Reizen | Bikepark Kronplatz, Italië

Tekst en foto's: Arjan Kruik

Bikepark Kronplatz

Plan de Corones, in dit tweetalige deel van Italië ook Kronplatz genoemd, is een bijzondere berg. Of eerder: een bult, want een punt zit er niet op. Toch is-ie dik 2.200 meter hoog, die bult. En als je er bovenop staat raak je verbijsterd en verrukt tegelijkertijd. Verbijsterd omdat de hele bovenkant is volgebouwd met liftstations, monumenten, restaurants en kermisattracties, met als enige fraaie gebouw het architectonisch behoorlijk verantwoorde Messmer Mountain Museum van de gevierde (en inmiddels overleden) Iraanse architecte Zaha Hadid. Wellicht ken je haar van het Havenhuis in Antwerpen. En onderweg naar de Brennerpas kom je langs de Olympische springtoren van Innsbruck. Die is ook van Hadid.

Laat je al die heisa van je af glijden en kijk je verder, dan zie je dat de omgeving weergaloos is. In het noorden liggen de besneeuwde toppen van de Alpenhoofdkam, met beroemde bergen als de Großvenediger en de Großglockner. En de andere kant op, naar het zuiden, openbaart zich het wonderbaarlijke landschap van de Dolomieten. Zelfs de glinsterend witte gletsjer van de Marmolada, dik vijftig kilometer naar het zuiden, is vanaf hier goed zichtbaar. Fenomenaal! Maar goed, we zijn hier niet om alleen maar met open mond om ons heen te staren. Trails rijden, daar gaat het om.

Furcia Trail

En in Bikepark Kronplatz hebben ze trails! Aan alle kanten van de Kronplatz lopen de bike-paden naar beneden. Noord, oost, zuid en west. Ik ben op pad met m’n twee bikematen Frank en Frank. Omdat twee dezelfde namen nogal onhandig zijn, zal ik ze vanaf hier Germanus en Fruit noemen. Dat vinden ze vast niet erg, want zo worden ze ook door hun vrienden genoemd. Germanus heeft al aardig wat ervaring in de Alpen, voor Fruit is het de allereerste keer. Je kunt op een slechtere plek beginnen!

We starten met wat de op één na makkelijkste is: de Furcia Trail, aan de zuidkant van de berg. Dik vijfhonderd hoogtemeters, bijna vijf kilometer lang. In lange, lome lussen slingert het pad naar beneden, naar de Passo Furcia, de Furkapas. Die is trouwens van bovenaf onzichtbaar, want het dal onder ons is gevuld van een dikke deken van wolken.

Monsterklus

Het aanleggen van al die trails was geen kattenpis. En dan heb ik het niet over het bouwen zelf, maar vooral ook aan alles wat er aan vooraf ging. Op de Kronplatz zijn namelijk drie verschillende liftondernemingen actief. En de grond op de berg is van vele tientallen eigenaren. Wil je een trail bouwen, dan moet je met ál die partijen overeenstemming bereiken. Dat is eigenlijk de échte monsterklus. Een klus die locals Michaela Zingerle en haar man Markus Irschara samen met hele trits vrijwilligers geklaard hebben.

Michaela werkt als marketeer bij een plaatselijke toeristische organisatie en is daarnaast fanatiek mountainbikester en gecertificeerd bikeguide. Net als Markus, Makka voor zijn vrienden, die zijn geld verdient als bosbouwer. Een gouden combinatie, want met de organisatorische skills en het toeristische netwerk van Michaela en de kennis van bossen en houtbewerking waarover Markus beroepshalve beschikt, kan je het plannen en bouwen van trails wel aan dit Zuid-Tiroolse stel overlaten.

