Reizen | Kitzbüheler Alpen, Oostenrijk

Tekst: Joris Birnie // Foto's: Joris Lugtigheid

Nieuw in de Kitzbüheler Alpen: de Hahnenkamm flowtrail

Als we na een lange rit door gierende regen en zenuwslopende files de lobby van het hotel inlopen en ik in mijn beste Duits meld dat de crew van Velozine is aangekomen, word ik in het Vlaams welkom geheten. Wat is dat nou? Vanwege het slechte weer ergens een afslag gemist? We zouden toch in Aurach moeten zitten, even buiten Kitzbühel, in Tirol? De man achter de balie moet lachen als hij mijn verbaasde blik ziet. “Ik leg je later wel uit hoe het zit. Ga je eerst maar opfrissen, want jullie kunnen zo aan tafel. En ik moet nu zelf de keuken in…”

Als we aan het eind van de avond, als Tom klaar is met zijn werk in de keuken en de meeste gasten weer naar hun kamers zijn vertrokken, schuif hij even bij ons aan. We zijn nieuwsgierig. Een Vlaming in Tirol, hoe zit dat? Het blijkt een klassiek verhaal te zijn, van een skiër die tijdens een wintersportvakantie verliefd wordt op de dochter van de hotelier. En vice versa, zodat Tom Dumon een paar jaar later samen met zijn geliefde Birgit Pfisterer het hotel van zijn schoonfamilie runt. En de opvolgers zijn er ook al in de vorm van hun twee kleine dochters Marie en Louise.

Barhangen of biken?

Mooi verhaal, maar dan moeten we toch over tot de orde van de dag. Want het weer. De voorspelling voor morgen is namelijk extreem beroerd; non-stop regen. “Wat te doen?” vraag ik Tom. “We kunnen moeilijk de hele dag aan de bar gaan hangen.” “Ik zou voor morgen geen lange tocht plannen,” adviseert hij, “maar met de gondel omhoog gaan en over de nieuwe Hahnenkamm-trail naar beneden rijden. Die mountainbiketrail eindigt namelijk ook weer in Kitzbühel, dus als het niks is met het weer ben je hier zo weer terug. En als het weer meevalt” – en nu verschijnt er een dikke grijns in Toms gezicht – “ga je gewoon nog een keer omhoog. Hij is namelijk echt lekker, met een heerlijke flow.”

En dus rollen we de volgende ochtend – uiteraard pas na een supergezond ontbijt met zelfgebakken brood, verse vruchtensappen en tig soorten muesli – over een achterafweggetje naar Kitzbühel. Regen? Geen spatje! Zo zie je maar. Ondanks weersatellieten en geavanceerde computermodellen blijft het lastig het weer te voorspellen, zeker in de Alpen. En nu maar duimen dat het voorlopig ook zo blijft.

Gloednieuwe Hahnenkamm-trail

De Hahnenkamm-trail blijkt niet over de Streif te lopen, de beruchte, extreem steile skipiste waar ’s winters de gelijknamige wedstrijdafdaling plaatsvindt, maar aan de andere kant van de Hahnenkamm. En de trail is inderdaad gloednieuw. En dat vind ik, als ik eerlijk ben, altijd een beetje een treurig gezicht. Ook hier; de alm waar de trail begint ligt er tamelijk gemutileerd bij, met een diep uitgesneden spoor van rode aarde dat door het groene oppervlak naar beneden kronkelt. De woorden “bloedende wond” en “verminking” klinken misschien wat pathetisch, maar ze dringen zich wel aan me op. Maar tegelijkertijd weet ik ook: deze trail moet zich nog zetten. Kom hier over een jaartje terug en de trail ziet eruit alsof-ie hier al jaren ligt. En dan nog: de hele Hahnenkamm is zo kunstmatig als wat. Als de boeren op deze alm ’s zomers geen koeien zouden laten lopen, dan zou er geen alm te bekennen zijn, maar was de berg één groot bos.

Fijn rijdt-ie in ieder geval wel, die Hahnenkamm-trail. De bochten liggen er lekker in en de zachte, rode aarde biedt heel veel grip. De trail is nergens steil of stenig, maar juist lekker glooiend en met het en der de mogelijkheid om kleine sprongetjes te maken én vervolgens ook weer veilig te landen. Kortom: een moderne, toegankelijke flow-trail volgens het boekje. Beetje als het parkoers van de Utrechtse Heuvelrug, maar dan op steroïden, want met een hoogteverschil van bijna duizend meter! En aangezien wij echte UHR-fans zijn, pakken we beneden in Kitzbühel gewoon nog een keer de lift omhoog voor nog een rondje.

Fleckalm-trail

Als we na het tweede rondje voor een derde keer de gondel omhoog nemen, zetten we koers naar de Fleckalm-trail. Deze mountainbiketrail gaat aan de noordkant van de Hahnenkamm naar beneden en eindigt niet in Kitzbühel, maar in het skidorp Kirchberg. Om bij de ingang van de trail te komen moeten we een kleine tweehonderd hoogtemeters overwinnen. Geen probleem, het wordt tijd dat we zelf ook nog wat omhoog trappen. Makkelijk hoor, die liften, maar je wordt er wel een beetje lui van!

