The Rollercoaster. The drop. The EWS special.
In één woord: bruut. Ook vandaag leidde de grindweg de deelnemers eerst bijna 500 hoogtemeters naar een kruising van een aantal provinciale wegen, bovenop een winderige en bij vlagen mistige bergtop. Net onder de ridgeline loopt een prachtig pad helemaal tot in Calice, een pad dat als basis zou dienen voor alledrie de specials van deze tweede Blast dag. Volgens Jarno gaat het vandaag toch ‘ietjse technischer’ worden, dus ergens is het maar goed dat we zowat de halve afdaling al hebben gehad voor we special 1 voor de kiezen krijgen. Special 2 ligt ergens hoger, achter ons, maar het geniep zit er in dat we (nog) niet precies weten waar die start. Die ene drop van een meter en die paar hoogtemeters de verkeerde kant op zitten er in ieder geval wel in…
Afijn, special 1… De zon komt nog door een herfstachtig bos en het pad slingert de helling af. Een gouden bladerdek bedekt de ondergrond, onder ons trekt een wolk vanuit het dal langzaam tegen de bergwand op. Des te verder we dalen des te meer kommen in de bochten. Hier en daar een drop of een diepe geul tussen de stenen om ons scherp te houden. De ondergrond is droog, de zijnoppen van de band zijn zonder slippen of glijden de ondergrond in te drukken. Op het laatst worden de bochten wel heel krap en is het twijfelen of er niet té veel vaart in zit…. Vaart die er uit moet net voor de streep, want de chicken run die de hoofdmoot kiest is glad en off camber. De drop die er naast ligt blijkt de veilige (en snelle) optie.
Onderaan de eerste etappe besef je ook dat je weer die hele provinciale weg omhoog moet, en dat kost al ruim drie kwartier voor wie door trapt. De temperatuur en luchtvochtigheid liggen beide hoog en het kost veel zweet en ontdoet de rugzakken van velen van de watervoorraad. Special 2 begint net nadat het pad definitief naar beneden duikt vanaf de ridgeline. Dat betekent lol: veel spongen, ruwe kombochten, gladde wortels en stenen, maar het betekent ook flink doorstampen (vals plat en één echt klimmetje dat menig rijder opbreekt) en hier en daar wat opletten. Iedereen volbrengt het zonder kleerscheuren; hooguit één binnenband moet het ontgelden over de talloze, precies op de lijn liggende en uitstekende stenen. Ik verras mezelf door die ene hoge drop (inclusief het uitroepteken op de boom ernaast) volledig over het hoofd te zien. Maar goed ook: gevoelsmatig ging deze etappe het snelst van alle tot dusver.
De laatste getimede etappe duikt direct van de grindweg naar beneden. Voor de toeschouwers is het pad na 40 meter al uit het zicht. Het is ook overduidelijk waarom dit stuk ‘The Rollercoaster’ heet: het pad loopt heel krap en de kombochten volgen elkaar erge snel op. De ondergrond biedt enorm veel grip maar de begroeiing is nogal typisch voor deze streek: lage boompjes en hoge bosjes, waardoor je maar luttele meters vooruit kan kijken. De twee gemene klimmetjes net voor de finish komen dan ook als een totale verassing en dwingen een enkeling die zwaar geschakeld staat tot lopen. Het is een korte etappe en iedereen is moegestreden na een dag op de fiets – ‘hoe het ging’ blijft nog een raadsel tot de tijden op het bord geprikt worden.
Als toetje schotelen Blastmasters Jarno en Andy ons nog één van de specials van de Enduro World Series van een weekend geleden voor. Ook hier smalle, typische Ligurische trails, met nog wat meer dropjes, trapjes en scherpe bochten. Net voor het einde wordt de flow onderbroken door enorme steenpartij. Een ware puzzel, waar de Blast rijders over de hele breedte een lijn op lijken te kiezen. We sluiten af met bier en ijsjes in Calice – ten tijde van schrijven wachten we weer op een heerlijk avondmaal in de b&b.
PS: De inmiddels reviewwaardige achterband wordt niet meer uitgelachen. En doet het nog steeds ;-)
Tekst: Eric Wictor
Foto’s Erik Nienhuis
Super nice… Lars was maar een beetje jaloers, ik gewoon heel erg. :)