Van Roekel vertelt: Het verhaal van de Titus en de Groovy

RTV Utrecht heeft “Van Rossem vertelt”, wij hebben “Van Roekel vertelt”! In deze serie vertelt Jeroen van Roekel, oprichter en directeur van het Mountainbike museum over de meest bijzondere exemplaren in zijn collectie. Items die voor hem éxtra speciaal zijn, om welke reden dan ook. Het kan een unieke of onbetaalbare fiets zijn, maar ook een klein onderdeel, of zelfs een oude fiets waar op het eerste gezicht weinig aan is. Je wordt echter niet zomaar museum-directeur: Jeroen weet van al deze items wel iets bijzonders te noemen!

Twee fietsen, één verhaal

That’s Groovy, Titus!

Twee fietsen. De ene is bijna nieuw, de ander zeker 15 jaar oud. De ene is in perfecte staat. De ander total loss. De ene heeft knalkleurtjes, de ander is decent. De ene heeft grote wie… nou ja, u begrijpt, ogenschijnlijk hebben deze twee fietsen he-le-maal niks met elkaar te maken. Toch is er een prachtig verhaal dat beide fietsen verbindt. En wie kan dat verhaal beter vertellen dan de eigenaar van beide fietsen?

Titus Racer-X

Jeroen: Het was 2012. Ik was in Utah met een paar vrienden. We waren daar -naast om te fietsen natuurlijk- met een bijzondere reden. Kameraad Roy ging zijn nieuwe fiets ophalen bij de bouwer. En wat voor een bouwer! Rody Walter, van Groovy Cycleworks.

Rody was, voor hij zijn eigen merk startte, nog in de leer geweest bij de beroemde Bill Grove van Grove Innovations. Frames met unieke kleuren en vormen. Enkele van Bill’s frames hadden aan de voorzijde zelfs geen klassieke driehoek, maar één centrale, dikke ovale buis. Het frame had een X-vorm, daarom heetten ze ‘Grove X’. Na verloop van tijd stopte Bill echter met de framebouw, hij was er klaar mee. Rody had inmiddels jarenlang zelf excentrieke frames gebouwd, als een soort voortzetting van Bill’s werk.

Roy had dus een Groovy besteld. Maar dan niet een ‘gewone’, voor zover dat bij Groovy überhaupt mogelijk is. Nee, hij wilde een Groovy met een X-frame in de stijl van Grove Innovations. In titanium. Met patten en kabeldoorvoer voor Rohloff-kabels. Punt. Na lang zeuren kreeg Rody Bill Grove zover dat hij, speciaal voor deze fiets, de lastoorts weer oppakte en ze bouwden samen het frame.

Na vier jaar wachten gingen we nu Roy’s frame ophalen.

Rody had ons, toen hij wist dat we de fiets in Amerika kwamen ophalen, uitgenodigd voor een biketrip in Utah. Briljant. Dag vier van die trip eindigde met de legendarische Porcupine Rim Trail! De rit was fantastisch. Richting het einde van de Porcupine Rim maakte Roy echter een stuurfout, en hij viel. Met zijn nieuwe fiets. Het probleem was alleen: Roy ging links, zijn fiets ging rechts. Rechts, waar de afgrond was. De fiets verdween in die afgrond en was niet meer te zien. Foetsie, weg!

De volgende dag gingen we met zijn allen terug naar de plek des onheils. Gewapend met touwen, carabiners en klimgordels. Rody -die zijn framebouwerij combineerde met een baan als brandweerman- seilde ab op de plek waar Roy’s fiets verdween. Halverwege sprak hij uit de diepte: “I can’t remember that I made a square alloy rear triangle for that damn bike.” Gevolgd door: “It’s not your bike, Roy.”

Doar hej’m hangen! Bron: ; Lees hier ook het verhaal verteld door Rody zelf!

