Reizen | Gravelbike Experience 2022: Meerdaagse graveltocht door de Alpen

Tekst: Lars Vogelenzang. Foto’s: Ruben Meijerink

G van Group? G van Getallen

Eerst even wat stats. De VW R Gravelbike Experience zou als meerdaagse graveltocht in drie dagen dwars door de Alpen gaan van het Duitse Garmisch-Partenkirchen naar Bressanone in Italië. Een paar weken voor de start werd deze verplaatst naar het Oostenrijkse Biberwier. De reden? De G7 top had “heel Garmisch afgehuurd”. En wij maar denken dat G voor gravel stond… Hoe dan ook, daardoor werden de totale afstand en klimmen wat lager dan de initiële 256 km met 5.800 hoogtemeters. Er was plek voor 100 deelnemers, waarvan 59 plekken geboekt werden. We fietsten in groepjes van circa 10 personen. Op drie Nederlanders, een Canadees stel en een verdwaalde Hongaar na waren die allemaal Duits.

G van Gin? G van Geregeld!

Als we op woensdagavond na een autorit met veel files nèt op tijd aansluiten bij het welkomstdiner in fietshotel MyTirol, blijken we middenin een gin-tonic-presentatie te vallen. Het eerste wat we doen als we gaan zitten is één van de drie miniflesjes gin naast ons bord mixen met een van de twee soorten tonic. En proeven natuurlijk. We vragen het maar even aan onze tafelgenoten: “Uhh, we zijn hier toch bij de Gravelbike Experience?” “Ja”, is het korte antwoord. Maar het evenement blijkt méér te zijn dan alleen maar een graveltocht door de Alpen…

Het begint al met die gin en het superlekkere diner dat er op volgt. Maar ook op andere vlakken worden we drie dagen lang behoorlijk verwend: goede hotels, gidsing, bagagevervoer, evenementsfotografen en -filmers, mechanische ondersteuning, gratis testfietsen van Scott en BMC en zelfs een dagtasservice (bijvoorbeeld voor een droog shirtje) bij de lunchplek. We hoeven eigenlijk alleen maar te trappen en te genieten. Allesbehalve avontuurlijk natuurlijk en je betaalt er ook flink voor, maar dan is ook echt álles voor je geregeld.

Dag 1: G van gravel!

Biberwier – Seefeld: 85 km, 1.800 hm
Na een goede nachtrust en uitgebreid ontbijt, mogen we dan eindelijk fietsen! We rollen op de fiets vanuit de hotelkamer naar beneden. Deze eerste etappe van de Gravelbike Experience 2022 rijden we in de Tiroler Zugspitz Arena, via een route die ons uiteindelijk hemelsbreed niet eens zó ver de start brengt. We houden de prachtige, 2.962 m hoge Zugspitze dan ook bijna continu in het zicht. Circa 75% van de route van vandaag zou gravel of anders onverhard moeten zijn en dat klopt uiteindelijk aardig.

In mijn groepje doe ik een kennismakingsbabbelrondje. Wat ik daarbij hoor wordt later op de dag, als we een stukkie singetrack en een alpenweide afdalen, bevestigd: de deelnemers komen allemaal vanuit de wegfietswereld. Mijn fietsmakker én fotograaf van dienst Ruben en ik zijn de enige mountainbikers. Sommigen gravelen zelfs pas sinds een paar weken. Deze off road-ervaring moet voor hen nog wel extra bijzonder zijn!

“Om me heen zie ik de rest trouwens net zo hard zwoegen en zondigen. Lekker man, dáár komen we voor.”

