijfeld conditioneel goed mee om gaan. Vervolgens is het een kwestie van een degelijke enduro fiets kopen/lenen/huren en daar mee om leren gaan. De snelste weg daar naartoe is een skills clinic boeken bij één van de betere coaches in de Benelux.

Olargues en omgeving…

Klinkt de Epic Enduro ietsje te episch, of heb je geen zin om enkel voor één wedstrijd helemaal naar het verre zuiden van Frankrijk af te reizen? De omgeving van Olargues, Lamalou-les-Bains en omringende dorpen is zonder meer de moeite waard om te bezoeken. Er zijn érg veel paden, en wandelaars en andere bikers kom je slechts bij uitzondering tegen. Het routenetwerk is daarentegen zeer uitgebreid (tip: koop een goede topo kaart of regel voor jezelf een gids via Velo Caroux), met voor ieder wat wils, van grindwegen tot heuse downhill runs. De vaste routes met FFC bewegwijzering zijn duidelijk genoeg uitgezet en gegarandeerd lol. Uiteraard kan je een groot deel van de Epic Enduro paden van 2017 en eerdere jaren ook zelf na rijden – tracks zijn beschikbaar op de site van de organisatie.

Ideale reisgezel

Speciale dank aan Opel Nederland. Zij stelden voor onze trip een Opel Vivaro BiTurbo Innovation L2H1 ter beschikking. Een perfecte reisgezel: Een comfortabele pakezel met ruimte voor 5 bikers, hun bikes, niet-zuinig-gepakte-baggage en een garage vol aan reservemateriaal.