Op dag vijf komt voor de start langzaam een gevoel van twijfel boven… Ben ik blij dat ik bijna aan de finish ben van een grote race? Of voel ik me wat weemoedig omdat al dit moois alweer bijna voorbij is? Nou ja, gewoon doorgaan. Vandaag zou een mooie etappe moeten worden: 75 km en 1693 meter klimmen, en omdat de etappe lager eindigt dan hij begint meer downhill dan uphill. Maar ’s ochtends is het erg slecht weer, de regen komt met bakken uit de hemel. De etappe wordt zelfs ingekort omdat stukken van de route niet berijdbaar zijn. Niemand lijkt zin in fietsen te hebben. De tegenzin blijkt echter voor niets, want na een uitgestelde start klaart het weer in hoog tempo op. Uiteindelijk wordt het een van de mooiste dagen van de week! Mooie klimmetjes, snelle afdalingen. De lol kan eigenlijk niet op. Tot ik voor het eerst in lange tijd mijn fiets vakkundig sloop.
Tijdens een snelle afdaling klapt de achterband van mijn velg. Terwijl de band in het frame gevouwen zit, probeer ik te remmen. Dit lukt, maar de velg is direct klaar voor de schroothoop. Mijn reserve binnenband redt de dag. De doornen die altijd in een tubeless band zitten, prikken de band natuurlijk direct lek, maar de sludge in de binnenband gecombineerd met een bus pitstop houden de boel dicht. Gelukkig! Maar ik heb teveel tijd nodig voor het verwisselen van de band omdat mijn handen koud en nat zijn. En verlies uiteindelijk 13 minuten op de groep waar ik in zat.
Zoals alle voorgaande dagen, eten we ’s avonds in de tent en bekijken de foto’s en video’s van de dag. Blijft leuk, zelfs na 6 dagen… ’s Nachts mogen we in de school van George slapen omdat er veel regen wordt verwacht. Geen tent, maar een warme droge kamer in een school. Er staat zelfs een echt bed in. Wat een heerlijk gevoel na een dag op de fiets. Wij hebben nog extra geluk want vier deuren verder zijn de kleedkamers voor sportonderwijs. Warm douchen dus. Top geregeld! Mijn dag kan niet meer stuk.
Na regen komt…. regen…
Als we op dag zes wakker worden heeft, blijkt dat het de hele nacht heeft geregend. Ook nu komt het met bakken uit de hemel, het houdt gewoon niet op. Er wordt druk gespeculeerd over hoe nu verder. Ik heb een half uur voor de start nog absoluut geen zin, maar alweer hebben we enorm geluk. 20 minuten voor de start wordt de regen langzaam minder. En als we op de geplande tijd starten, is het droog. Tenminste, zolang het water dat van beneden omhoog spat niet wordt meegeteld. Op naar de laatste 84 kilometer. De dag verloopt prima voor mij. We beklimmen een laatste pas. Als eerste van mijn groep overwin ik de 1000 meter klimmen. Rustig rijd ik verder. Na een goed kwartier haalt de groep mij weer in. Vanwege tegenwind was dit onvermijdelijk, en het stoort me überhaupt niet. Ik blijf de rest van de rit bij deze groep en finish na 3:34 samen met het eerste mixed team en het eerste vrouwen team. We zijn nog geen 10 minuten binnen als de slagregen weer begint. De rest van de dag wordt het niet meer droog. Iedereen die binnenkomt, ziet eruit alsof de wedstrijd in Engeland of Nederland is gereden. Zwart van onder tot boven. Toch zie ik, zelfs bij de mensen die 2 uur na ons finishen, blije gezichten.
Een prachtige week
Ik begon met de opmerking dat het “een prachtige week was” en ik blijf erbij. Ondanks alle regen bleef de stemming goed. Iedereen leek plezier te hebben in wat hij deed, ook de organisatie. Het straalde ervan af dat deze mensen met veel plezier werken aan hun “baby” de Bridge Cape Pioneer Trek. Het officiële statement van de organisatie is: “We willen een mooie meerdaagse race organiseren die ook toegankelijk is voor diegene die alleen in de weekenden kan trainen”. Het lijkt mij dat dit geslaagd is. De wedstrijd is lang genoeg om leuk te zijn, maar duidelijk korter dan de Transalp of de Cape Epic. Dat is dus bewust gedaan. Voor de sterkere rijders betekent het: je bent er altijd binnen 4-4,5 uur. Voor de wat minder getrainden onder ons betekent dit: het is zeker te doen.
De belevenis van deze race is anders dan bij wedstrijden die grotere massa’s renners trekt. Iedereen kent elkaar aan het einde van de week, en er worden veel telefoonnummers uitgewisseld. Als je ervoor openstaat, is het mogelijk dat je al snel na deze race Zuid Afrikaanse gasten gaat ontvangen, of dat je een volgende MTB trip naar Zuid Afrika plant.
Kortom: zoek je een vriendelijke en persoonlijke race? Waar het wedstrijd element niet ontbreekt? Waar de trails veel mooier zijn dan de meeste trails in Europa? Waar je wildlife ziet en echt de smaak van Zuid Afrika te pakken krijgt? Dan kan de Bridge Cape Pioneer Trek absoluut op je kalender!
Donders! Mooi hoor :-)
Van wie zijn de foto’s?
De organisatie zelf.
@ Lars: op blog.capepioneer.co.za vind je nog meer hele mooie plaatjes.