Locals noemen het gewoon hun home-trail…
…maar voor vakantiegangers kan zulke trails het hoogtepunt van hun mountainbikevakantie zijn. Hotelorganisatie ‘Mountain Bike Holidays’ noemt ze simpelweg ‘signature trails’. Daarmee bedoelen ze ieder pad, dat zijn stempel drukt op een mountainbikegebied.
Bij elk van deze signature trails is een video gemaakt, 28 in totaal. Ze geven je een zeer goede indruk van de route, het terrein en het landschap. Maar ook van de cultuur en de mensen in de regio. Velozine brengt de komende maanden met enige regelmaat een nieuwe Signature Trail Video. Bekijk ze en ontdek hoe je eerstvolgende mountainbiketrip naar de Alpen er misschien uit gaat zien…
Meteen de Signature Trail video zien, klik hier. Benieuwd naar de rij-impressie, lees dan hieronder verder.
Sexten, Italië
De grenskam die Oostenrijk van Italië scheidt was meer dan een eeuw geleden het toneel van een bloedige bergoorlog. Interessant voor historici. En ook voor geologen zijn de Karnische Alpen een interessant gebied. Wat ooit een zeebodem was, is nu een bergketen, opgebouwd uit een meer dan duizend meter dik pakket koraalrif. Maar langs de flanken van de grenskam vind je ook een smalle weg naar het dal en de plaats Sexten. Bijna 30 kilometer lang en met 1.550 hoogtemeters: de Demuthpassage. En dat is de reden dat naast historici en geologen ook mountainbikers graag naar de Karnische Alpen komen.
De Demuthpassage
De trail begint boven het op net iets meer dan 2.000 meter hoogte gelegen bergstation van de Helmbahn. Je moet zelf dus nog wel aan de bak om de Demuthpassage te rijden! Iets boven de Helmbahn, in de Hahnspielhut, drinken we een cappuccino met uitzicht op de Sextner Dolomieten in het zuiden. Het cafeïneshot kan geen kwaad, want de verdere klim naar de op ruim 2.400 meter hoogte gelegen Sillianerhut kost de nodige inspanning. Vooral het laatste stuk, vlak onder de hut. Bij de Sillianerhut pauzeren we even. Ik herinner me de laatste keer dat ik hier was. Ik reed toen dezelfde route, maar zonder gondel om boven te komen. En we sliepen in de hut. Althans, ik sliep vanwege de drukte in de gang, m’n fietsmaat buiten op een zitzak.
De Erla-trail
Na de koffie rijden we verder. Vanaf de ingang van de trail is het opletten geblazen. Is het klimmen vrij ongecompliceerd – gewoon de ketting naar links, de blik op oneindig en malen maar – hier is het opletten geblazen. Maar dat is juist de uitdaging natuurlijk en al snel kom ik in de flow. Kilometers lang glooit de Demuthpassage langs de flank van de berg naar het zuidoosten. Op de grens met de Italiaanse regio Veneto leidt een oude militaire weg weer terug naar het westen, naar de Nemes-Almhut en de Klammbachalmhut.
Bij die laatste berghut pauzeren we weer even, om even later verder te rijden over de Erla-trail. Een snelle trail, behalve als het nat is, want dan vormen de vele glibberige wortels een echte uitdaging. De bochtenpret stopt bij het dalstation van de Drie Zinnen Bahn. Vanaf daar nemen we de weg weer terug naar het dalstation van de Helmbahn.
