Jeroen: Oké oké oké, dit verhaal gaat níet over de fiets op de foto’s. Dát is namelijk een Panasonic DX5000. Dít verhaal gaat over mijn allereerste mountainbike. Of eigenlijk mijn allertweedste: een neongele Panasonic DX3500.
Stel je voor: ik was 17 jaar oud, en was altijd aan het rond raggen op BMXjes en brommers. Op een dag scheurde ik op mijn Zundapp langs een fietsenboer in Renkum. Groot Bruinderink, de winkel bestaat nog steeds. In mijn ooghoeken zag ik een zwarte Panasonic mountainbike staan, dus ik draai gelijk om en ga kijken.
En na één keer goed kijken wist ik het direct: Dit wil ik! De fiets was zo’n 1900 gulden. Ik heb, hoppakee, mijn Zundapp, 2 Union stadsfietsen en een oude oranje Peugeot racefiets ingeruild, 100 gulden bijbetaald… en ik was mountainbiker! Wat een heerlijke vrijheid gaf dat!
Ik gebruikte de fiets als dagelijkse fiets én als mountainbike. Vrijdagavond trok ik de spatborden en bagagedrager er af, zondagavond gingen ze er weer op. Helaas werd deze fiets al na een maand gejat. Gelukkig was ik verzekerd en kreeg ik een nieuwe. Die was zelfs nog iets chiquer!
Als je me trouwens vraagt: “Waarom een Panasonic? In die tijd startte iederéén toch op een Giant?”, dan zeg ik: “Nou, daarvoor had ik twee goede redenen! 1: ik had geen idéé wat er allemaal te koop was. En 2: Dit had hij staan!” Het bleek achteraf nog eens de verkeerde maat ook, hahaha. Het was trouwens een prima merk hoor. Japans, gebouwd van zeer goede Tange buizen.
Maar goed, ik had dat ding en toen dacht ik dus: “Nú ben ik mountainbiker”. Nou, dat viel tegen. Ik kan me nog goed herinneren dat ik voor het eerst met een groep op de Posbank ging biken. Daar reed ik dan: Nomad bergschoenen, spijkerbroek, en een petje in laats van een helm. Echt, ik ben tien keer gestorven. Ook op het gebied van de techniek van de fiets heb ik leergeld betaald. Ik dacht echt dat alles met zo’n fiets kon. Trapjes op en af, dat soort dingen.
Na een jaar kwam ik er achter dat ook die gedachte niet klopte. De onderbuis was opgestuukt, de soldeer-lug van de bovenbuis had 2 mm speling en de achtervork was doorgesleten door chainsuck. Afgeschreven. Het was trouwens ook één van de weinige keren dat ik een mountainbike verkocht heb! Ik kocht er een Rocky Mountain Stratos voor terug. Ook een bijzondere fiets, maar dat is voor een andere keer.
De fiets op de foto is dus een beetje een replica van mijn tweede fiets. Hij is iets jonger en heeft u-brakes, terwijl de mijne canti’s had. Hij komt van Marktplaats en is zo te zien flink gebruikt. Door wie en hoe weet ik niet. Misschien herkent iemand hem?
Mooi verhaal Jeroen! Herkenbaar ook. En jij, wat was jouw eerste fiets? Meld het ons in de comments!
Tekst: Jeroen van Roekel, Lars Vogelenzang
Foto’s: Coen de Jongh
Gaaf! En weemoed! Mijn eerste mountainbike was nl. ook een Panasonic, een MC-5500, mintgroen met roze kabels (dat kon toen nog). En later een felgeel zadeldekje erbij (ook dat kon toen nog, toch?). Het dichte Tioga discwheel is er helaas nooit van gekomen…
En in feite was ie zijn tijd ver vooruit, het was 1989 en mijn fiets had toen al ovale tandwielen.
Alleen die ovale tandwielen werkten meer tegen het maken van snelheid dan dat felle kleuren de illusie gaven dat het allemaal super snel ging op zo’n fiets ;-)
Die goeie ouwe tijd, toen keken mensen nog wanneer je met een mountainbike langs kwam gereden. Volgens mij is dit het model wat ik in ’89 ook heb gehad. Had deze ook niet het ovale voortandwiel?