Tekst: Lars Vogelenzang // Foto’s: Jos Blom, Benjamin De Vaal
Ik kom vers uit Tweed Valley, op herhaling in het Mountainbike Challenge Endurokamp. De perfecte reis voor hoe ik nú mountainbike: Technisch, technisch, technisch. Supermooi en — ook de tweede keer — zeer leerzaam. De Trans Schotland is even wat anders. Landschappelijk briljant, zo is me beloofd, en rijtechnisch met momenten beslist uitdagend. Ik ben erg benieuwd hoe ik het ga ervaren. Maareh… waar begin ik eigenlijk aan?
Trans Schotland: de route en het concept
370 kilometer met 7.300 hoogtemeters, dat zijn de harde getallen van de Trans Schotland, die als reis wordt georganiseerd door Mountainbike Challenge. Maar ze krijgen pas duiding als je beseft dat het merendeel van deze kilometers door het ruige Schotse terrein gaat. Elke dag rijden we als groep van plek naar plek en slapen we in hotels en guest houses. We ‘moeten’ onze dagetappes dus hoe dan ook vervolmaken. Gelukkig worden we gegidst en hoeven we onze bagage niet zelf mee te nemen. Voor dat laatste rijdt een bus. En diezelfde bus treffen we dagelijks op een mooie plek langs de route, want Mountainbike Challenge verzorgt ook de lunch. De etappeplaatsen kunnen variëren per reis, afhankelijk van waar hotelbedden geboekt zijn.
Mijn reisgenoten
De Trans Schotland blijkt duidelijk een reis die aanspreekt bij een breed publiek! Zo tref ik Nico, begin dertig en Guy, begin vijftig, die beiden in coronatijd opstapten en nog geen of weinig buitenland-ervaring hebben op de mountainbike. Dan Jos, begin veertig. Enerzijds is hij fit genoeg om vooruit te racen om actiefoto’s te maken, anderzijds duikt hij op zijn trailbike elke afdaling in mijn wiel. Bram, begin vijftig is de spreekwoordelijke stereotyperende titanium-met-Rohloff-toerder. En uit Vlaanderen komt een heel gezin crosscountrybikers, waarvan zowel beide ouders als zoon Cisse — bijna meerderjarig, met serieuze wielerambities — bergop vrolijk voorop rijden. Plus zo’n beetje alles wat daar tussenin zit. Gezellig!
Het team
Op de vooravond van onze reis in de haven van Stonehaven stellen die gidsen zich voor: Oprichter van Mountainbike Challenge Benjamin en daarnaast Wouter en Matthijs. Ze zullen elkaar afwisselen in de rol van voorgids, achtergids en buschauffeur. Inderdaad, er zijn continu drie mensen hard voor ons aan het werk. Want ze wijzen ons niet alleen de weg, ze staan ook continu met elkaar in radiocontact, zodat de achtergids het zoveelste schapenhekje weer achter ons dichtdoet, maar ook zodat de bus met lunch op het juiste moment op de juiste plaats staat. Alles is voorbereid zodat het voor ons allemaal vanzelf lijkt te lopen.
“Mijn gidsleraar in Engeland vroeg steevast: “What if your Plan B fails?” Zo leerde ik om óók altijd een Plan C te hebben.”
En mocht er eens wat misgaan, dan heeft het team altijd een scenario klaarstaan. Geen telefoonbereik boven op de berg? Er is een satelliettelefoon mee. Materiaalmalheur? In de bus staat een reservefiets. Er is zelf een E-bike beschikbaar als tractor. En als zelfs dat misgaat? Benjamin: “Mijn gidsleraar in Engeland vroeg steevast: “What if your Plan B fails?” Zo leerde ik om óók altijd een Plan C te hebben. Dus heb ik bijvoorbeeld niet alleen een backup-gps bij me… maar ook een kaart.” Om maar eens wat te noemen. Alles om te zorgen dat wij zorgeloos en veilig kunnen fietsen. Da’s even wat anders dan Follow-me-gidsing, niet?
Van Nederlandse strandrace naar Ardense graveltocht, naar biken in Schotland!
Stonden we gistermiddag bij de briefing nog in de haven… vanmorgen treffen wel elkaar letterlijk op het Noordzeestrand. Hier gaat onze reis écht beginnen. We stoempen het strand af, maken nog even de obligate groepsfoto bij ‘het meest gefotografeerde kasteel van Schotland’ en rijden dan zuidwaarts.
The Highlands bereiken we vandaag nog niet. Het landschap is lieflijk, het voelt als de Ardennen, maar dan met meer heide. Raar spul trouwens, dat heide. Want laat je een heidegebied met rust, dan wordt het vanzelf bos. Maar we zien hier geen bomen, terwijl we toch echt onder de boomgrens zitten. Benjamin vertelt dat dit vroeger allemaal bos was, maar dat de Engelsen dat in vroeger tijden allemaal hebben gekapt voor productie van, ja, zo’n beetje alles. En tegenwoordig houden de schapen het kort.
“Na de lunch krijgen we echter een klein voorproefje van wat komen gaat. Een smerige, steile smalle, oneffen grasklim. Stuurfout is stilstand, hier kunnen we voor het eerst laten zien wat onze technische capaciteiten waard zijn!”
