Reizen | Flachau en Wagrain, Oostenrijk

Tekst: Arjan Kruik //  Foto’s: Joris Lugtigheid

Flachau en Wagrain: mountainbiken in de Hohe Tauern

Flachau ligt in het gelijknamige dal aan de voet van de Hohe Tauern, het hooggebergte dat Oostenrijk in twee stukken snijdt. Het is een vriendelijk ogend dal, met aan weerszijden bergen van net geen 2.000 meter hoog, afwisselend begroeid met gras en bos. ’s Winters is het een populair skigebied, ’s zomers een wandelmekka, met een uitgebreid netwerk van gemarkeerde routes en een royale hoeveelheid berghutten. Ook mountainbikers weten Flachau en het aan de andere kant van huisberg Grießenkar gelegen Wagrain te vinden. Er zijn vele tientallen mountainbikeroutes uitgezet, hoor ik als we ’s avonds na aankomst aan de hotelbar een praatje maak met Andreas Hausbacher, naast hotelbaas ook fervent biker. Hij stapt, als zijn drukke werk in het familiebedrijf het toelaat, zelf zo vaak mogelijk op z’n mountainbike en kent de omgeving op zijn duimpje. Moet natuurlijk ook, als je een mountainbikehotel runt.

Flachau is geen Leogang of Saalbach

“Flachau is geen Leogang of Saalbach”, zegt Andreas nadrukkelijk. “Niks mis met zo’n mountainbikepretpark, hoor. Maar wij geloven hier meer in de échte bergbeleving. Op eigen kracht omhoog, de natuur ondergaan, genieten van de gastvrijheid en de lokale lekkernijen in de berghutten, en tot rust komen.” Dat ‘op eigen kracht’ moet je overigens niet al te letterlijk nemen, want Andreas begeleidt ook meerdere malen per week e-mountainbiketochten. Maar ik snap wel wat hij bedoelt. Ik kom graag in Leogang en Saalbach, maar al dat ruige en lawaaiige downhillgedoe daar is niet voor iedereen weggelegd. Wat dat betreft is Andreas’ gebruik van het woord pretpark wel treffend.

Als we aangeven dat we graag een rondtoer wil maken, vouwt Andreas een landkaart open en toont hij zijn eigen favoriet: de Frauenalm-ronde. Eerst door het dal zuidwaarts naar Flachauwinkel, dan bij het zadel tussen de Ahornkarkopf en de Mooskopf de Grießenkar over, bij de Schüttalm wat eten en vervolgens via Wagrain weer terug naar Flachau. Lengte: 35 kilometer, met 1100 hoogtemeters. Klinkt goed, gaan we doen!

De Grießenkar op

De volgende morgen steken Joris, Sebastiaan en ik al vroeg van wal. Volgens Andreas moet je voor zijn rondje namelijk rekenen op een uurtje of vier trappen. Gelukkig zijn de eerste zes kilometers superelaxed, over een wandelpad langs de rivier Enn, die ten zuiden van Flachau in de Hohe Tauern ontspringt. Pas bij Flachauwinkel zijn we aan de beurt, daar moeten we de rivier links laten liggen en sturen we onze bikes omhoog. Ondanks dat ik al lekker warm gereden ben, valt het klimmen me toch tegen. Een voor mij bekend fenomeen. In mijn enthousiasme om de bergen te verkennen, vergeet ik het iedere keer weer, maar de eerste dag op hoogte willen mijn benen nooit zo graag. Ik kan fietsen in Nederland wat ik wil, als er hoogtemeters in het spel komen, moet ik altijd weer wennen.

Dik 20 procent stijging

Als we zo’n 300 hoogtemeters overbrugd hebben, bereiken we een verzameling skiliftstations en gaat het asfalt over in gravel. En neemt de druk op de benen nogmaals toe. Niet vanwege de ondergrond van fijn grind, maar omdat het stijgingspercentage hier flink toeneemt. Ruim 10 procent en dat blijkt de volgende 500 hoogtemeters niet minder te worden. Wel flink meer; mijn gps geeft zo nu en dan zelfs meer dan 20 procent aan! Niets aan te doen; gewoon de ketting helemaal naar links, verstand op nul en rustig blijven malen. Tegen de tijd dat we het zadel in beeld krijgen rijden we te midden van sneeuwvelden. Terwijl het toch al eind juni is.

Een kleine tweehonderd meter onder het hoogste punt stapt Sebastiaan af. Beetje moe? Nee hoor, lekke band. Vind ik dat normaal nogal ergerlijk, nu ben ik er eigenlijk wel blij mee. Even uitblazen. Het lek dicht krijgen blijkt overigens nog een heel gedoe. In één van de noppen zit een grote metaalsplinter die je niet voelt als je je hand door de binnenkant van de band haalt, maar die wél door de binnenband prikt als je weer gaat biken. Dus je snapt wel wat er gebeurt als Sebas na het omleggen van een nieuwe binnenband weer op zijn bike stapt: na 100 meter staan we weer stil! Pas bij het omleggen van de tweede nieuwe binnenband lokaliseert hij de splinter en houdt de band de rest van de dag z’n lucht vast.

