Twee jaar geleden waren we hier voor het laatst; ondertussen begint het een beetje als een thuiskomst te voelen als onze – met fietsen afgeladen – auto het erf op rijdt. De tijd heeft niet helemaal stil gestaan: de dikke rode kater waakt nog over de boerderij, maar loopt op z’n oude dag wat manker. De brakke bank in de woonkamer is eindelijk vervangen; de kalender met brandweerauto’s die in de schuur annex werkplaats hing, heeft plaats gemaakt voor een courante versie met kettingzagen en dames. Voor de rest weten we het wel te vinden, inclusief de pizzeria en de eerste paden van de week…
Onze vakantieweek begint langs de doodlopende M94, in de Vallon des Agremonts – na 20 van de 143 haarspelden ben ik vergeten te tellen hoe veel ik er wel (en vooral niet) haalde… een goede inkomer
Op anderhalf uur rijden van de het blauwe water, de stranden en de drukte van Nice sta je in de Alpen. Onmogelijke weggetjes kronkelen langs kale rotswanden, de stenen flanken onderbroken door groene weides en middeleeuws ogende bruine dorpjes. In de achtergrond torenen de pieken van de Mercantour, een natuurgebied op de Frans-Italiaanse grens, met hun besneeuwde toppen boven het landschap uit. Deze streek, het stroomgebied van de Var, Vesubie en Tinée is een oase van rust vergeleken met de nabije Cote d’Azur – en een paradijs voor de mountainbiker.
Hoger liggende paden zijn typisch Alpine: krap, steil, weinig uitloop, en een ondergrond van worteltapijt of rotspuin
Het terrein en de aard van de paden variëren enorm tussen de grenzen van de Mercantour* en de voorsteden van Nice. Toch ligt tussen grens en zee hemelsbreed nog geen 70 km. Hoger gelegen paden geven je uitzicht op zowel de besneeuwde toppen naar het noorden als de zee naar het zuiden. De route loopt hier veelal over gruis, grote met mos begroeide stenen en met wortels bezaaide haarspelden. Dichter bij de kust vlakken de helling af en kom je meer traverses tegen. Naaldbos maakt plaats voor berken, wilgen en provencaals struikgewas. Ongewijzigd blijft hoe uitdagend de paden zijn, evenals de stilte: slechts bij hoge uitzondering kom je een andere wandelaar, fietser of ruiter tegen.
* NB: in het Parc Nationale mag grotendeels niet gefietst worden – kijk op mercantour.eu voor de uitzonderingen en plan een dagtocht!
Traverse richting Col de St. Roch: grote stenen, ‘grey earth’, bospad: dit deel van de Transvesubienne route biedt echt van alles wat
Valdeblore – La Roche naar Marie: het enige vaste aan deze route is de FFC bewegwijzering
Praktisch
Eénmaal Nice en het brede dal van de benedenloop van de Var voorbij is de regio relatief dunbevolkt. Het vinden van onderkomen, een fietsenwinkel of supermarkt in de bergen is zeker mogelijk maar vergt wat meer zoeken en rekening houden met openingstijden. Deze vertaalt zich echter ook naar heerlijke rust en vrijheid op de wegen en paden. Er wordt wel voldoende gefietst om Strava en de vaste FFC route’s (vergis je hier niet in: die zijn technisch) als leidraad te gebruiken. Het tracé van de lokale marathon, de Transvesubienne, is ook een goede basis voor het uitzoeken van een dagtocht. Topografische kaarten zijn bij de supermarkt of tabac te krijgen en bewegwijzerde bospaden zijn vaak goed gemarkeerd. Als je de plaatsnamen kunt herinneren is er redelijk te rijden a la AWNB fietsknooppunten. Shuttles zijn er bij ons weten niet. Er is wel een bikepark bij Roubion en een DH lijntje in La Colmiane: vermoedelijk zijn hoogzomer daar wel werkende liften beschikbaar.
Omdat je op eigen kracht bent aangewezen om boven te komen is een niet al te gek zware fiets het beste om mee te nemen. De belangrijkste ingrediënten voor een geslaagde trip zijn echter zonnebrandcrème, een ruime drinkzak (3 L) en lekbestendige allround banden…
…Want hier en daar zijn de stenen scherp en de meeste bosjes hebben doorns
Tekst: Eric Wictor
Fotos: Erik Nienhuis & Eric Wictor
