Gereden | Gooische Strade Bianche 2022

Tekst & foto’s: Mark ten Napel

Voorpret

Bij de online voorinschrijving via de kalender van Fietssport.nl krijg ik niet meteen de route van de Gooische Strade Bianche graveltocht te zien. Die wordt pas een aantal dagen vóór de tocht als een gpx-bestand via de mail vrijgegeven. Vaak verdiep ik me voorafgaand aan een gravelrit met een gps-apparaat nog wel even in een route. Gewoon, gevoel krijgen bij wáár ik ga rijden. Ik kies er deze keer voor om geheel te laten verrassen. Daar begint bij mij namelijk stiekem al de voorpret. Het is daarmee precies hetzelfde als bij die talloze mountainbiketoertochten die ik al zoveel gereden heb. Ook daar weet je pas wáár je rijdt, als je de pijltjes ter plaatsen volgt. Zo is het rijden van een toertocht telkens weer een avontuur.

Gooische Strade Bianche 2022: de route

Het parkeren van de auto en mijn gravelbike bij die inschrijving verloopt erg vlot. Maar nóg vlotter blijkt de inschrijving zelf. Na de online inschrijving krijg ik per e-mail een barcode toegestuurd, die ik in mijn telefoon zet. Eén van de vrijwilligers van de organisatie haalt daar vervolgens een scanner overheen. ‘Bliep’ en… gaan!

Ik ben nog maar nauwelijks opgewarmd als ik de bebouwde kom uitrij en de eerste gravelsectie van deze 90 kilometer lange graveltocht zich al aandient. Nou ja, “80% van de route is onverhard…” zeiden ze vooraf toch? Niet veel later rol ik door het plaatsje Lage Vuursche. Voor de mountainbikers onder ons geen onbekende plek. En omdat de mountainbikeroute de weg een aantal keren kruist, kwam ik er ook best wel wat tegen. Geen wonder; het mag dan nog maar vroeg in maart zijn, het frisse lenteweer is uitnodigend.

Niet alleen is Lage Vuursche vanwege van zijn achttiende-eeuwse huizen fabuleus mooi, óók de omgeving is erg uitnodigend. Zelfs nu de winter nog altijd zijn greep heeft op de natuur, er in de uitgestrekte loofbossen nog maar weinig groen te zien is, is het een erg mooie omgeving. Nadat ik Prinses Beatrix – die in het idyllische dorpje woont – gedag heb gezwaaid, voert de gravelroute me richting het Hilversumse Wasmeer. Borden attenderen me erop dat ik rond het heidemeer ten zuidzuidoosten van Hilversum herten kan spotten. Veel meer dan een wild rund zie ik niet. Herten zijn natuurlijk schuw en zullen niet de minste interesse hebben in gravelbikers, of bikers in welke vorm dan ook.

Veel heidevelden, meertjes, gravel en rust

Niet veel later rij ik over een viaduct de snelweg A27 over en heb mijn neus richting de Hoorneboogse Heide. Het is een prachtig stuk natuur, waarbij een solitaire grote eik me maant om even te stoppen voor een foto. Zo zonder blad zie je het geraamte erg goed en zijn vorm is majestueus. De route van de Gooische Strade Bianche 2022 draait vanaf de Hoorneboegse Heide noordwaarts. Via vooral beboste gebieden zoals het Laapersveld voert de route kort door de bebouwde kom van Hilversum. Via het sportpark rij ik niet veel later richting het Laarderwasmeer. Ook hier heb je na het verlaten van de bebouwde kom al snel het idee dat je in het midden van niets bent. Terwijl de waarheid natuurlijk compleet anders is en zo kenmerkend is voor dit toch relatief dichtbevolkte gebied.

“…dat je nooit ver van de bewoonde wereld bent, wordt ook wel ingegeven door het immer aanwezige geluid van het verkeer op de A27 dat altijd op de achtergrond aanwezig is. Het doet echter weinig af aan het vrije gevoel dat ik hier toch in grote mate ervaar.”

De tegenstelling tussen de drukte en de rust is eigenlijk erg opvallend. Ik ervaar het ook heel bewust; ik ben vandaag solo op pad. Maar, dat je nooit ver van de bewoonde wereld bent, wordt ook wel ingegeven door het immer aanwezige geluid van het verkeer op de A27 dat altijd op de achtergrond aanwezig is. Het doet echter weinig af aan het vrije gevoel dat ik hier toch in grote mate ervaar.

