Van Roekel vertelt: Bonazzi’s bike

Sprakeloos

Jeroen: Zie je die vogelbek? Zo sta ik nu ook met mijn mond vol tanden. ik weet namelijk bijna niks van dit ding! Wat ik weel weet is: Het is een Kästle DH fiets met een losse kunststof omhulling. Het frame kreeg ik van Evert van Rijwielpaleis Bilthoven. Hij had hem ooit als promo gekregen of zo, en het lag op zijn zoldertje in de weg te liggen. Ik weet ook nog dat er drie van gemaakt zijn. En verder? Niks dan speculaasjes, het lijkt wel Sinterklaas!

La Dama spreekt…

Nou, lekker informatief stukje zo. Het spoor loopt dus dood. Gelukkig vonden we iemand die licht kon schijnen op de zaak: Sneeuwkoningin en meervoudig Wereldkampioene Giovanna Bonazzi herself! Ze was graag bereid om per mail wat vragen te beantwoorden.

Velozine: Allereerst: Is het inderdaad een replica?

Giovanna Bonazzi: Jazeker! Het origineel bezit ik namelijk nog steeds zelf. Er zijn meerdere replica’s in omloop, Kästle liet ze maken en verspreiden als promotiemateriaal.

Velozine: Hoe verschilt jouw origineel van onze replica?

Giovanna Bonazzi: Alle bikes zijn gemaakt door de Italiaanse “romp”bouwer Zambo. Het origineel is uit één stuk rondom het frame gebouwd en bestaat uit een polystyreen vorm met glasvezel eromheen gelamineerd. Je kan die ombouw er dus niet afhalen. We hebben het ding in destijds echt in zeer weinig tijd samen van een idee naar ontwerp naar realisatie gebracht.
De replica’s zijn eenvoudiger opgebouwd: De ombouw bestaat hier uit twee losneembare glasvezel schalen met grofweg dezelfde vorm en kleuren als het origineel.

Ook de vork van de echte fiets werd voorzien van een aerodynamische ombouw, De replica mist ook deze. Wel hebben ze allebei een old skool Marzocchi XC500 vork. Stel je voor dat je daar 140 km/u mee rijdt…

Velozine: Hoe kwam je in hemelsnaam op het idee om te gaan voor het sneeuw downhill record?

Giovanna Bonazzi: Christian Taillefer is een vriend van me. Hij had het record een jaar eerder gevestigd en haalde me over om het ook te proberen. Het leek zo makkelijk. Maar schijn bedriegt. Je kan namelijk nergens op de wereld “even testen” op die snelheid en als de sneeuw niet perfect geprepareerd is, bijvoorbeeld te ruw of te zacht, dan ga je geheid onderuit.

VZ: In 1995 brak je je eigen record op de nog extremere “Rhino bike“. Waar is die?

GB: Ook die heb ik nog! Hier zat écht veel werk in. Bijna alles aan die fiets is speciaal ontworpen en ik heb alles persoonlijk opgehaald bij de bouwers. De stuurpen bijvoorbeeld, maar ook de cranks, de wielen. Zelfs de platte spaken waren voor mij op maat gemaakt…

VZ: Hoe voelt het om zó had te gaan op een fiets? En heb je ook wel eens zo snel geskied?

GB: Wonderbaarlijk. Zoals ik al zei: je kan niet echt testen van tevoren. Voor de recordpogingen wist ik dus ook niet hoe de fietsen zoude aanvoelen. Op de Rhino zat bijvoorbeeld een asymmetrische kuip, zodat ik enkel met mijn linker voet vóór en mijn rechtervoet achter kon rijden. Super aerodynamisch natuurlijk, maar tijdens het rijden bleek dat ik zó weinig bewegingsruimte had dat ik de fiets eigenlijk niet lekker kon manoeuvreren. Ook bleek de kuip erg gevoelig voor zijwind: Tijdens mijn eerste test-run blies een windvlaag me pardoes een meter opzij. Voor de overige runs hebben we maar even gewacht tot het windstil werd…
Ik kan je verder uit eigen ervaring vertellen dat skiën met 160 km/u een stuk gemakkelijker is…

Mooie verhalen! Trouwens, nu we elkaar toch spreken…

VZ: Hoe raakte je in de sport verzeild? En wanneer was het tijd om te stoppen?

GB: Via mijn zwager Princi. Hij bikete al en in 1988 (GB was toen al 22 – red.) ging ik eens kijken. Ik was direct verliefd op de sport. Dat jaar won ik ook gelijk mijn eerste nationale XC titel en niet veel later ook mijn eerste EK. In 1990 startte ik ook met Downhill. Op mijn XC-fiets… Mijn eerste DH wereldtitel won ik in ’91 in Ciocco, Italië. Fantastisch. De sport werd steeds professioneler en vanaf 1994 reed ik enkel nog DH. In 1999, na het WK, ben ik gestopt. Ik reed nog steeds top tien, maar kreeg het budget voor het jaar daarop niet meer rond.

VZ: Als ik je Facebook zo zie, fiets je nog veel. Wat vind je van BMX?

GB: Ik heb echt jaren weinig gefietst. Tot mijn 10-jarige zoon ging BMX’en. In plaats van als een “socker mom” langs de kant te gaan koukleumen, heb ik een fietsje gepakt en aan de trainer gevraagd of ik mee mocht doen. Stond ik daar in mijn ééntje tussen de kids! BMX’en doe ik echt alleen voor het plezier. Ik ga op safe en hoef niet te winnen, maar vind het een fantastische sport die je ook goed samen met je kinderen kan doen.

VZ: Welke wedstrijdfietsen heb je nog?

GB: De twee sneeuwbikes dus, plus mijn twee Wereldkampioensfietsen. Daarnaast heb ik nog zo’n honderd verschillende nationale truien die ik na internationale races ruilde met mijn eigen kleding.

VZ: In de Rhino-link zagen we het al: je hebt nu een ijssalon en bent prijswinnend ijsmaakster! Wat is leuker: Sneeuwkoningin of ijskampioene?

GB: Sneeuwkoningin was de meeste pret! Maar de Europese titel die ik met mijn ijs behaalde gaf uiteraard ook veel voldoening. Ik ben gek op ijs en at het vaak de avond voor een race om mezelf te belonen voor alle harde arbeid. Indien met mate en op het juiste moment is het zelfs geschikt en gezond voor sporters.

VZ: Tot slot, vertel eens: waarom moeten we allemaal naar Verona komen om jouw ijs te proeven?

GB: Omdat het het lekkerste ijs is dat ik voor je kan verzinnen. En natuurlijk ook om mij op te zoeken!

Grazie Mille a Giovanna Bonazzi!

Tekst: Jeroen van Roekel, Lars Vogelenzang
Foto’s: www.erikboschman.com, Giovanna Bonazzi

Meer weten? Tip van de dame zelf: Italiaans interview met Giovanna Bonazzi met prachtige foto’s.