Met de eerste Europese World Cup mountainbike van 2022 relatief ‘om de hoek’, was het voor Coen een uitgelezen kans om zich weer eens in het gedruis te storten. Na twee anders-dan-andere-seizoenen staat er weer publiek langs de zijlijnen. Na de crosscountry short track (XCC) op vrijdagavond en de crosscountry-wedstrijden (XCO) voor de U23-categorieën op zaterdag, volgden uiteraard zondag de elite dames en heren-wedstrijden. Als je de wereldbeker volgt ken je natuurlijk al lang de uitslagen, maar Coen neemt je nog eens graag mee dóór de lens van zijn fotocamera.
Tekst & foto’s: Coen de Jongh
World Cup Albstadt 2022: alsvanouds mét publiek!
Zo, dat was weer een fijne World Cup ‘als vanouds’. Mét publiek, zonder (verplichte) mondkapjes of sneltesten en mét spannende races met een berg nieuwe namen. Onder een wisselend bewolkte lucht werden op de zondag de dames en heren elite races verreden. Het parcours van deze wereldbeker mountainbike in Albstadt, waar donderdagavond nog een flinke plensbui overheen was gegaan, was inmiddels goed opgedroogd. Voor degenen die onze Westlandse crosscountry parcoursen kennen: lekker hard opgedroogde klei. Daar was inmiddels de ondergrond in Albstadt mee te vergelijken. En gelukkig maar voor de grip, want hoewel hier een jaar of 3 geleden flink geïnvesteerd was in houten constructies met gaasmatten erover, bleek dat tijdens de natte trainingen op vrijdag ook nog altijd geen succes te zijn.
Elite Dames
Al meerdere jaren is de top bij de dames elite breed, erg breed. Zo vinden we uiteindelijk in de top 50 (!) namen terug, die vorig jaar of enkele jaren geleden nog op het podium stonden. Voorbeelden? Kate Courtney 46e, Emily Batty 43e, Anne Tauber 37e. In de top 10 zien we dan weer weinig écht nieuwe namen terug, of het moet Mona Mitterwallner zijn, die met haar 20 jaar ook bij de U23 dames had mogen rijden. De hele uitslag is hier (PDF) terug te vinden.
Na haar nipte overwinning tijdens de XCC-wedstrijd op vrijdag, was Rebecca McConnell de te kloppen favoriet. Volgens kleurenexperts is de combinatie van goud en paars erg sterk, dus het zou zomaar eens kunnen dat ze met haar paarse lok de overwinning op voorhand al afdwong.
Jolanda Neff en serieus kijken? Dat kun je wel vergeten. Zelfs kort voor de start van een wereldbekerwedstrijd, staat ze nog volop te lachen.
Met dank aan Pauline Ferrand Prevot (en het behalen van de Europese titel) en BMC (voor het custom spuitwerk) wil ik nu ook een fiets met sterren!
Pedalen goedzetten voor de start, doen velen. Anne Tauber leek echter ook aan haar achterderailleur te friemelen… Perfectionisme?
Jolanda Neff trekt het veld op gang met een kopstart (en haar ogen dicht).
Jenny Rissveds is helemaal terug van weggeweest. Tijdens de XCC-wedstrijd was ze ook al behoorlijk op kop aan het sleuren, de eerste paar ronden trok ze samen met Rebecca McConnell het veld verder uiteen.
Heel lang hield het duo Rissveds en McConnell niet stand. En ook al leek Rissveds met haar tempowisselingen het McConnell even lastig te maken, het was uiteindelijk de Australische die op een strak tempo wegreed en weg bleef…
Na een sterke race in Petropolis en een spannend duel daar met McConnell, was Anne Terpstra volgens velen hier in Albstadt iemand om rekening mee te houden. Ondanks een solide wedstrijd wist ze echter niet verder dan plaats 8 te komen.