De eerste 40 kilometer zouden aardig vlak zijn, “relaxed inrollend”, relatief vlak naar en rond de Plansee. Maar echt vlak… dat bestaat alleen in Nederland! Er zitten zelfs al dusdanig steile passages in, dat ik helemaal afschakel naar mijn lichtste verzet: 40-44. Hiermee breek ik natuurlijk de wegridderwet dat je “je grootste kransje moet schoonhouden”. Maar goed, ik ben mountainbiker en trek me dáár dus lekker niks van aan… Om me heen zie ik de rest trouwens net zo hard zwoegen en zondigen. Lekker man, dáár komen we voor. Ook pakken we daar, gemarkeerd door een eenzame grenspaal, nog een piepklein stukkie Duitsland mee. Is het technisch gezien tóch nog een drielandentour! Dan rollen we relaxed weer de Tiroler Zugspitz Arena in en wordt het serieuzer. We rijden allereerst de Gamsalm op, richting de lunch.

En bij die lunch, juist dáár wordt het pas echt afzien… We moeten drie knödels van de buitencategorie bedwingen. Gevolgd door een kuitenbijter van een toetjesknödel. Superlekker, maar ook héél veel, zelfs voor mijn eetlust-van-kliko-proporties. Maar: ik heb van mijn mamma geleerd dat ik mijn bordje leeg moet eten en buffel me er doorheen. Ik heb haar even gebeld en ze was trots op me…

Twee kilo zwaarder dan daarvoor raggen we vervolgens extra hard naar beneden, om daarna direct de gravelklim richting de Ehrwalder Alm op te draaien. Met 2,5 kilometer lengte en 240 hoogtemeters is die beklimming niet direct lang of hoog. Maar wie even rekent komt wél uit op een gemiddeld percentage van 13,6 procent! Boven aangekomen beschrijven velen het gevoel “dat de knödels sneller hoogtemeters maakten dan zijzelf”…

Ook opvallend was dat menigeen zelfs de granny gear niet meer rond kreeg. Dientengevolge waren de testfietsen met megacassettes de volgende dagen ineens opvallend populair. Maar hé, we wilden een experience, toch?

Hiermee hebben we de grootste hindernis van de eerste dag bij deze Gravelbike Experience echter wel gehad. Schotterend door het het mooie Gaistal arriveren we rond vijf uur in het op 1.180 meter gelegen Seefeld. Achter de finishboog staan eten en drinken voor ons klaar, dat hebben we immers vandaag nog nauwelijks gehad…

Dag 2: G van graviteitsversnelling

Seefeld – Neustift im Stubaital: 72 km, 2.100 hm
Dag twee, etappe twee van de Gravelbike Experience. Een relatief korte etappe, met volgens de briefing veel hoogtemeters, maar zeer weinig gravel. Een verkapte wegrit dus? De gevoelde realiteit blijkt totaal het tegenovergestelde. Want dit wordt, naar mijn mening, de leukste dag bij deze meerdaagse graveltocht door de Alpen! Direct vanaf de start duiken we een lange, snelle double track bosafdaling in richting het Inntal. Onze gids Andreas heeft er duidelijk zin in vandaag: hij geeft serieus gas. Ik duik onderin de beugel, spring in zijn wiel, besluit hem te vertrouwen en probeer hem te volgen. Dat lukt… nét. Andreas lacht enigszins verbaasd, als hij 600 hoogtemeters lager aangekomen omkijkt. Wát een lekker begin van de dag. Spaß machen!

Een wat vlakker stuk geeft de adrenalinespiegel wat kans om te dalen. En na wat op- en-neer werk en een schofterig snelle asfaltafdaling traverseren we langs Innsbruck, naar – verrassing – een uitgebreide, lange lunch.

De scherprechter van vandaag volgt ook nu direct na de lunch: de gravelbeklimming van de Mutterer Alm. Vergelijkbaar in steilte met de post-lunch-klim van gisteren, maar nu een dikke zes kilometer lang. En voor mij met mijn bewijsdrang uiteindelijk zelfs nog een stukkie langer.

