Topcompetitie Pietermaritzdoorn

De lokale mountainbike vereniging van Apeldoorn, Bar End zag in de boomstammen van Pietermartizburg inspiratie om zelf ook een leuk obstakel op hun wedstrijdrondje neer te leggen voor de Dyna-Sys Topcompetitie die er het afgelopen weekend verreden werd. In de dagen voor de wedstrijd waren de boomstammen al het onderwerp van gesprek en tijdens de wedstrijd was het dè plek voor de toeschouwers. Waar de één na 10 keer kijken toch besloot dat het een mentale ‘block’ werd en af zag van enige poging, reed de ander de afdaling alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hoe brachten de heren en dame van Velozine-Finetic Racing het er van af?

Kiona:
Dat een dag voor de wedstrijd een dikke 2 uur fietsen met daarna nog wat techniektraining geen goede voorbereiding zou zijn voor een ‘belangrijke’ internationale wedstrijd, wist ik natuurlijk ook wel. Maar het was wel een gezellig dagje, zaterdag.
Hoe dan ook, op zondag 6 mei stond de 3e race in de Dynasys Topcompetitie op de agenda en ook ik wilde daar goed rijden. Als Bar Ender (de organiserende club) voelt de ronde in Apeldoorn dan ook altijd een beetje als een thuisrondje. Zowel donderdagavond als zaterdagmiddag had ik het parcours een aantal keer gereden. De parcoursbouwers hadden ook dit jaar hun best gedaan en het beloofde zowel conditioneel als technisch weer een uitdaging te worden.

Zondag om 10:02u klonk voor de Elite Dames het startschot. We moesten maar liefst 7 rondjes afleggen in 90 minuten tijd: best ambitieus! Bij het warmrijden had ik de vermoeidheid in mijn benen al vastgesteld, dus ik ging er vanuit dat ik die 7 niet ging halen…
De start was snel… Te snel voor mij. Mijn benen leken wel gevuld met lood. Het beloofde een zware wedstrijd te worden. Dan maar weer voor de technische uitdaging gaan: de boomstammentrap rijden. Voor mij was de uitdaging niet zozeer de boomstammen naar beneden rijden, maar het klimmetje ervoor; om ze te kúnnen rijden! Gelukkig ging dat eigenlijk wel prima, ik kwam alle ronden gewoon boven en kon dus iedere ronde weer naar beneden hobbelen over de stammetjes, leuk leuk! :-)

In de eerste 2 ronden kon ik nog een beetje strijden met 2 dames. In de technische gedeelten wilde ik voor ze zitten waardoor ik iets uitliep, om daarna in de langere rechte stukken weer ingehaald te worden. Maar, toen na 3 rondjes bij mij de diesel op gang was, waren hun motortjes blijkbaar een beetje opgebrand. Hoewel ik gewoon hetzelfde tempo bleef rijden werd het gat op hen steeds groter. Het gat voor mij was in de eerste 2 rondjes al gemaakt. Het werd niet echt veel groter in de laatste ronden, maar kleiner werd het ook niet. Dus reed ik de wedstrijd solo uit en mocht ik inderdaad een rondje eerder stoppen. Met de zaterdagrit erbij, had stond de teller met intensieve fietsuurtjes weer een stuk hoger. Hopelijk ben ik klaar voor mijn eerste grote doel van dit seizoen: de Transvésubienne op 27 mei.

Tjeerd:
Dit keer een race verslag. Want zo zou ik een XC wedstrijd toch wel willen typeren. 75 minuten volle bak over een kort parcours knallen. En volgens de huidige trends had de organisator Bar End voor een leuk obstakel op het middenterrein gezorgd. Deze korte afdaling met wat balken was voor sommigen een uitdaging en voor andere weer dikke lol.

Raar genoeg reden de meesten in de ‘Fun’ klasse toch de chicken way. In mijn klasse, de 30+ nam ik op basis van mijn punten plaats in de startopstelling. Aangezien ik nog maar 0 punten had stond ik als een ware Remy in de allerlaatste positie. Na het genot van de startplek klonk het bekende schot en moest ik aan de bak. Van mijn team managers kreeg ik nog de opmerking mee dat ze niet mochten merken dat ik tijdens de wedstrijd alleen maar aan het spelen was. Dat bleek erg lastig op zo’n leuk parcours. Het was een kort stukje met veel draaien en keren. Gelukkig ging het hier en daar ook nog met wat bochtjes omhoog… zover dat mogelijk is in Nederland.

