De laatste dag van deze overheerlijke Blast zou een korte worden. Althans, op de fiets. Slechts één special stond er tussen het ontbijt en de afsluitende lunch, prijsuitreiking en veel uitvoerige afscheidsgroeten. Op naar boven dus…
Honderd hoogtemeters langs weer diezelfde grindweg was de organisatie het bos in gedoken om een oud paadje te bevrijden van derailleur grijpende takken en anders afgebroken en veelal half rottend hout. Eenmaal vrij kon de Blast-bekende Aleš als eerst het steile mulle strik doorglijden in de hoop de eerst de bocht te halen. De top van het klassement moedigt vooral nog even aan en ziet toe hoe het wel (of niet) kan of moet. Te hard en je haalt de perfect haakse bocht wellicht niet, te langzaam en je laat uiteraard een paar seconden liggen. En iedereen heeft nog een paar seconden te pakken in de hoop op een plaatswissel.
Zelf opteer ik (zeg ik nu makkelijk achteraf, gezien niemand de waarheid ervan kan toetsen) om eens niet het achterwiel de bocht in te laten driften. Komt het achterwiel naast het pad terecht dan is het weer lastig optrekken want inderdaad: de eerstvolgende meters gaan bergop. Ik ram de ketting naar rechts over de cassette en met vier keer trappen gaat het pad al weer dalwaarts, om driftend over bladeren, stenen en wat restanten hout de volgende bochten door te gaan.
Aan de vaart komt, net als bij de grote meerderheid van het peloton, een abrupt einde als de grindweg overgestoken moet worden en een taludje opgeklommen moet worden. Ik sla eerst verkeerd af, de volgers rijden zelfs omhoog of een figuurtje acht en groeten af naar de jury. Nee, het pijltje staat toch echt recht door het talud op. Honderd meter doorsprinten, uithijgen en hopen op beperkte schade.
Voor mij maakt het net niet genoeg uit: 8 seconden ingelopen op mijn voorganger. Zo bleef ook de de top van het klassement ongewijzigd, met een winst voor nieuwkomer Robert, op de hielen gevolgd door Blast veteranen Jarno en Arno, Lee en Jeffrey. Kiona pakt in Velozine kleuren het damespodium, niet tegen gehouden door lagen tape om d’r schouder aan elkaar te houden…
De paden in de regio zijn zo heerlijk en het gezelschap was zo goed dat er van een exodus na de lunch bij lange na geen sprake is. Een enkeling gaat al noordwaarts richting huis, maar zeker de helft blijft voor nog een dagje of twee shuttlen. Er is zelfs een groepje dat tussen de lunch en de avondvlucht vanuit Nice nog een run over enkele Enduro World Series etappes weet te maken, gevolgd door een afsluitend biertje of echt Italiaans ijs.
Kortom, wederom een enorm geslaagd weekend riding with the locals. Truly epic! en op naar Blast #1 van 2014.
Tekst: Eric Wictor
Foto’s: Erik Nienhuis