Eigenwijs als ik ben rijd ik voor de gids uit, volg de gpx-route van de organisatie braaf op mijn scherm… en sta uiteindelijk met nog twee anderen verbaasd onderaan een fikse hike-a-bike. Moeten we hier écht omhoog? We zien verder niemand meer en gokken het er maar op. Vijftien minuten lopen en vijf minuten dalen later, rollen we dan van bóvenaf de alm op, met een niet-gemeende verontschuldigende grijns op onze smoelen. De rest heeft de bordjes gevolgd en zo de Alm via de meest directe route gevonden. Maar ons stukje avontuur was stiekem wel veel leuker. Méér Alp, méér hoogtemeters, méér dalen. Geef me eens ongelijk?!

“Normaliter rij ik dit op een endurobike en met beschermers, niet halfnaakt op een racefiets-op-steroïden, flitst door mijn hoofd. Om vervolgens ‘klák!” nog eens bij te schakelen en mijn 45 mm’s te laten gieren van geluk.”

De laatste afdaling richting het Stubaidal is pure adrenaline! Zelfs met mijn 45 mm tubeless gravelbanden: met minder had ik hier niet willen rijden! Grind van fijn tot grof, bosgrond en af en toe wat stenen. Het is continu zoeken naar grip op al die losse rommel en bruuske rem- of stuuracties zijn uit den boze. Bovendien: hoe harder je gaat, hoe meer het kreng onder je lijkt te gaan zweven, een prettig-enge sensatie. “Normaliter rij ik dit op een endurobike en met beschermers, niet halfnaakt op een racefiets-op-steroïden”, flitst door mijn hoofd. Om vervolgens ‘klák!” nog eens bij te schakelen en mijn 45 mm’s te laten gieren van geluk. Braaaap, topdag!

Dag 3: G van Grens

Neustift im Stubaital – Brixen: 104 km, 1.770 hm

104 kilometers scheiden ons nog van van ons einddoel: Bresanonne, Italië. Of Brixen, zoals ze zelf zeggen. “Want een Duitstalige Zuid-Tiroler ziet zichzelf niet direct als Italiaan. Eerst is hij een Zuid-Tiroler, dan Europeaan en meestal dan pas Italiaan. Niet zo gek, hun land is in 1919, in de nasleep van WO1, door Italië geannexeerd. En het trauma daarvan zit nog steeds diep. Niet voor niets studeert een meerderheid van de Zuid-Tirolers liever in het nabijgelegen Innsbruck dan in de Italiaanse steden in de Povlakte. Alleen in Bozen en Meran is een meerderheid Italiaanstalig. Dat komt omdat die mensen afstammen zijn van straatarme Calabriërs die door de fascisten van Mussolini naar Zuid-Tirol gebracht zijn om rondom Bozen de fabrieken te bemannen. Met als idee dat de Calabriërs weldra in de meerderheid zouden zijn, want die hadden traditioneel erg grote gezinnen…”

…tot zover het minicollege geschiedenis van collega Arjan. Thanks! Hij is veel in de streek (ik begrijp inmiddels waarom!) en dat blijkt. Het toont ook maar weer eens aan welke langdurig ontwrichtende werking oorlogen en totalitaire regimes kunnen hebben. En hoe goed wij het hier hebben.

“Gelukkig moeten we vanaf de start al bijna direct zes kilometer en 600 hoogtemeters klimmen op gravel, naar Maria Waldrast. Zo worden we wel warm.”

Zelfs als het op deze vrijdagmorgen duidelijk ander weer is dan de vorige dagen tijdens onze Gravelbike Experience. Koud, regenachtig. Maar niet zeuren, dus regenjasje aan en gaan! En genieten jandorie! Gelukkig moeten we vanaf de start al bijna direct zes kilometer en 600 hoogtemeters klimmen op gravel, naar Maria Waldrast. Zo worden we wel warm. Daar wachten ons het hoogst gelegene wallfahrtskloster van Europa. En gelukkig ook een snelle, warme kop koffie, voor we de afdaling induiken.

