Nee, dit verhaal gaat dus eens niet over dikke endurobikes, leveringsproblemen, of dat die krengen tegenwoordig vaak met vijf cijfers geprijsd worden. Nee dit verhaal gaat over de andere kant van de markt. Die echter verrassend genoeg nog krapper blijkt dan de chique fietsenmarkt in coronatijd.
Geen fiets te vinden!?
Ik kocht mijn ’98 Gazelle Free rond 2014 bij de stationsrijwielstalling, omdat hij maar 105 Euro kostte en er (toen) nog netjes uitzag. Toen ik na jaren van gebruik de drieversnellingsnaaf had opgereden(…) heb ik er een terugtrapper van gemaakt. En in mijn mooie stadje doe ik alles op mijn stadsbarrel. Boodschappen, bezoekjes, filmhuis, dat soort dingen. Alles in de buurt, dus versnellingen zijn overbodig. Elke werkdag gooi ik hem ook achteloos op de stapel achter het station, en ’s middags vis ik hem er weer onderuit. En hoe simpeler de fiets, hoe minder er kapot kan gaan, ook daarom dus die terugtraprem.
Dus nu die fiets doormidden ligt, is het dát wat ik weer wil: gewoon een fiets met terugtraprem, punt. Appeltje-eitje zou je zeggen. Maar niet dus. Ook niet in mijn stad met meer dan 100.000 inwoners.
“…massa’s aluminium stadsfietsen met baggervering, torenhoge stuurpennen en brakke Nexussen. Oh, wat háát ik dat soort fietsen. Maar dus niet gewoon een stalen fiets met twee wielen, spatborden, het liefst nog een zadel, en verder niks. Is dat soms te weinig gevraagd?”
De gemeentelijke fietsendepotwinkel: “Nee, ik heb nu geen fiets met terugtraprem, of zelfs helemaal niks staan in jouw maat. Maar ik bel je als ik wat heb!”. Mijn telefoon blijft stil… Kringloopwinkels dan? Nope. Ettelijke fietsenzaken: “We moeten toch altijd wat opknappen voor we het kunnen verkopen. En op fietsen boven de € 250 moeten we garantie geven. Dat kan er niet uit, dus gaat alles naar de handel.” Maareh… WELKE handel dan? Want ook al verwijzen ze me allemaal door naar Marktplaats… ook daar vind ik lokaal dus niks! Ja, massa’s aluminium stadsfietsen met baggervering, torenhoge stuurpennen en brakke Nexussen. Oh, wat háát ik dat soort fietsen. Maar dus niet gewoon een stalen fiets met twee wielen, spatborden, het liefst nog een zadel, en verder niks. Is dat soms te weinig gevraagd? Waar zijn alle simpele fietsen gebleven? Ben ik nou zo’n stoere singlespeeder, of is de rest van de wereld soft geworden?
Na een paar dagen fiets(rade)loosheid geef ik het op, en begin al aan een vlammende Evilzone column. Maar dan denk ik nog eens terug aan het aanbod van mijn collega Harjan toen ik bij hem mijn verhaal deed: “Neem dat ding maar mee naar school, dan bak ik hem wel weer in elkaar.” Even twijfel ik nog, dan denk ik: “Hé, Arjan is autoschadespecialist, ik heb een tandartsverzekering, dus wat kan er in hemelsnaam misgaan?” Dus: goed idee! En zo sleepte hij mijn stadsbarrel weg voor de poorten van de hel, en werd deze Evilzone alsnog een Velove.
Van hel naar hemel in een uurtje: de terugkeer van míjn terugtrapper
Dus daar ga ik maar weer. Elke rit stap ik glimlachend op mijn terugtrapper. Nou ja, na een korte blik op de onderbuis. Het blijft natuurlijk een oud barrel… maar het is wel míjn barrel! Natuurlijk mag ik niet verwachten dat het ding nog eens vijfentwintig jaar meegaat. Maar elke volgende rit voelt als een bonus. Gas op die lollie!
Repareerbaarheid is de (broodnodige) toekomst
Natuurlijk zijn we allemaal gek op nieuwe spullen. Tegelijkertijd vind ik het prachtig om te zien dat zo’n simpele stalen fiets binnen een uurtje weer rijdt. Met een aluminium frame had ik dit niet aangedurfd. Wat breder bekeken: bij veel moderne spullen is de repareerbaarheid totaal uit fase met de tijd waarin we leven, en de problemen/uitdagingen van de komende decennia. En de toenemende electronificatie van zowat alles maakt dat alleen nog maar dramatischer. Gelukkig is er steeds meer druk vanuit de maatschappij voor wetgeving over repareerbaarheid. En gelukkig krijgt mijn barrel nog wat bonusjaren, voor hij definitief rijp is voor recycling….
Tekst, foto’s: Lars Vogelenzang
Met dank aan Harjan Blok voor het harde werk en het Deltion College voor gebruik van de faciliteiten.
“Opknappen en weer door” geeft zoveel meer voldoening dan “weggooien en nieuw kopen”. Fijn om dit soort posts te lezen!
Wat een fijn stukje! Dat komt vast ook omdat ik de haat voor het omschreven soort fietsen volledig deel. Ik werk af en toe aan zo’n fiets, van mensen uit de buurt (‘Hee, jij bent toch handig met fietsen…?’) en ik vind er alles vreselijk aan. Wat betreft repareren en rollend houden van oud spul, het opknappen en aanpassen van oude jaren negentig mountainbikes is mijn ding, dus ik graag m’n steentje bij gelukkig. Daarover gesproken: tik een leuke ouwe stalen mtb op de kop, maak de zit wat relaxter, maak er een singelespeed van, zet er fatsoenlijke spatborden op,… Lees meer »