Tijdens het draaien en keren maakte ik 3x de fout om het voorwiel weg te laten glijden in het losse zand. De eerste keer had ik een paar au momenten en kostte me het een paar posities. De tweede keer deed ik het onderaan de klim. Een zeer ongunstige locatie om onderuit te gaan. De derde keer stuiterde ik op dezelfde plek als waar ik de eerste keer viel. Het voordeel was dat ik inmiddels getraind was in het vallen. Slechts 1 achtervolger wipte er voorbij. Toen ik nog een keer aan die locatie voorbij reed dacht ik aan een ezel en bleef daardoor op de fiets. Gedurende de hele wedstrijd was ik bezig met een inhaalrace. Slechts de kop van de veteranen (40+) kwam aan mij voorbij. Ik reed er op een gegeven ogenblik zelfs weer naar toe. Toen engzins ingehouden om deze jongens niet voor de wielen te rijden. Dit was al in de laatste ronde en veel verschil was er niet meer te maken. Ik rolde als 22ste over de streep en had er toch mooi weer zo’n 40 ingehaald.

Bas:
Van mezelf ben ik het ondertussen wel gewend: degelijk starten, ietwat plaatsen opschuiven, net niet aan kunnen sluiten bij de voorste gelederen, en gedurende de wedstrijd zienderogend toezien hoe ik plekje voor plekje wat terugzak. Soms zijn het twee plaatsen, soms zijn het er tien, maar zoals sommige turbodiesels me voorbij komen het laatste kwartier… Ik hoef soms zelfs niet eens aanhaken te denken!

In Havelte voelde ik vorige week al dat de vorm groeiende was, en de afwisseling tussen de technische stukjes en de hardrijstukken in Apeldoorn ligt me ook wel. Toch voelden de benen niet heel ‘scherp’ met inrijden, en dat kan twee dingen betekenen: of het wordt niks (das helaas meestal), of je hebt een superdag. Op de laatste startrij, tussen baanwielrenners en herintreders, bezon ik mij op mijn startstrategie: elk jaar zag ik allerlei mensen in de binnenbocht onderdoor komen, dat wilde ik nu zelf ook wel eens proberen, en het was niet alsof ik veel plaatsen te verliezen had. Ik kon meteen al veel plaatsen opschuiven, en na wat schermutselingen in de eerste halve ronde (veel nodeloos geduw en getrek door derden…) zat ik al op een heel aardige positie.

Vantevoren had ik me voorgenomen om ‘de boomstamafdaling’ te rijden als ik in een groepje zat, om zo de aansluiting niet te verliezen. En wat bleek… de hele wedstrijd lang zat ik dusdanig in de buurt van iemand dat ik ook hem daadwerkelijk moest rijden… van mezelf! Gelukkig zat ik compleet in de flow, en ging de afdaling elke keer probleemloos. Niet alleen die ene afdaling ging probleemloos: ronde na ronde gingen voorbij, her en der passeerde ik mensen, ik kon gaten dichtrijden wanneer het moest en aangesloten blijven wanneer het kon… Na een uur begon ik me toch wel af te vragen hoe lang dit feest nog ging duren, ik ging er steeds meer van uit dat na elke ronde de man met de hamer op zou doemen, zoals hij dat bij elke wedstrijd toch wel deed. Velozine’s eigen Jeroen bleef me moed toeschreeuwen, en ik wilde hem natuurlijk niet teleurstellen!

Vlak voor het ingaan van de laatste ronde begon ik er dan toch ook zelf in te geloven: de benen waren gewoon erg goed vandaag en de man met de hamer zou niet meer komen, of hij reed niet snel genoeg… Ik nam over van de jongen die, eerlijk is eerlijk, al een paar ronden het tempo aangaf, in de hoop misschien nog een plekje te kunnen winnen. Het werd nog meer dan dat… volgens mij ben ik nog drie man voorbij gegaan en ook mijn vluchtmakker kon ik in de sprint verslaan. Wat een topgevoel om zo een wedstrijd te kunnen eindigen! Normaal gesproken rol ik als een gebroken man wiens enige levensdoel op dat moment het finishen is over de meet, dit was toch wel een prettige afwisseling! Net als Tjeerd werd ik in dit sterke startveld 22e, waar ik zeer, zeer content mee ben. Ik rij nu nog een klassieker op de weg, om me daarna in Riva del Garda voor te bereiden op het volgende doel van dit seizoen: de Bergrace in Arnhem!