Komend weekend staat de eerste ronde van de World Cup XCO in het Duitse Albstadt op het programma. Een editie die enigszins anders dan voorheen zal zijn. Het enige wat niet zal veranderen: spannende strijd in de diverse categorieën. In dit artikel kijken we terug op de afgelopen jaren door de camerlenzen van Coen, die zon, regen, wind en veel Duitsers trotseerde om er de mooiste foto’s te maken.
Ik moet mijn fotoarchief erop na slaan om te achterhalen wanneer ik voor het eerst bij de World Cup XCO in Albstadt was. Blijkbaar heb ik de eerste twee edities gemist en begint mijn historie er in 2015. Een jaar waarin Julien Absalon nog serieus concurrentie biedt voor Nino Schurter. Bij de dames zitten we dan in een transitieperiode: de oude garde wordt opgevolgd door de jonkies, met Jolanda Neff en Jenny Rissveds voorop.
Komend weekend ben ik er niet bij, maar desondanks gaat de eerste World Cup dit jaar in Albstadt gewoon door. Show must go on. De organisatie zag weer perspectief na een afgelast Wereldkampioenschap wat zij afgelopen jaar zouden hosten. Dit jaar ziet alles er anders uit. Testen vooraf, testen als je naar binnen wilt en gescheiden bubbles: rijders – media – publiek. Alles om de wedstrijd zo veilig mogelijk door te laten gaan. Ik kies er deze keer voor om het risico niet op te zoeken en volg net als de meesten van jullie komend weekend de XCC (short track) en XCO (cross country) wedstrijden via Redbull.tv. In deze retrospective blik ik terug op 5 jaar World Cup Albstadt.
2015
Twee veteranen in het vak die zich de laatste tien jaar met succes richten op het runnen van professionele mountainbike teams: Thomas Frischknecht en Bart Brentjens
Cathrine Pendrel, één van de beste wedstrijdrijders uit Canada van het afgelopen decenium. Het Luna team waar zij voor fietste was het eerste women-only team. Deze met wortels bezaaide bocht bleek voor velen de lastigste passage.
Eén van de andere succesvolle Canadese dames: Emily Batty, altijd goed voor top 10 noteringen, op de Albstadt drop.
De Nino Schurter onder de dames (en dat is een compliment): Jolanda Neff. Fietst al jaren heel hard op kop en kon/kan wedstrijden dusdanig naar haar hand zetten dat de concurrentie haar alleen bij de start en vervolgens pas na de finish zag. De wedstrijd dit jaar was daar een voorbeeld van.
Ook na Bart Brentjens hadden we nog Nederlandse toppers: Rudi van Houts, de altijd goedlachse Brabander.
En die andere Brabander: Michiel van der Heijden. Werd Wereldkampioen bij de junioren in 2010 in Mont Sainte Anne.
Door de indrukwekkende lijst overwinningen van Nino Schurter de afgelopen jaren, zou je haast vergeten dat Julien Absalon daarvoor de te kloppen man was. Hij won ook dit jaar in Albstadt.
2016
Indrukwekkend en verrassend: de Zweedse Jenny Rissveds stormde de mountainbikescene binnen en reed meteen naar podiumplekken. Dit jaar eindigde ze als tweede om later dit jaar de gouden medaille op de Olympische Spelen te pakken. Amper anderhalf jaar later kondigde ze aan te stoppen wegens mentale problemen. In 2019 trad ze weer aan, ditmaal in een eigen team, zonder al te veel verplichtingen en verwachtingen.
De Deense Annika Langvad was dit jaar niet te kloppen in Albstadt. Ze reed vanaf de eerste ronde weg en zag de rest pas weer bij de podiumceremonie.
Vijf jaar geleden slechts: VDP-junior startte zijn eerste World Cup ‘gewoon voor de fun’ vanaf een plek ergens achterin het veld. Hij reed knappe rondetijden, maar moest dit jaar genoegen nemen met een plek ergens in de 30.
De Tsjech Jaroslav Kulhavy was een van de topfavorieten van de eerste helft van het vorige decennium. Net als zijn zithouding gingen de resultaten gaandeweg de jaren ook naar beneden, al had dat mogelijk ook iets te maken met de steeds technischer wordende rondjes.
