Dag twee zal wat afstand betreft duidelijk korter zijn: we moeten 85 km afleggen en 2760 meter klimmen. Weer zijn de benen goed, de stemming ook. Het grootste deel van de dag rijd ik mee met het leidende mixed team, Nadine en Max, maar bij het laatste waterpunt raak ik ze helaas kwijt. Mijn drinkfles is leeg en met nog 1100 meter te klimmen, durf ik het niet aan om zonder water door te rijden. Nadine en Max rijden door… Ik begin dan ook alleen aan de lange slotklim. De hele klim heb ik het mixed team in zicht, maar ik kan er niet meer bijkomen. Toch loopt het lekker. Het weer koelt duidelijk af maar het uitzicht is zo mooi dat het zonder meer compenseert voor de kou. De klim lijkt nooit op te houden, maar uiteindelijk is daar dan toch de top, en beginnen de 20 km afdaling naar het kamp. Deze kilometers zouden wel eens de mooiste in jaren kunnen zijn! Inmiddels weer herenigd met Nadine en Max, geniet ik van de afdaling. Alle drie staan we paf van de pracht van wat we om ons heen zien. Voor ons ligt een slingerende weg in een kloof. Aan beide kanten rotswanden van een paar honderd meter hoog. Dit klinkt misschien nog niet zo bijzonder, maar de wildheid en de kleuren van wat wij zien, zijn niet te beschrijven. Een rood dat ik zo niet eerder zag en vormen die ik in deze vorm nog niet eerder kende. Het doet me nog het meest denken aan beelden die ik eens zag van Yosemite National Park. Als we bij het kamp aankomen, hebben we toch weer 107 km op de teller, ondanks de officiële etappe lengte van 85 km.
“Hier regent het niet”
Dag drie zal weer behoorlijk lang worden: bijna 110 kilometer staan op het programma, met 1555 klimmeters. Het wordt weer een prachtige dag. We hebben de eerste echt serieuze afdaling voor de boeg. Als het zover is zit het tempo er lekker in. Snel zoeken we onze weg tussen de vele stenen en rotsen. Als het minder steil wordt volgt er een serie sprongen. Door de snelheid worden de sprongen zo ver en hoog dat ik me serieus ga afvragen of ik niet meer over landingstechnieken moet weten. Een glimlach blijft lang op mijn gezicht staan. Zelfs als eindelijk de lang voorspelde regen begint. Een prachtig en erg snel stuk single track brengt ons naar de laatste kilometers asfalt waarover we afdalen naar de finish. Koud en nat, maar wel voldaan kom ik over de finish. Voor de achterblijvers ziet dit er helaas wat anders uit. Het gebied waar we op dit moment zijn, heet “Groot Karroo” en wordt beschreven als “semi-desert”. Met andere woorden: “hier regent het niet”. Maar vandaag is de uitzondering op de regel. ’s Avonds in de tent krijgen we beelden te zien van de “backmarkers” die over wegen fietsen die veranderd zijn in rivieren. Het water staat tot ver voorbij de wielassen maar toch zijn overal glimlachende gezichten te zien. Raar volkje… die mountainbikers. Het blijft de hele avond regenen en overal in de gebouwen rondom onze tenten staan fietsschoenen met papier erin. Er is bijna niemand die de volgende dag met droge schoenen zal beginnen.
Voor dag vier wordt er weer regen voorspeld. Met frisse tegenzin kijk ik uit naar de 63 kilometer en 1894 meter klim werk voor vandaag. Maar dat blijkt niet nodig, want het wordt uiteindelijk een hele mooie dag, zowel wat betreft weer als route. Vandaag is de eerste echt steile lange klim. Gelukkig zijn grote delen ervan berijdbaar, maar uiteindelijk moet iedereen ook van de fiets af. We lopen niet heel lang, maar op carbon zolen is wat mij betreft iedere meter te ver. En dan komen we boven aan. De beloning die op ons wacht, is de moeite meer dan waard! De prachtige downhill zorgt ervoor dat het lopen direct weer vergeten is. Wat heb ik hier een plezier in! Fantastisch om tussen de rotsen door naar beneden te schieten. En als we de volgende klim beëindigen is daar de volgende beloning voor hard werk. Een van de mooiste vergezichten die je je maar kunt voorstellen: zonovergoten wijnland, een prachtige wolkenlucht en… de oceaan! Als het geen wedstrijd zou zijn, zou ik hier minutenlang blijven staan. Gewoon om te genieten.
Lees verder op de volgende pagina…
Donders! Mooi hoor :-)
Van wie zijn de foto’s?
De organisatie zelf.
@ Lars: op blog.capepioneer.co.za vind je nog meer hele mooie plaatjes.