| Hoewel het Velozine Racing team officieel begin dit jaar stopte, zijn Bas, Tjeerd en Kiona nog altijd met even veel enthousiasme bij diverse wedstrijden in binnen- en buitenland te vinden in de blauw-wit-en-een-tikkie-oranje kleuren van het Velozine tenue. Immers: Eens Velozine Racer, altijd Velozine Racer.
Zo reed Tjeerd onlangs de RWP-Mountainbike Cyclo ‘Midden Nederland’. Een lange-afstands wedstrijd verreden op de Utrechtse Heuvelrug die meetelt in de SforZ-Rose-marathoncup. |
Zaterdag 29 juni stond voor velen in de omgeving van Utrecht en voor een enkeling daar buiten al een tijdje in de agenda onderstreept of – in deze digitale tijd – met een automatische reminder in de telefoon. Deze bijzondere marathon vindt al weer enige tijd plaats, nadat deze een tijdje niet georganiseerd kon worden in verband met vergunningen. Deze wedstrijd wordt namelijk voor een groot deel verreden over paden waar je normaal gesproken niet met de fiets mag komen. Dat maakt deze marathon ook mede de moeite: altijd leuk om eens een keer buiten de geijkte paden te rijden.
Hoe zeer ik me er ook op verheugde, het had bijna niet zo mogen zijn. Ik brak een week voor deze marathon mijn achteras. Zelfs een stakende Postnl weerhield onze voormalige wielensponsor er niet van om mij toch nog op tijd te voorzien van mijn inmiddels gerepareerde achterwiel. Het mocht dus wèl zo zijn…
Om 10.00uur werd het startschot gegeven. Tenminste, dat was de planning. Inmiddels tien over tien was de microfoon aanwezig en werden we na een korte introductie met een snelle “1,2,3, start!” op pad gestuurd. Vooraan stonden de SforZ-Rose-marathoncup rijders, dit zijn er zo´n 135 stuks. Daarachter nog eens 700 niet-cup rijders, van amateurs tot doorgewinterde hardrijders. Ik schaar me, voor het gemak, onder die laatst genoemde. In het startvak van de niet-cup rijders sta ik naast Ad de Brabander – die mij om de een of andere reden structureel Tjerk blijft noemen – die net als ik zo snel mogelijk 135 renners in wil halen.
De eerste meters liepen wat naar beneden en was het smal, waardoor we nog wat in moesten houden. Gelukkig werd het snel wat breder en kon de grote inhaalrace beginnen. Het lukte me, weliswaar met mijn tong op en soms over het stuur, om naar voren te rijden en kreeg de koplopers in zicht. Plots kwamen ze wel heel dichtbij. Sterker nog ze… ze kwamen me tegemoet! Er bleek iets mis te zijn in de route en vertwijfeld draaiden we ons om. We stuitten op een pad dat nergens heen ging en de groep keerde zich andermaal om. Vertwijfeld werd er geroepen om een herstart en ik rij rustig terug richting de start. Even later werd er aangegeven dat er toch gewoon door geraced zou worden.
Ik trapte het motortje weer aan en begon volle bak aan de achtervolging. Aan de rondetijden die ik achteraf bekijk zie ik dat ik na de eerste ronde nog 28 renners voor mij had. Met het inschieten van de volgende ronde, schoot er ook jammer genoeg een steek in mijn zij. Even rustig aan doen om daarna het gas langzaam toch weer verder open te trekken. Ik passeerde veel langzamere rijders en af en toe een snellere. Een hiervan bleef plakken en ik besloot wat rust te nemen en hem op kop te laten rijden. Jammer genoeg pakte hij vrij vlot een verkeerd spoor en bezoekt een modderige plas van dichtbij. Ik stond er weer alleen voor.
Terwijl ik een nieuwe lichting drank bij de verzorging ’tank’, trof ik Marco – een kennis – en maakte kort een praatje en vertelde hem dat ik ergens onderweg vernomen had dat ik vijfde lag en nu waarschijnlijk derde. Dat duurde echter niet lang want inmiddels zag ik de nieuwe derde, vierde en vijfde man voorbij komen. Na het vullen van mijn laatste bidon, groet ik Marco en vervolg vol gas.
In ronde drie haal ik passanten weer in, maar toen opnieuw die verrekte berg weer eens op moest klimmen, liepen mijn benen vol. De kramp schoot links in mijn been. Doortrappende hoopte ik dat mijn rechter been ontspannen bleef. Die hoop vervloog helaas snel en ik moest de laatste meters van de klim vol maken met kramp tot achter mijn oren… Doorbijten! In de afdaling lukte het aardig om de boel los te krijgen en besloot met wat minder kracht door te rijden. Dat ging helaas ook op voor mijn achterrem. Zonder een fatsoenlijke achterrem moest ik de snelheid laag blijven houden. In de afdalingen rustiger en vlak voor de bochten goed doseren met de voorrem.
Aan het einde van de vierde ronde moest er weer getankt worden. Ik hoopte dit snel te doen, maar kom wederom een bekende tegen. Jos van Rein een vriend en oudteamgenoot. Hij was er de oorzaak van dat ik überhaupt ben gaan mountainbiken. Ik spreek een paar snelle woorden maar, naar het bleek, niet snel genoeg want er schoot opnieuw iemand voorbij en was dus weer de vierde in de strijd. Het sap was echter uit de benen, het vet was van de soep, ik zag een man in de buurt met een hamer en wilde niet opnieuw kramp krijgen. Van een echte achtervolging was dan geen sprake meer. Ik bleef hem in het vizier houden en kwam zelfs wat dichterbij, maar ik vond het inmiddels gezegend en besloot ‘ontspannen’ te finishen.
Een geluk bij een ongeluk ‘bespaarde’ me een podiumceremonie (…) en lig een paar uur later in de Noordzee te dobberen op mijn nieuwe surfboard.
What a day. I love it!
Tjerk. Uh.. Tjeerd.
Netjes Tjerk!! bent t niet verleerd zo te zien :) . Mooi om te horen dat ook jij daar kramp kunt krijgen! Weet uit ervaring dat dat eerder voorkomt bij mensen die jouw wiel proberen te houden op die ronde ;)
Nice… Maar hoeveel mensen hebben er nog puf om na een serieuze marathon te gaan surfen? In mijn boekje is dat toch ook best hard werken.