Ik herinner me tijden dat Pauline Ferrand Prevot toch wel moeite had met technische passages. Inmiddels lijkt ze hier een modus in gevonden te hebben, om deze adequaat en zonder kleerscheuren door te komen. Ze gooide er de afgelopen winter zelfs een schepje bovenop door samen te gaan trainen met Enduro World Series kampioen Cécile Ravanel.
Wereldkampioene Evie Richards verrasste vorig jaar vriend en vijand, dit jaar moet ze nog wat op gang komen. Zij eindigde op een 16e plaats.
Met zoveel talent voorin zou je haast vergeten dat er rond plaats 20 ook nog heel veel dames rondrijden die voor de overwinning mee kunnen doen. Hier op een rijtje Janika Loïv, Yana Belomoina en Malene Degn.
Yana Belomoina is een van de Oekraïnse rijders die op dit evenement met een gemengd gevoel rondrijden. Enerzijds blij dat ze nog altijd kunnen blijven fietsen, anderzijds met een knoop in de maag vanwege een thuisland in oorlog.
Le train francaise: Loana Lecompte gevolgd door Pauline Ferrand Prevot.
Ozzie ozzie ozzie… oi! oi! oi! Rebecca McConnell fietst naar haar derde overwinning dit seizoen!
Ook aan franse dominantie komt een einde, toch is Loana Lecompte blij met haar 4e plek.
Zelfs voor plaats zes moet nog gesprint worden: Laura Stigger (rechts) haalt het hier voor Pauline Ferrand Prevot (links), terwijl Anne Terpstra (achter) het al voor bekeken hield.
Voor Anne Terpstra was er een tijd dat een 8e plaats erg goed is, maar weet ze dat er meer in kán zitten.
Een mountainbikewedstrijd is meer dan een paar rondjes fietsen. Het gaat over doorzetten, jezelf motiveren en leren omgaan met teleurstellingen. Linda Intergand is hier dat rijtje in ieder geval geheel aan het doormaken.
Ooit de koningin van het Duitse mountainbiken: Sabine Spitz die hier na de wedstrijd met Pauline Ferrand Prevot praat.
Huh? Dit zijn toch geen dames? Nee, dit zijn Thomas Frischknecht (teammanager Scott-Sram) en mechanic Brad Copeland. Brad is de mechanic van Kate Courtney en de monoloog van Frischknecht maakte behoorlijk duidelijk dat Kate niet moest verwachten dat ze ‘recht’ had op een plaats in de top 10, omdat ze een keer wereldkampioen was geworden. Hopelijk betaalt deze peptalk zich uit en zien we Courtney een van de volgende wedstrijden weer meer in de voorste gelederen rijden.
Elite heren
Het XCC-rondje van deze 2022-editie van de World Cup in Albstadt bleek Sam Gaze goed te liggen. Zou dat ook zo zijn voor de crosscountry-ronde? Of zou het Nino Schurter lukken om weer een extra overwinning erbij te zetten? En daarmee voorbij het met Julien Absalon gedeelde record van aantal wereldbekeroverwinningen te schieten? Zou het een van de outsiders zijn, waarbij een lijst van 10 al te beperkt zou zijn? Of zou de Olympisch kampioen Tom Pidcock, die hier zijn eerste mountainbike wedstrijden weer reed, de rest de loef af komen steken? Stiekem spieken? De resultaten zijn hier (PDF) te vinden.
Naast Zwitserland is Frankrijk hofleverancier van veel toptalent. Titouan Carod (ongetwijfeld mede dankzij teammanager Julien Absalon, op de achtergrond) mag je daartoe zeker rekenen. Hij vaak één van de smaakmakers voorin, waardoor het tempo slechts zelden eruit gaat. Bij deze wereldbeker in Albstadt wist hij zich uiteindelijk naar een 4e te rijden.
