Reizen | Off-road in IJsland: fietsen en vissen op een vulkaan

Tekst & foto’s: Hans Bock

Als fanatiek vliegvisser ben ik altijd op zoek naar plaatsen op de wereld waar in stromend helder water wilde salmoniden leven. Voor mij niets mooiers dan in een dergelijke omgeving met een zelfgemaakt imitatieinsect, op zicht, een wilde vis te vangen. Mijn voorkeur gaat daarbij uit naar dun bevolkte gebieden ver van de bewoonde wereld liggen. Zo vliegviste ik onder andere op regenboogforel in Argentijns Patagonië, op wilde bruine forel in Nieuw Zeeland, op steelhead forel in British Columbia, op vlagzalm in het Finse Enontekio en op cutthroat forel in Montana en Wyoming.

Een terugkerend probleem hierbij is de logistiek. De beste stekken in de rivieren in alle genoemde bestemmingen liggen altijd ergens ver weg in de bergen. Op plaatsen die je met een auto niet kunt bereiken. Om toch op die plaatsen te kunnen vissen moet je lopen, met op de rug een flinke rugzak met onder andere een tent, matrasje, slaapzak, kookgerei, kleding, fotoapparatuur en vliegvismateriaal. Een nadeel van reizen met volle bepakking in bergachtig gebied is het geringe tempo en de daardoor beperkte actieradius. In sommige gevallen loop je langer dan je uiteindelijk aan het vissen bent. Soms laat dit probleem zich oplossen op door gebruik te maken van een paard of een helicopter. Comfortabele oplossingen, maar niet altijd beschikbaar zijn en bovendien niet bepaald goedkoop!

Dikke banden

Tijdens de voorbereidingen van een zesweekse vliegvistrip naar IJsland ontstaat het idee om voor het reizen in IJsland een mountainbike te gebruiken. Als mountainbiker zou ik dan twee hobby’s kunnen combineren en het groene karakter van vliegvissen extra kunnen benadrukken. De voordelen liggen voor de hand; fietsen gaat op de meeste plaatsen veel sneller dan wandelen, waardoor de dagelijks te overbruggen afstand enorm toeneemt. En op een slim bepakte mountainbike kan je meer meenemen dan in een rugzak. Bovendien is mountainbiken is minder belastend voor m’n gewrichten en m’n rug dan lopen met volle bepakking.

Ik kom er al snel achter dat met name de hoogvlaktes die ik in IJsland wil bezoeken zó ruig zijn, dat een gewone mountainbike waarschijnlijk niet gaat werken. De 4x4- en ruiterpaden die er doorheen lopen zouden een zwaarbeladen mountainbike enorm belasten, met het risico op allerlei reparaties onderweg en zelfs ongelukken. Om nog maar te zwijgen over de vele kilometers die ik volledig off-road zal moeten rijden. Ik vrees dat op een dergelijke ‘hotseknots’ ondergrond een standaard mountainbike te weinig comfort biedt om het honderden kilometers vol te kunnen houden. Een fatbike brengt dankzij z’n superdikke banden de oplossing.

Ruim 90 liter bagageruimte

Koen Viane, oprichter van Sandman Bikes, had me snel overtuigd van de mogelijkheden die een fatbike in het onherbergzame IJsland biedt. Koen organiseert met zijn onderneming El Camino Loco tochten door onherbergzame gebieden en was voor het met een dergelijke tocht ook in IJsland geweest! Het motto ‘Inveniam Viam’, ‘Ik zal of een weg vinden’ staat in op het balhoofd van iedere Sandman. Dat kan voor mij wel eens van toepassing zijn als ik met een dergelijke fiets naar de IJslandse forelstekken wil bereiken.

Een passende bike vinden is één, een manier om al m’n spullen eraan te hangen is weer een heel ander verhaal. Prioriteit is het reduceren van het gewicht en het volume van mijn bagage. Zo maakt bijvoorbeeld mijn trouwde Thermarest-matras plaats voor een kleinere en lichtere Xped Synmat. En vanwege de soms keiharde wind op IJsland laat ik mijn Coleman Nashoba-tent van Coleman in de kast en pak ik in plaats daarvan de meer stormvaste Vaude Mark III in. Uiteindelijk past alle bagage in twee waterdichte Ortlieb-fietstassen van ieder 22 liter, een waterdichte bagagezak van 35 liter en een waterdichte duffel van 40 liter. Vindt je ruim 90 liter veel? Besef dan, dat ik geheel op mijzelf aangewezen op pad ga!

Iedere dag een andere stek

Het fietsen met de Sandman blijkt een feest! Vooral op ruige, steenachtige ondergrond dempen de dikke banden formidabel. Na een paar dagen merk ik dat ik al fietsend over ruige trails alleen nog maar stenen ontwijk die meer dan 25 cm uit de grond steken. Voor de rest kan ik zonder problemen, achteloos bijna, over de paden en wegen fietsen. Ook met de zompige veengrond die je buiten de paden treft laat zich behoorlijk goed overmeesteren. Niet dat ik álles fiets; als ik uit een van de hoogvlaktes weer afdaal en de rondweg van IJsland bereik, kies ik er vaak voor om een zo groot mogelijke afstand naar de volgende hoogvlakte met de bus te reizen. Het is in IJsland namelijk mogelijk om je fiets achterop te hangen of in het ruim van de bus te schuiven. Het mes snijdt dan aan twee kanten: ik schiet lekker op en langs de relatief drukke weg valt toch niet veel bijzonders te zien.

De meren en rivieren waarnaar ik op zoek ben liggen op verschillende hoogvlaktes. Of het nu gaat om de Skagaheidi, de Arnarvatnsheidi of de Melrakkasletta, de benaderingswijze is telkens hetzelfde. Ik kies steeds een min of meer centraal gelegen plek om mijn tent op te zetten. Van daaruit bezoek ik dan ongeveer een week lang elke dag een andere visstek. Met mijn Sandman kan ik vaak vanaf mijn kampeerplaats tot aan de stek komen. Soms echter is het terrein zo ruig, dat ik ondanks m’n dikke banden laatste stuk toch moet lopen. Ik laat de Sandman dan achter, maar natuurlijk niet voordat ik de plek met een waypoint in mijn gps gemarkeerd heb!

Sneeuw en ijs

Om een week op een plek te kunnen kamperen, met de dichtstbijzijnde winkel minstens veertigkilometer verderop, moet ik een klein voorraadje eten meenemen. Drinken is niet nodig, aangezien ik op alle visstekken het heldere, stromende water probleemloos kan drinken. Elke dag bak ik aan het einde van mijn visdag een forel met soms wat vers geplukte paddenstoelen. Lekker! Overdag eet ik als aanvulling en voor de vitamines blauwe bessen en kraaibessen. Mijn voedselvoorraadje kan zich zodoende beperken tot een kilo havermout, een halve kilo rozijnen, een zakje gedroogde dadels, vier repen kookchocolade en een halve kilo pinda’s.

Op de hoogvlaktes moet ik, zelfs in juli en augustus, geregeld over meren die nog voor de helft bedekt zijn met een dikke laag ijs. Ook in de rivierbeddingen van rivieren die ik moet oversteken liggen soms nog dikke pakken sneeuw. In combinatie met de vaak aanwezige harde wind zorgt dat voor een gevoelstemperatuur van ruim beneden het vriespunt. Uiteraard stellen dergelijke omstandigheden speciale eisen aan je kleding en mentale instelling.

Voor mij als vliegvisser is IJsland een droombestemming. En het gebruik van een fatbike maakt het plezier alleen maar groter…