Close-call, maar Nino weet zijn voorwiel dit jaar voor dat van Julien te drukken.
2017
Je bent nooit te oud om te leren. Dat geldt ook voor sportprestaties, getuige hoe Sabine Spitz dit jaar in de voorste regionen van de wedstrijd meefietst, op 45 jarige leeftijd.
2017 was ook het jaar van Anne Tauber die menigeen verraste door knappe uitslagen te rijden én voor die andere Anne te eindigen.
Hier rijden drie generaties: voorop Annika Langvad, gevolgd door Kate Courtney en Christophe Sauser.
Na een jaar van afwezigheid, deed Jolanda Neff weer mee voor de podiumplaatsen…
…de overwinning ging echter naar Yana Belomoina!
Nog meer Nederlanders die wel lekker bezig waren: Hans Becking had zijn vorm gevonden en eindigde op een 12e plek.
Na een plek ‘ergens in de 30’ naar eigen zeggen, kwam Mathieu van der Poel dit jaar om serieus zaken te doen. En dat leverde een spannende strijd met Nino Schurter op.
Opgelucht, blij en sportief, dat past bij Nino Schurter die al eerste over de streep komt en de strijd met Mathieu wel kon waarderen.
2018
Na een aantal kurkdroge jaren, beloofd 2018 een enigszins vochtig Albstadt op te leveren. Op de vraag van Frischi wat Julien daarvan vind, kun je het antwoord wel raden…
Nieuw in 2018: shorttrack races of short races of XCC. Bedoeld om voorafgaand aan de zondag wat extra spektakel (en toeschouwers) te verzorgen én de startvolgorde voor de hoofdwedstrijd te bepalen. Een kluifje naar de hand van MVDP
Zo nu en dan komen er in de U23 categorie rijders/rijdsters bovendrijven, die alles lijken te winnen. Sina Frei reed dit jaar in die categorie zonder moeite naar de overwinning, de stap naar de elites moet echter nog komen.
Jolanda Neff reed de wedstrijd hier alsof het droog was, als ik mijn aantekeningen mag geloven (en dat doe ik). De hevige regenval voorafgaand aan de wedstrijd en het spekgladde parcours leek haar niet te deren.
Sam Gaze won de eerste World Cup van dit jaar in Stellenbosch. In Albstadt moest hij noodgedwongen echter genoegen nemen met het andere uiterste: DNF.
Revanche voor het jaar ervoor, kon Mathieu van der Poel dit jaar Nino Schurter wél aftroeven?
Het was een spannende wedstrijd, maar ook dit jaar bleek Nino te sterk voor de rest van het veld.
2019
De shortraces waren een blijvertje en zorgden er in 2019 voor dat er een heeeel lang lint aan rijders heel hard achter elkaar aanreden.
Kwam, zag en overwon… waar hij een jaar eerder de shortrace nog won door in de laatste ronde weg te rijden, liet hij het dit jaar gewoon op een sprint aankomen.
Voor het eerst tijdens een World Cup: een E-MTB race over hetzelfde parcours. Kjell van de Boogaart had er in ieder geval wel lol in.
Hoewel de organisatie het parcours voor dit jaar drastisch verbouwd had met houten constructies om het veiliger te maken, wist Simon Andreassen de plekken voor wat airtime nog steeds te vinden.
Kate Courtney had haar jaar in 2019: ze maakte het alle andere dames onwijs lastig en wist in Albstadt te winnen.
Anne Terpstra finisht dit jaar op een vijfde plek in Albstadt, haar eerste World Cup podium bij de elite en een opmaat naar een overwinning in Vallnord later dat jaar
Wederom geen overwinning voor Mathieu van der Poel, maar ‘slechts’ een tweede plek. Een week later revancheert hij zich echter in Nove Mesto met een overwinning.
Dit beeld typeert de World Cup in Albstadt van 2019: het hele weekend was een beetje vochtig, totdat na de start van de heren er voor een maand aan regen uit de lucht kwam vallen. Alleen de echte bikkels blijven dan overeind, in dit geval Matthias Flueckiger die de wedstrijd wint.
Tekst en foto’s: Coen de Jongh