Zicht op de de Hochkönig

Maar alle slappe benen, hoge stijgingspercentrages en metaalsplinters kunnen toch niet voorkomen dat we uiteindelijk toch op de kam staan. Wat een uitzicht! We kunnen het gehele Kleinarltal overzien en in de verte schitteren de ruige rafeltoppen van de Hochkönig. Iets onder de kam parkeren we onze bikes tegen de gevel van de Schüttalm en zoeken we een plekje op het gezellig terras. Daar laten we snel de verdiende beloning komen: vier grote glazen holunderblütensaft, drie borden kaiserschmarren en een dampende pan kasnocken. De beste van de streek, volgens de Halli, de baas van de Schüttalm: “Gemaakt met Tilsiter-kaas”. Kasnockenkenner Sebastiaan, die tijdens zijn winterse werk als skileraar dit typisch Oostenrijkse deeggerecht regelmatig eet, knikt bij de eerste hap bevestigend: dit is inderdaad een toppertje!

Na de maaltijd en de koffie komt Halli nógmaals langs, nu met een dienblad met daarop vier glazen schnapps. “Van het huis,” zegt hij “en doe straks de groeten aan Andreas.” Aha, er gaat een lampje branden. Blijkbaar heeft onze gastheer vanmorgen even naar boven gebeld om onze komst hier aan te kondigen. “Andy is een van mijn beste vrienden”, zo kwalificeert Halli de relatie. Tja, hoe kan het ook anders. In Flachau kent iedereen elkaar. Als je alle toeristen en seizoenswerkers niet meetelt wonen er nog geen 3.000 mensen.

Bonusronde: Bikepark Wagrain

Met een volle maag en veel later dan gepland rollen we van de Schüttalm verder naar beneden. De officiële route gaat over een tamelijk brede forstweg om de Grießenkar heen weer terug naar Flachau. Echter, als we halverwege terugtocht de trails van het bikepark van Wagrain kruisen, kunnen we het toch niet laten. In plaats van de bosweg te volgen sturen we recht naar beneden de smalle trail in. Lekker! Eenmaal beneden in Wagrain, een hele hoop heerlijke bochten later, kijken we elkaar aan: vanaf hier over de weg terug naar Flachau fietsen of een keer met de gondel helemaal naar boven? Het wordt natuurlijk het laatste!

Nu we niet pas halverwege de trail pakken, maar helemaal vanaf de top, krijgen we 900 bochtige hoogtemeters voor onze kiezen. Overigens, ik schrijf wel ‘trail’, maar het zijn er meerdere. Alles bij elkaar liggen er tussen het bergstation op de Grießenkar en het dalstation bij Wagrain negen verschillende, van relaxte flowtrails tot knalharde downhills. Wat had Andreas gisteren nou gezegd? Dat het hier niet op Leogang of Saalbach lijkt? Dit hier komt toch redelijk in de buurt. En daar is helemaal niks mis mee. Woeha! Weer in het dal jaagt de scherpe, metalige geur van hete remblokjes ons versneld de goede kant op, de kant van het terras van Montanara, waar we een lekker groot glas radler laten bezorgen. Topdag!

Biken met de baas: de Sattelbauer-ronde

Na een sublieme nacht – in Montanara is duidelijk niet bezuinigd op de matrassen – is het tijd om de andere kant van het dal te ontdekken. En omdat Andreas ’s ochtends even geen andere verplichtingen heeft, gaat hij met ons mee als gids. Het rondje dat we gaan rijden, de Sattelbauer-ronde, loopt over de bergen aan de oostkant van Flachau. Ongeveer anderhalf uur trappen, 500 hoogtemeters omhoog en omlaag. Omdat aan deze kant geen skipistes liggen, is het hier veel bosrijker. Maar gras of bos, ook hier is de klim behoorlijk pittig. Vooral het laatste stuk tot aan Berggasthof Sattelbauer. Waarom maken ze de weg vlak voor een koffiepauzeplek altijd extra steil?

Afdalen doen we over een heerlijk glooiend bospad met een ondergrond van gruis en stroeve dennennaalden. Zeg maar het betere rollercoaster-werk. Volgens de bordjes is het een wandelroute, maar omdat het rustig is vindt Andreas het geen probleem om hier te biken: “Zolang je maar met elkaar rekening houdt, gaan bikers en wandelaars hier prima samen.” Waarvan akte. Niet veel later rollen we Flachau weer in. Andreas moet weer aan de slag. Wij trouwens ook, want we zijn hier nog lang niet uitgekeken: “Hey Andy. Weet jij nog een leuke route voor vanmiddag?”