Zendmast en krentenbollen

Ik ben amper de bebouwde kom van Hilversum uit rij richting het Laarderwasmeer. Hier heb je al snel weer het idee alleen op de wereld te zijn, terwijl de A27 én de bebouwing eigenlijk nooit ver weg is. In dit gebied is het echter nooit onduidelijk waar je rijdt; de grote zendmast op het Hilversumse Media Park is namelijk vaak in beeld en een duidelijk herkenningspunt. Zeker op de glooiende, open Bussumer Heide gelegen tussen Hilversum en – ten noorden daarvan – Bussum. Via een mooie, beboste lus door het Spanderswoud en het Fransche Kamp, waar in de afgelopen tien jaar diverse militaire opgravingen zijn gedaan .

Na nog eens een mooie gravelstrook over de Bussumer Heide voert de route me langs Laren naar Blaricum. Dat ik pakweg op de helft van de Gooische Strade Bianche ben, wordt duidelijk wanneer ik bij de verzorgingspost aankom. Met keuze uit onder meer bouillon, bananen en krentenbollen is de energievoorraad goed aan te vullen.

Herkenningspunten

Na de pauzeplaats kom ik terecht in een gebied waar ik steeds meer punten herken. Vorig jaar reed ik namelijk de Green Divide. Het deel van Oud Naarden naar de Tafelbergheide deed ik toen óók aan. En dat is geen straf; het is er erg prachtig! Dit deel, zo vlak onder het IJsselmeer, markeert het noordelijkste punt van de Gooische Strade Bianche graveltocht. Hierna is het dus zuidwaarts, waarbij de route via het gebied de Huizer Eng, onder Huizen door naar de Goyergracht voert. De Goyergracht, die parallel ligt aan de A27, markeert de grens tussen de provincie Noord-Holland en Utrecht, is lang en behoorlijk recht. Het is een gravelsegment waar ook verkeer komt en als gevolg van de natte periode hiervoor, ligt-ie vol met kuilen.

Koninklijk besluit

Ter hoogte van Laren maakt het gestuiter van de Goyergracht plaats voor meer strakke, witte gravelpaden, zoals die het merendeel van de Gooische Strade Bianche onder mijn banden door rolt. De route slingert hier wat meer, om zodoende via goedlopende, mooie fietspaden zowel de A1 als A27 rondom knooppunt Eemnes weer richting natuurgebied De Hoge Vuursche te gaan. Ook hier loopt de route door beboste gebieden, wat maakt dat ik niet al te veel last heb van de soms toch nog koude wind uit het zuidoosten.

Niet veel later draai ik de Hilversumsestraatweg op en realiseer me dat dit inderdaad een van de weinige geasfalteerde stukken in de Gooische Strade Bianche is. Net voor Baarn draai ik rechtsaf de Amsterdamsestraatweg op. Huisnummer 1 is natuurlijk het bekendste adres in de omgeving. Paleis Soestdijk mag dan misschien niet meer in het bezit zijn van de Koninklijke familie, het doet weinig af aan de koninklijke grandeur die het imposante gebouw en het omliggende park hebben.

Napret

Niet veel later sta ik terug bij het vertrekpunt waar het inmiddels een gezellige drukte is. De patatkraam is draait op volle toeren en aan lange tafels wordt er volop nagetafeld in het vroege voorjaarszonnetje, veelal onder het genot van een alcoholvrij biertje. Gesprekken gaan over het materiaal waarop men onderweg was.

“Ondanks de hoge bevolkingsdichtheid en het feit dat je nooit écht ver weg bent van de bebouwing of snelweg(en), kent het gebied talloze gravelpaden, mooie bossen en open heidevelden. RTV Tempo Soest laat je daarbij alle uithoeken zien via een prachtige route.”

Maar uiteraard gingen de gesprekken óók over de route van de Gooische Strade Bianche graveltocht. En ik kan eigenlijk niets anders dan concluderen dan dat deze editie een hele dikke pluim verdient. Ik heb géén cijfers bijgehouden om de claim van 80% onverharde paden te kunnen écht te kunnen valideren. Maar ik geloof het onherroepelijk! Het Gooi is een prachtige omgeving om te gravelen. Ondanks de hoge bevolkingsdichtheid en het feit dat je nooit écht ver weg bent van de bebouwing of snelweg(en), heeft het gebied talloze gravelpaden, mooie bossen en open heidevelden. RTV Tempo Soest laat je daarbij via een prachtige route alle uithoeken zien. De fraaie gravelroute en de goed verzorgde pauzeplek waren het mij de € 15,- inschrijfgeld méér dan waard. Dankjewel RTV Tempo Soest! De Gooische Strade Bianche staat bij mij zéker weer op de agenda volgend jaar!

Origineel gepubliceerd op 18 maart 2022