Het contrast kán bijna niet groter zijn: een afgetrainde Tom Pidcock met daarvoor de Duitser Luca Schwarzbaumer, die me qua bouw nog het meest doet denken aan Richie Rude in zijn jonge jaren.
Titouan Carod trekt na de start het veld op gang voor Schwarzbaumer en 2020 Wereldkampioen Jordan Sarrou.
Als je de beste van de wereld bent, dan moet je je daar ook naar gedragen: Nino Schurter neemt vroeg in de wedstrijd al de leiding.
XC stond stond vroeger synoniem aan wieltjes aan de grond. Anton Cooper laat zien dat airtime tegenwoordig de norm is.
Singletrack-parcours en toch kunnen inhalen: Albstadt heeft de dual climb!
Op beelden lijkt het parcours in Albstadt misschien op een platte pannenkoek met hier en daar een klimmetje. Degenen die er geweest zijn, weten dat de stijgingspercentages om een flink klein verzet vragen. Degenen die er niet geweest zijn, moeten het doen met een foto van Andri Frischknecht, wiens lichaamshouding wel een beeld geeft van de steilte van de ‘dual climb’.
David Valero Serrano die hier nog voor Henrique Avancini reed, eindigde op een nette 5e plaats.
De Zuid-Afikaan Alan Hatherley zit de laatste tijd goed in de mix voor de overwinning. Hij strandde in Albstadt op een 7e plek.
Het zwitserse koningduo Matthias Flückiger en Nino Schurter. Eerstgenoemde maakte het in Albstadt Schurter al vaker lastig, maar kwam door pech niet verder dan een 13e plek. Bracht dat nummerbord dan toch ongeluk?!
Als zelfs Matthias Flückiger kapot zit, dan weet je dat het een harde wedstrijd is.
Maxim Marotte rijdt dit jaar voor het Santa Cruz FSA team, maar kan zijn goede resultaat uit Petropolis (tweede) hier niet herhalen.
Peter Disera zagen we vorige seizoenen zich nog bij de eerste 10 mengen. In Albstadt eidigt de Canadees op een 56e plaats.
Nu Milan Vader zijn vizier op de weg heeft staan – maar nu vooral aan het herstellen is van een gigantisch zware crash, is Pierre de Froidmont de vertegenwoordiging van de lage landen voorin het veld. De Belg eindigde op een 12e plaats.
Na winst in de XCC waren de verwachtingen hoog gespannen over wat Sam Gaze op de zondag kon laten zien. Hij had immers eerder al eens een duel met Nino Schurter in zijn voordeel beslecht. Maar dat XCC toch nog echt iets anders is dan een XCO-wedstrijd, blijkt maar weer. Een 41e plaats is waarschijnlijk niet waar hij op hoopte. Overigens was Gaze een van de velen die een nieuwe trend lijken te starten: XC-wedstrijden rijden zónder dropper…
…en dat ziet er dan zo uit als het even steil wordt, maarja iemand als Sam Gaze komt daar gewoon mee weg.
Alsof hij van een andere planeet komt: Tom Pidcock reed de tweede helft van de race solo vooruit. De rest zag hem pas weer na de finish.
De jonge Roemeen Vlad Dascalu reed sterk mee voorin. Zelfs na een afgebroken zadel en onverhoopte pitstop wist de indrukkende Roemeen zich alsnog naar de 3e plek op het podium te trappen. Hij bewijst daarmee andermaal dat hij een prima aanwinst is voor het Trek Facotry Racing team.
Is het een cyclocrosser? Een wielrenner? Een mountainbiker? Ja! Het is Tom Pidcock die geheel in zijn eigen stijl over de finish komt!
En de bloemen gaan naar: Tom Pidcock, Nino Shurter en Vlad Dascalu.
Kudos voor de Nieuw-Zeelander Samuel Shaw, die in baggy kleding, met jaren ’90 Tom Ritchey lasbril en een Casio horloge uit diezelfde jaren ’90 meerijdt in de elite wedstrijd.