Bovenaan gekomen hebben we meteen het leeuwendeel van het gravel van vandaag gehad. Want al in de afdaling vanaf Maria Waldrast zoeven we over het asfalt, terwijl we links en rechts allerlei spannende paadjes zien. Dat blijft vervolgens de rest van de dag een beetje zo. “Waarom rijden we dáár niet?” wijst mijn wijsvinger regelmatig. Hoe mooi de omgeving de rest van de dag ook is, die gedachte laat me niet echt meer los. Wellicht zitten er wat verboden paadjes tussen. Toch krijg ik het idee dat de parcoursbouwer hier wat moois heeft laten liggen.

“Hoe dan ook, we zijn Italië, de zon schijnt, hebben wind mee en moeten nog 40 km golvend maar hoofdzakelijk bergaf. Dus is het koers! Iedereen rijdt zijn tankje leeg richting de finish en elk heuveltje wordt impliciet als sprint aangemerkt.”

Verhard betekent echter nog steeds niet dat het vanzelf gaat. De inspanningen van de afgelopen dagen eisen hier en daar hun tol en het weer werkt aanvankelijk niet mee. Op de weg richting de grens proberen we de groep een beetje bijeen te houden. Maar richting de top van de Brenner verandert het weer en in de stralende zon rijden we Italië binnen! Het voelt hier vanwege de taal en architectuur allemaal wat minder Italiaans aan dan gedacht. Maar aangezien we toch al drie dagen Duits praten is dat toch ook best wel weer praktisch.

Hoe dan ook, we zijn Italië, de zon schijnt, hebben wind mee en moeten nog 40 km golvend maar hoofdzakelijk bergaf. Dus is het koers! Iedereen rijdt zijn tankje leeg richting de finish en elk heuveltje wordt impliciet als sprint aangemerkt. Forza! Toch lukt het – grotendeels – als groep Brixen binnen te rollen. We mogen dwars door de smalle winkelstraatjes slalommen tot de finish van deze Gravelbike Experience op het grote plein. Geschafft!

G van Goed naar Grandioos

Deze voor mij eerste graveltocht door de Alpen, de VW R Gravelbike Experience, was zéker een hele ervaring. De hele dag ben je met leuke gasten onderweg in een prachtig decor, op – meestal – prachtige paden. Graag nog wat meer gravel op de laatste dag, hier en daar nog eens een gek stukje bos en het is helemaal perfect. Voor de echte die-hards zie ik daarom ook nog wel mogelijkheden voor een nóg zwaardere variant.

Iets waar ik gedurende deze meerdaagse graveltocht achter kwam, was dat onze gids geen eerdere gidservaring had. Dat vind ik verbazingwekkend bij een evenement als dit en had vooraf wat meer ondersteuning vanuit de organisatie verdiend. Dat gezegd hebbende: Andreas weet veel van de omgeving en is een aimabele man die erg zijn best deed om het ons naar de zin te maken, het groepsgevoel op waarde schat en openstaat voor opbouwende kritiek. Danke!

Tot in de puntjes

Verder was echt alles tot in de puntjes verzorgd, je hoefde enkel te genieten. Tegelijkertijd hoeft het voor mij persoonlijk ook weer niet per se zó uitgebreid. Met name de lunches mogen van mij simpeler en korter. Geen warme maaltijd, maar een schaal lekkere brötchen, wat frissigs te drinken, even uitbuiken, en dan weer door. Dat zou me na de rit ook wat meer tijd voor mezelf opleveren. Om te zwemmen in het hotel, of gewoon even lekker te luieren. Nu volgde het gezamenlijke avondvullende diner al snel na de binnenkomst. Mijn gratis tip aan de organisatie!

Alle mitsen en maren terzijde: we hebben een prachtige trip gehad, dat staat buiten kijf! En je kan er donder op zeggen dat een grote organisator als Plan B zo’n evenement als de Gravelbike Experience alleen maar mooier en mooier maakt. Dus wil je ook eens zo lekker luxe gravelen in de Tirol, dan kan ik je – terwijl ik nog wat steentjes tussen mijn tanden vandaan purk – met een oprechte grijns de VW R Gravelbike Experience van harte aanraden.