Gereden | True Grit Cycling Backroads: 150 km rond Eindhoven

“Een ode aan legendarische voorjaarsklassiekers”, dat stond bij de aankondiging van True Grit Cycling voor haar Backroads evenement in Eindhoven. Ik ben geen wielrenner, ben – eerlijk gezegd – niet eens zo ‘into’ de voorjaarsklassiekers of andere wielrenwedstrijden en toch klik ik op ‘inschrijven’. En bij de afstand kies ik niet voor 90 of 120 km, maar voor de langste versie van 150 km. Met mijn recente ervaringen van de Green Divide in het achterhoofd en in de benen, moet dat wel lukken, toch?

Tekst: Mark ten Napel // Foto’s: Mark ten Napel & Michiel Maas

True Grit Cycling Backroads

“Stille verharde wegen onderbroken door onverharde stroken van grind, zand en klinkers”, las ik verder over de Backroads rit rondom Eindhoven op de website van organisator True Grit Cycling. Ik zit dagelijks op mijn gravelbike en maak ook veel kilometers op de weg. Dus die backroads passen me wel. Volgens de organisatie heb je minimaal 28 mm bandjes nodig voor de zanderige stroken. Zelf rij ik momenteel met 44 mm brede tubeless gravelbanden; draagvlak genoeg, lijkt me. Maar door het nagenoeg gladde profiel bovenop moet dat ook prima bollen op de asfaltstroken, zodat ik toch we mee moet kunnen met de andere deelnemers; racefietsers. Ik wilde gewoon weer eens een evenement meemaken. Een toertocht. Want na al die solokilometers in coronatijd was ik wel toe aan wat gezelligheid. En waar beter dan in Noord-Brabant? Bovendien is de regio rondom Eindhoven voor mij als randstedeling nauwelijks bekend en – als ik onze hoofdredacteur moet geloven die er woont – is het er prima fietsen.

Wielercafé Cyklist net buiten het centrum van Eindhoven vormde het startpunt van de True Grit Cycling Backroads Eindhoven, van waar uit routes van 90, 120 en 150 kilometer waren uitgezet.

Rijden met gps-route via Komoot

Bij aankomst bij het vertrekpunt in Eindhoven, het wielercafé Cyklist, slaak ik eigenlijk gelijk al een zucht van opluchting! Ik zie allemaal gravelbikes. Ik verwachtte een wielren-evenement, maar dit voelt voor mij meteen al vertrouwd. En dat is toch wel fijn, zo ver van huis. Achteraf ook wel weer logisch, want True Grit Cycling staat vooral bekend om hun WTSHNN (Where The Streets Have No Name) evenement. Een offroad feest in het bos.

True Grit Cycling pijlt de Backroads route niet uit, dus ook voor deze rit rondom Eindhoven ben ik aangewezen op een gps-apparaat. In de week voor het evenement werd de route op Komoot via een mail al beschikbaar gesteld. Vooraf bestuderen kon dus, maar ik liet het voor wat het is. Mijn eerstvolgende blik op de route is bij het aanzetten van mijn telefoon. En nadat ik de navigatie (met stem) aanzet op mijn telefoon en hem opberg in de tas op de bovenbuis van mijn gravelbike, vertrek ik.

Eindhoven de gekste! De tunnel onder het spooremplacement bij het centraal station is een paar jaar terug voorzien van silhouetten van The Ministry of Silly Walks, in 2016 nog onthuld door John Cleese zelf.

Brabant is zandgrond

Al snel rijd ik Eindhoven in noordoostelijke richting uit over asfaltwegen, gevolgd door een lange kasseienweg richting Nederwetten. Even later passeer ik het Wilhelminakanaal ter hoogte van Son en Breugel, om daar via mooie boerenpaadjes bij de Mariahoutse bossen uit te komen. En daar kom ik terecht in de eerste echte zandbak van de route. Brabant is zandgrond. Check! De eerste gedachte die in me opkomt: ‘in welke voorjaarsklassieker zit zo’n zuigende, natte zandbak?’ Of zou het stiekem toch een ode zijn aan het cyclocrossseizoen… dat is immers net begonnen. Vervolgens denk ik nog even terug aan het advies van ‘minimaal 28 mm bandbreedte’. Die lopen misschien wat beter op de asfaltstroken, maar ik ben hier méér dan blij met mijn subtiel benopte ’44 mm’s’.

