“En… nog gefietst?” vraag ik Bart als ik hem tegenkom op de Bikemotion. “Ja… in Whistler!” is zijn antwoord. Dat Whistler een van de tofste bikeparken ter wereld is waar iedereen van droomt ooit te gaan rijden, dat is een feit. Dus om ons lekker te maken, hierbij Bart’s relaas of Whistler zijn naam waarmaakt:
Shit! Weer een regenachtig weekend, aangezien ik een mooi weer fietser ben, wordt er dus weer niet gemountainbiked. Wanneer begint het voorjaar nou? Dan maar weer een beetje surfen… op het internet. En wat doet een mountainbiker al surfende op internet? Juist, bikefilmpjes bekijken! Na het bekijken van wat filmpjes op Pinkbike over het Canadese Whistler uit pure frustratie de knoop door gehakt; ik moet naar Whistler! Maar eerst het eerste obstakel: de vrouw overtuigen. Gelukkig bestaat ons huwelijk uit gelijkgestemden en was dit niet zo moeilijk en konden er gelijk tickets worden geboekt. Dit viel ook al mee, ik wilde natuurlijk wel mijn eigen fiets mee nemen en Air Transat bood de optie om dit voor 23 euro per fiets extra (enkele reis) te regelen.
Er waren meer malloten op het idee gekomen naar Whistler te gaan…
Na enkele maanden van plannen en voorbereiding gingen we eindelijk eind augustus naar de holy grail… of was het nou trail? Met onze twee koffers en twee fietstassen op weg naar Schiphol! Na een vlucht van 10 uur kwamen we aan in Vancouver, waar we enigszins slaapdronken een auto regelde. Na een rit van ongeveer 150 kilometer over de Canadese Highway met geweldige uitzichten, kwamen we redelijk brak van de jetlag aan in Whistler. Snel wat gegeten zodat we konden tukken; dan was het snel de volgende dag.
En die dag kwam snel, om 5:00 ’s morgens waren we al klaar wakker. Na een paar keer omdraaien en pogingen doen om nog wat extra te slapen, toch maar uit bed gekropen want de fietsen moesten nog in elkaar. Enige sleuteltijd en een Starbucks koffie later konden we eindelijk naar het bikepark.
Drops? Check!
Rotsen? Check!
Het bikepark is redelijk simpel ingedeeld. De 200 kilometer (!) aan trails liggen allemaal op één berg, de Blackcomb Mountain. Het is verdeeld in een bovengedeelte, de Garbazo zone, en een ondergedeelte, de Fitzsimmons zone. Er gaat een 4 persoons stoeltjeslift tot halverwege de berg waarna je de Fitzsimmons zone in kan of je pakt de volgende stoeltjeslift die je helemaal naar boven brengt. Het is ook mogelijk om een gondel vanuit het dorp te nemen die je helemaal in 1 keer naar boven brengt.
De trails zijn goed aangegeven met leuke benamingen zoals “Angry Pirate”, “Karate Monkey” en “Freight Train”. Ze zijn ook onderverdeeld in categorieën van beginner tot ver, ver, vèr gevorderd en de moeilijkheidsgraad is aangegeven in kleuren (groen, blauw, rood, zwart en rood/zwart). Groen is te vergelijken met een simpel wandelpad naar beneden en rood/zwart kan ook ik als gevorderd fietser toch nog aardig voor terug deinzen.
Na eerst een paar makkelijkere trails gedaan te hebben, “B-Line” en “Heart of Darkness” (om de vrouw een beetje erin te laten komen) moest toch “A-Line” worden afgevinkt. En ja hoor; de verhalen kloppen! De ene dikke tafel na de andere volgen elkaar op, mooie kombochten en perfect geshapedte takeoffs. Nergens hoeft er bijgetrapt te worden. Het is gewoon gaan en vliegen! Voor de afwisseling zitten er een paar natuurlijke stukken in en oh, wat loopt deze trail lekker! Kan het nog beter?
Ja zeker! Whistler heeft meer te bieden dan je overal leest en ziet. Voor mij waren de “Freight Train” in combinatie met “Dirt Merchant” toch echt wel toppers! Beetje natuurlijk in combinatie met hoge snelheden. Step-ups en dubbels volgen elkaar op zonder dat het ook maar gaat vervelen. Er zijn verschillende lijnen mogelijk waardoor je goed kan variëren. Voor mijn vrouw was de “Crank It Up” haar favoriet. Dit is een leuke trail waar ook ver gevorderden aan hun trekken komen. Van boven tot onder is dit een grote flow met leuke tafels, switchbacks, stepdowns en toffe bràààp kombochten!
Alle trails zijn enorm goed onderhouden, de welbekende “Portes du Soleil remkuilen” kom je hier dus niet tegen! Ook niet na het hoogseizoen. En nog een mooi voordeel is dat de lift draait tot 20:00 uur. Zo heb je de hele dag de tijd en hoef je nooit “nog even snel eentje voor 17:00 uur” te doen.
Into & onto the woods!
Ook naast het fietsen, zeg maar apres-bike, is er genoeg te doen. Het dorp Whistler ansich is wel een beetje Disneyland-Amerikaans; het is allemaal wat gemaakt. Dit neemt niet weg dat het er wel leuk is. Je hebt genoeg keuze uit eettentjes, barretjes en koffietoko’s. Alleen al voor de serveersters is de trip de moeite waard (al denkt mijn vrouw daar anders over…). Misschien kwam het ook wel door het mooie weer dat we hadden: elke dag 27 graden en zon helpt misschien ook wel…
Hadden we al gezegd ‘malloten’?
Na een week in een roes geleefd te hebben zetten wij de reis voort om toch ook nog meer van Canada te bekijken en beleven. Whistler was echt geweldig en overtrof mijn verwachtingen. Als ik thuis kom moet ik mijn vrienden maar eens zo gek maken om met z’n allen deze kant op te gaan en nog paar andere parken aan te doen. Want ik mòet terug!!
Informatie:
Bikepark: www.whistlerbike.com
Vliegen: www.airtransat.com
Accomodaties: www.alluradirect.com
Tekst en foto’s: Bart Vlaanderen
Whistler is super! Ik kon er helaas maar een ochtendje rijden. De liften werden helaas gesloten ivm onweer. Later mijn vertier gehaald uit wat locale trails in de buurt. Ook erg gaaf. oa een trail gereden over een oude gecrashed trein.