Routes bouwen op gevoel

De avond tevoren, toen ik Michaela en Markus aan de hotelbar ontmoette, was ik verbaasd toen ik van Markus hoorde dat er aan de bouw van de Furcia Trail geen doorwrocht plan ten grondslag lag. Alleen maar een graafmachine en een goed gevoel voor de vorm van de berg. Een héél goed gevoel, zo blijkt! In het begin kan ik het niet laten te remmen, maar na een paar bochten krijg ik vertrouwen en kan ik de bike laten rollen zonder te remmen. Wat een subliem gebouwde trail, wat een heerlijk gevoel! Alsof ik aan het snowboarden ben, zo harmonieus rijgen de bochten zich aaneen.

Bij de boomgrens verandert het pad van karakter. Alsof de makers geweten hebben dat ik nu wel op temperatuur ben, gaat het spanningsniveau omhoog. Krappere, steilere bochten vragen om meer focus en toewijding. Maar ook nu weer liggen de kuipbochten zó tegen de helling geboetseerd, dat remmen – als je het aandurft – bijna niet nodig is. Vol adrenaline knal ik naar het liftstation, waar – als uitsmijter – het pad in een orgie van keien en wortels eindigt. Nog een keer!

Mannenklim

Na nog twee rondjes is het tijd voor een andere run. Aan de oostkant van de berg ligt de Gassl Trail. Blauw, 8.600 meter lang en met een hoogteverschil van 1.115 meter. Zeer toegankelijk, maar na drie runs over de Furcia Trail zitten onze lijven tot aan de nok vol met adrenaline en is de Gassl Trail iets te tam naar onze smaak. We nemen pakken daarom halverwege een gondel naar boven en steken vervolgens door naar de noordkant van het bikerpark op de Kronplatz. Daar begint de Herrnsteig. Vrouwen mogen er trouwens ook komen, maar wat voor geslacht je ook hebt, je moet wél een beetje kunnen biken. De trail overbrugt ruim dertienhonderd hoogtemeters en een afstand van dik acht kilometer!

Jawel, dat is een serieuze, bovenbeenverbrandende en remblokverschroeiende afstand. Maar man-o-man, wat is-ie lekker. En wat ben ik blij dat ik eerst heb ingereden op de Furcia! Want ondanks dat óók deze route he-le-maal klopt, is de moeilijkheidsgraad wel een stukje hoger. Maar dat maakt de pret alleen maar groter, zeker als ik Fruit in mijn wiel krijg en we elkaar opzwepen. Eerst over de stenige kuipbochten boven de boomgrens, later in de subliem in de berg gelegde kuipbochten in het bos. Wat een feest! Sommige zijn zó snel, dat mijn benen de G-krachten gewoonweg niet kunnen weerstaan en ik tegen m’n zadel aangedrukt word. En andere liggen er zó mooi in, dat je bocht na bocht letterlijk horizontaal kunt doorrollen, als een kingsize pumptrack.

De tweede keer is altijd beter

Dertienhonderd hoogtemeters is best veel, vinden m’n benen, armen en remblokken. Maar als we beneden zijn wil ik nog wel een keer. Als ik Germanus en Frank vragend aankijk antwoorden die door hun bike naar het liftstation te sturen. Natuurlijk gaan we nog een keer! De tweede keer is altijd beter, als je weet waar je moet remmen en waar je de fiets kunt laten gaan. Maar helemaal rijden we ’m niet uit. Op advies van Michaela pakken we halverwege namelijk een alternatieve route: de Franz. Niet gebouwd met een bagger, een graafmachine, maar helemaal met het handje met niet meer gereedschap dan schep en pikhouweel. Wortels, keien, drops, het is hier voor mij alle hens aan dek. Gelukkig ben ik niet de enige die er moeite mee heeft.

Na de Franz komt de Hans. Ook deze alternatieve route is zonder gebruik van machines aangelegd, maar minder stijl en ruig dan de Franz. En nu we niet meer op of zelfs over de grens van ons kunnen rijden, is er weer ruimte om te spelen. Bocht na bocht jagen we achter elkaar aan, zo nu en dan de randen van het pad opzoekend om het luchtruim te kiezen. Mooi hoor, al die nieuwe singletracks op onze eigen Heuvelrug, maar dit is toch echt andere koek. Een koek die naar meer smaakt, waar je nooit genoeg van krijgt. Eet smakelijk.