“De eerste gedachte die in me opkomt: ‘in welke voorjaarsklassieker zit zo’n zuigende, natte zandbak?’”

Soep voor somber weer

De route slingert vervolgens over allerlei soorten ondergrond via Lieshout en Beek en Donk richting Gemert. Vandaar gaat het via een kleine omzwerving rond De Mortel richting natuurgebied De Stippelberg/Beestenveld. Dit is het grootste aaneengesloten boscomplex van Noord-Brabant. Met 72 kilometer op de teller rol ik een parkeerplaats op net buiten Milheeze, waar de organisatie de tussenstop heeft gepland. Ook de routes van 90 en 120 kilometer komen op deze plek voorbij.

Het mag dan nog officieel wel zomer zijn, maar vandaag is een grijze, sombere dag. Er hangt zelfs regen in de lucht. Tot dusver is het gelukkig wel droog gebleven. De tomatensoep die geserveerd wordt, past echter wel bij het grijze weer.

Asfalt was er ook. Andere bikers, idem. Genoeg groepjes om bij aan te sluiten. Toch reed ik de 150 kilometer True Grit Cycling Backroads rondom Eindhoven uiteindelijk grotendeels solo.

Bos, heide, landbouw

De route verloopt nog eventjes westwaards, waarna-ie resoluut linksaf slaat. Voorlopig wijst mijn voorwiel richting het zuiden. Met een zuidwesten wind komt dat ook wel mooi uit. De kilometers over afwisselend smalle en brede zandpaden en wat klinker- en asfaltwegen rollen in een gestaag tempo onder mijn banden door. En waar ik eerder op de route diep wegzakte in los zand, kom ik hier meer hard aangereden zandwegen tegen. In dit gebied is er tussen de bospercelen en heidevelden in onmiskenbaar intensieve landbouw. En dus veel tractoren die de boel goed hard hebben aangereden. Tractorbanden hebben flinke noppen… Dat geeft een visueel bevredigende aanblik van het pad. Maar mocht je iets niet goed vast hebben zitten aan je fiets, dan kom je er hier wel achter!

Hier lag het nog redelijk los. Verderop was stuiterde het flink over de hard aangereden zandpaden met tractorband-profiel… Stuur in de handen en niet de telefoon dus.

Natte heide

Via de Brouwhuissche Heide duik ik samen met het riviertje de Aa onder de snelweg A67 door en steek kort daarna de Zuid-Willemsvaart over richting Lierop. Dit kleine dorpje ligt aan de rand van de grote Strabrechtse Heide. Via een goed lopend, relatief recht gravelpad dender ik langs een groot, open heidegebied. En er is geen betere tijd dan nu om uitzicht te hebben op de heide. Zelfs het ietwat mistroostige weer kan de paarse gloed niet temperen.

“Inmiddels staat er ruim 100 kilometer op de teller, wanneer ik onder een groep bomen aan de rand van een open veld even stop. De regen die ik al enige tijd achter me wist te houden, haalt me toch in.”

Zo groot als de Strabrechtse Heide is, zo snel laat ik hem – voor nu, blijkt later – achter me. Aan de andere kant van een provinciale weg verruil ik het open veld voor naaldbos, minstens zo typisch voor deze regio als de heide en de landbouw. Inmiddels staat er ruim 100 kilometer op de teller, wanneer ik onder een groep bomen aan de rand van een open veld even stop. De regen die ik al enige tijd achter me wist te houden, haalt me toch in. Gelukkig valt het gespetter mee en stel ik vast dat de zuidwestelijke wind na het overtrekken van de bui ook is gaan liggen. En dat komt goed uit, want de benen beginnen stilaan vermoeid te raken. En hoewel de route eerst nog flink zuidwaarts gaat, we zullen ook weer terug noordwaarts naar Eindhoven moeten. Zelfs zonder wind in het aangezicht, krijg ik die kilometers niet voor niets.

“Zelfs zonder wind in het aangezicht, krijg ik die kilometers niet voor niets.”

De Strabrechtse Heide, voor de eerste keer deze rit.