Titus Racer-X. In ieder geval één letter goed…

Waarop ik zei: “Doesn’t matter, take it up anyway!” Uiteindelijk kwam Rody met een gecrashte Titus Racer-X boven. Kun je het je voorstellen? Jaren eerder was er dus iemand op precies dezelfde plek als Roy gevallen, en ook diens fiets is de afgrond in gegaan… Het verschil met de fiets van Roy, is dat de fiets van ‘de onbekende biker’ halverwege aan een boomstronk is blijven hangen. Daar heeft hij gehangen tot wij hem vonden. Dat heeft jaren geduurd, dat was duidelijk: De zwarte Thomson zadelpen was helemaal verbleekt, en het zadelleer totaal uitgedroogd.

Point of impact…

De vroegere SID stond niet bekend om zijn laterale stijfheid. Maar hier kan hij écht niks aan doen.

Uiteindelijk vonden we, helemaal beneden, Roy’s fiets ook terug. In stukken. Monotube doormidden, stuur in stukken, Rohloff kabels doormidden, enzovoorts. Eigenlijk waren alleen de Rohloff en de Magura Marta’s nog heel. Drie hoeraatjes voor Duitse engineering! Rody heeft de fiets als scrap metal meegenomen en jaren later letterlijk als ‘Frankenfiets’ weer tot leven gebracht.

Roy kon weer gaan wachten op een nieuwe Groovy… Ditmaal duurde dat gelukkig geen vier jaar. Een andere Groovy rijder die een DH’er kocht, hoorde van het verhaal en wilde zijn Groovy toen alleen nog aan Roy verkopen. À propos: die fiets staat ook in Arnhem.

Jarenlang blootgesteld aan de felle zon: Ook het frame is aan de zonzijde duidelijk een stuk bleker dan aan de schaduwzijde.

“Doe er maar een nieuw leertje in” zou mijn opa zeggen.

En die andere fiets dan?

Prachtig verhaal tot nu toe, maar we hebben nog niks gehoord over de Groovy! Is dat die fiets die je net noemde?

Jeroen: Nee! Door die krankzinnige trip kreeg ik een blijvend contact met Rody. Ik heb hem wat Nederlands geleerd. Zoals “swaffelen”, hahaha. In Utah mocht ik al even op een fiets van Rody fietsen. Ik was om. Ik wilde eigenlijk nog één keer een nieuwe fiets hebben. En toen wilde ik dié fiets! Uiteindelijk maakten we een deal: Ik zou dat gebruikte frame, overgespoten in retrokleuren, van hem kopen.

Het teken van de meester…

Ik had’m zelfs al betaald. Maar het frame bleef uit. Wat bleek? Een andere klant van Rody was bestolen. Rody heeft toen mijn frame aan die jongen gegeven en gezegd: “Voor Jeroen maak ik wel een nieuwe.” Toen heb ik letterlijk gezegd: “Doe dan maar een vrolijk kleurtje nu ik het nog kan zien. Leef je uit, en ik wil de fiets pas zien bij aflevering.”

De vorkboog van de Fox F29 is een beetje krap voor de 29+ banden. In Ohio kennen ze waarschijnlijk geen modder!

Rody kent mijn levensverhaal. Door mijn oogziekte wordt mijn zicht steeds minder, het is maar de vraag hoe lang ik nog kan fietsen. Daarom heeft hij deze fiets voor mij met voorrang gebouwd, ik heb dus géén vier jaar hoeven wachten. Hij heeft de fiets gebouwd rond 29+ wielen, voor als ik eens wat over het hoofd zie in het bos. Uiteraard zitten er ook goede remmen op: de Marta’s van Roy’s fiets!

uh-huh…

De fiets heeft zelfs al op verschillende beurzen en websites gestaan voor ik hem ophaalde. Ik was dus eigenlijk de laatste die hem zag! Het eindresultaat vind ik briljant. Rody is helemaal losgegaan met de vrolijke kleurtjes en heeft zelfs de bovenbuissticker bedacht. Wat een topvent, en wat een heerlijke fiets!

…Nice bike, G!