De Fleckalm-trail heeft een totaal ander karakter dan de Hahnenkamm-trail. Niet zo flowy en relaxed, maar spannend en uitdagend. Anders gezegd; je krijgt het hier niet cadeau. De off-camber stukken, gladde boomwortels en steile en ruige secties maken deze trail uitdagend en – als je niet oplet – verraderlijk. We gaan van flowy naar ruig, door dichte bossen bezaaid met gladde wortels en watervallen, terwijl we op de open plekken genieten van prachtige vergezichten.

Lunchen met Strammer Max

Als ik op dit soort lange trails rijd – de Fleckalm-trail is ruim zeven kilometer lang en overbrugt een hoogteverschil van dik duizend meter – krijg ik altijd het gevoel dat ik alleen ben in de natuur, alleen op de berg. Maar dat het vooral een gevoel is en geen realiteit blijkt bij de Fleck Alm. De bikes staan rijen dik tegen het hek, ondanks het feit dat het een doordeweekse dag is en de weersvoorspelling nogal bar was.

Gelukkig is op het terras nog plaats genoeg, dus ook wij laten ons de lunch hier goed smaken. Alhoewel… blijkbaar valt over smaak wél te twisten, want mijn fietsvrienden kijken me bedenkelijk aan als ik mijn Oostenrijkse lunchfavoriet weer bestel: Strammer Max, een spiegelei met een dikke laag gebakken spek en dito kaas eronder. Mmh! Goed fout volgens de dieetpolitie, maar wel erg lekker.

Pret aan de overkant: Gaisberg

De Fleckalm-trail is er zo eentje die je beneden aangekomen meteen nog een keer wilt doen. Maar omdat we toch in Kirchberg zijn, willen we ook de tegenoverliggende berg nog even op. Gaisberg heet-ie en op z’n flanken liggen de Lisi Osl-trail en de Gaisberg-trail. Die eerste is, vreemd genoeg, naar de plaatselijke crosscountry-ster Lisi Osl, die in 2008 8e werd op de Olympische Spelen van Beijing.

Om er te komen moeten we eerst Kirchberg doorfietsen. Iets dat je nauwelijks kunt missen in het skidorp is de aanwezigheid van Nederlanders. Natuurlijk, die duizenden landgenoten zitten daar alleen ’s winters. Maar de posters die optredens van vaderlandse artiesten als Wolter Kroes, Dries Roelvink en – wie kent ze niet? – de Lawineboys aankondigen, hangen er nog. Jammer zeg, nét gemist. Om het goed te maken pakken we nog even een Italiaans ijsje mee en zetten dan koers naar het liftstation.

De Lisi Osl-trai en de Gaisberg-trail

Een stoeltjeslift neemt ons en onze bikes mee naar ongeveer vijftienhonderd meter hoogte. De Lisi Osl-trail, vernoemd naar de lokale wereldkampioene mountainbike, is in het begin tamelijk steil, maar desondanks lekker flowy. Dat heeft ook te maken met de vochtige ondergrond, die volop grip biedt. Wat lager vlakt het pad wat af, maar de flow blijft. In een royale hoeveelheid S-bochten slingert en zwiert het pad 2.300 meters en 450 hoogtemeters door de bossen naar beneden. Echt technisch wordt het niet op deze trail, maar dat wordt wat mij betreft ruimschoots goedgemaakt door snelheid, flow en niet te vergeten de mooie natuur waar we doorheen rollen.

Ook de Gaisberg-trail die we pakken als we nogmaals de stoeltjeslift omhoog hebben genomen loopt door een prachtige omgeving, maar gelegenheid om tijdens het rijden een beetje rond te koekeloeren biedt deze trail niet echt. Het is op de meeste secties namelijk alle hens aan dek, met wortels, rotsen en jumps en drops. Ik ben blij dat we deze trail vanmorgen niet gereden hebben, want je moet echt wel een beetje ingereden zijn voordat je je aan dit pad waagt. Althans, ik. Daarom neem ik om deze dag af te sluiten nog even de Lisi Osl. Nog even lekker flowen! En daarna via Kirchberg en Kitzbühel weer terug naar het hotel van onze Vlaamse vriend en zijn Oostenrijkse ega. Zin in, want behalve dat ze erg sympathiek zijn, koken ze ook nog eens vreselijk lekker.

Krijgt het weerbericht tóch nog gelijk...

Als we laatste kilometers afleggen wordt het verdacht donker. Dat ziet er niet goed uit. We zetten daarom even extra aan. Net niet genoeg, zo blijkt als we vlak bij het hotel de brug over de Jochberger Ache oversteken. Plotseling breekt de hemel open. Krijgt het weerbericht tóch nog gelijk. Maar daar hebben wij nauwelijks last van, want een paar minuten later zitten wij hoog en droog aan de bar van de Hechenmoos. Het was een absolute topdag. En het mooie is: morgen zijn we ook nog hier. Proost mannen!