Finish te ruiken

Naaldbos, zandpaden en verharde ‘achterafweggetjes’ volgen elkaar in rap tempo op terwijl ik inmiddels het meest zuidelijkste punt van de route gepasseerd ben. Via kasteel Heeze ben ik weer terug op de Strabrechtse Heide en dit keer voor een grotere lus. De gravelpaden hier liggen er erg goed bij en het uitzicht is dusdanig wijds dat ik amper kan geloven dat ik op slechts een steenworp afstand van Eindhoven rijd. Terwijl ik de snelweg A67 opnieuw kruis en een bos in duik, denk ik de finish te ruiken. En gegeven de rest van deze True Grit Backroads route me voorschotelde, verwacht ik dan ook snel terug bij de wielercafé Cyklist net buiten het centrum van Eindhoven te zijn.

Het zuidelijkste deel van de route slingert wat door naaldbossen…

… zandpaden en landweggetjes tussen akkers…

… om daarna weer via de Strabrechtse Heide naar Eindhoven te rijden.

Een telefoonfoto als deze doet natuurlijk totaal geen eer aan de pracht. De heide staat volop in bloei en zelfs het grauwe weer mocht het aanblik niet bederven.

Hoogtemeters naar het Dak van Brabant

Terwijl ik mijn gravelbike een viaduct over het Eindhovense Kanaal opstuur, zie ik een grote, groen-gele muur voor me achter een hek. En op het moment dat ik voor dat hek linksaf draai en mijn weg vervolg langs het kanaal, herinner ik me collega Jeroen die het wel eens heeft over ‘een leuk bultje’ in zijn achtertuin. En nog voor ik goed en wel realiseer dat dat ‘dit ding’ moet zijn, maant de strikte damesstem van m’n navigatie me om rechtsaf, dóór het hek, richting die groen-gele muur te rijden. Het brede gravelpad omhoog loopt best goed, zover daar nog sprake van kan zijn na ruim 145 kilometer trappen. Ik moet ze toegeven, die Brabanders hebben humor… want na de eerste echte bocht in dat pad, zie ik pas de top. En die ligt verder dan ik dacht. De Gulberg, ook vaak ‘Het Dak van Brabant’ genoemd, is ruim 60 meter hoog. Naar de echte top rijden we niet, maar ik vind – en vooral mijn benen vinden – het wel prima zo. Via zo ongeveer het steilste gravelpad op de berg stort de route naar beneden. Nu dan echt op naar de finish?

De Gulberg, of ‘het Dak van Brabant’. Een oude vuilstortplaats overtrokken met grond en grind. 60 hoogtemeters, waarvan we er een paar lieten liggen. Na 145 kilometer vond ik dat niet erg.

Op het hoogtepunt van de route een mooie blik in de verte op de skyline van Eindhoven.

Kei leuk

Zonder nog noemenswaardige hoogtemeters bol ik naar de finish. En dat vonden de benen wel fijn. Na 154 kilometer rol ik weer het terras op van wielercafé Cyklist. Een bak patat – of zoals ze hier zeggen: friet – met stoofvlees staat voor me klaar. Die fietst er wel in! Net als de bak friet is een biertje bij de prijs van inschrijving inbegrepen. Jammer genoeg wel alleen mét alchol. Voor een alcholvrij examplaar moet ik – toch wel wat vreemd – bijbetalen. Maar na 154 kilometer buffelen én met een solo-autorit naar huis voor de boeg, doe ik dan toch maar.

Het mag de pret niet drukken. Met een vermoeid lijf, maar een content gevoel over het volbrengen van ruim 150 kilometer aan ‘backroads’, praat ik in een gemoedelijke sfeer nog wat na met andere deelnemers. Het was ook die sfeer waarvoor ik graag weer eens deelnam aan een evenement als dit. Uiteindelijk heb ik het overgrote deel de True Grit Backroads rondom Eindhoven alleen gereden, maar ook dat vond ik prima.

Eerlijk gezegd had ik bij de ‘ode aan de voorjaarsklassiekers’ vooral het beeld van de kasseistroken van Parijs-Roubaix. Fietsen rondom Eindhoven was zeker kei leuk, maar op één lange strook naar Nederwetten toe, heb ik ze nergens gezien. Daarvoor moet ik dan toch maar een keer naar de echte hel…