Ik kijk naar beneden en zie mijn dikke bike. Maar het grootste deel van de dag vraag ik me eerlijk gezegd af of de gravelbike niet beter was geweest… Het zijn allemaal brede rustige paden. Niet het meest spannende, maar dit (samen met de gratis kennismakingsclinic) geeft ons de kans om elkaar te leren kennen, en het team de gelegenheid om te zien wat voor vlees ze in de kuip hebben.
Na de lunch krijgen we echter een klein voorproefje van wat komen gaat. Een smerige, steile smalle, oneffen grasklim. Stuurfout is stilstand, hier kunnen we voor het eerst laten zien wat onze technische capaciteiten waard zijn! Eenmaal die bult over, en een afdaling later vinden we onze laatste kilometers, op een mooie singletrack langs de rivier, met enkele tricky wortelstukjes. Uiteindelijk bereiken we Edzell, een lintdorpje, in iets wat je met enige fantasie een dal zou kunnen noemen. De eerste zit erop. Het was leuk rondkijken zo, maar ik ben vooral benieuwd naar de komende dagen. Nu eerst tijd om te eten!
Het besef daalt in: wat is het briljant mooi hier
Dag twee van onze Trans Schotland gaat inderdaad meer vuurwerk brengen, zo belooft het uitgebreide (off-)roadbook dat we als deelnemer kregen. Zowel zwaarte als techniek staan op 5 op 5, en ongeveer halverwege gaan we Mount Keen over, naar zo’n kleine 800 meter hoogte.
De weg daarna toe gaat lekker een beetje op en af en is zeker al wat technischer dan gisteren. En dat brengt direct de verschillen in skills naar boven. Maar dat maakt niet uit, alles loopt op rolletjes en iedereen houdt rekening met elkaar en geniet met volle teugen. Net voor de lunch begint het te regenen. De opdracht van de gids is onverbiddelijk: nú je regenkleding aan, voor je écht nat wordt. Zo staan we even later enigszins soppende broodjes te smeren, maar blijven we zelf lekker warm en droog.
“En onderaan Mount Keen, met de vlakte aan achter ons, de berg voor ons, en de dreigende lucht erboven, komt het ineens keihard bij me binnen: Wauw, wat is het briljant mooi hier!”
Vanaf de lunch is het nog maar een klein stukkie naar Mount Keen. En onderaan Mount Keen, met de vlakte aan achter ons, de berg voor ons, en de dreigende lucht erboven, komt het ineens keihard bij me binnen: Wauw, wat is het briljant mooi hier! Het enthousiasme op onderstaande foto is niet gespeeld, ik stond op dat moment echt glimmend om me heen te kijken.
De klim die volgt is zo’n 600 hoogtemeters. En voor elke hoogtemeter moet ik mijn best doen. Mount Keen is namelijk zowel steil als technisch. Vermogen blijven geven, maar niet doorslippen. Rust en balans houden, laverend over de stenen, of op een smal drassig spoortje tussen de diepe kuilen door… Een fijne uitdaging! En ik doe écht mijn best, maar twee kleine screw-ups maken dat ook ik niet boven kom zonder een voetje aan de grond te zetten.
“Zoals onze Vlaamse familie zou zeggen: ik verschiet behoorlijk wat cartouches om mijn explosievere reisgenoten te volgen!”
Een mooie technische singletrack volgt. Daarna een bredere afdaling. Dan de tweede serieuze klim. En nog zijn we niet door de hoogtemeters heen van onze eerste etappe van de Trans Schotland. De laatste paar kilometers langs de rivier gaan lekker snel op en af. Voor mij persoonlijk het zwaarste gedeelte van de tocht. Want ik ben licht, taai, en kan goed klimmen… maar ik ben ook het ultieme strijkijzer, met verdeeld over mijn hele lichaam, in totaal ongeveer drie snelle spiervezels. Zoals onze Vlaamse familie zou zeggen: ik verschiet behoorlijk wat cartouches om mijn explosievere reisgenoten te volgen! We eindigen gelukkig rustig, over een laan met links droge naaldbomen en rechts muurtjes. Links Zuid Frankrijk, rechts typisch Verenigd Koninkrijk. Wat een vreemd land is dit toch… Zo rollen we Ballater binnen. Het chiqueste dorp tot nu toe. Met ook veel te veel veel te grote auto’s. Waarom? Dat merken we morgen…
De koningsetappe
Nee, we bereiken in etappe drie niet het dak van onze tour. Wel is de rit van Ballater naar Tomintoul de langste én met de meeste hoogtemeters. Vandaag rijden we 69 kilometer en krijgen 1.741 hoogtemeters onder de banden.
‘Koninklijk’ is ook de Green Mile trail. Hij werd al eens verkozen tot mooiste trail van het Verenigd Koninkrijk. Verwar dat overigens niet met de heftigste. Voor onze reis is hij echter wel relatief technisch: smal, met dropjes en wortels. En mooi is hij inderdaad! Eerst bos aan de rechterkant, bloeiende heide en een machtig uitzicht links, later dwars door het bos.
Letterlijk koningsetappe
Dat ‘koningsetappe’ kun je echter ook letterlijk nemen. Ergens halverwege wijst Benjamin ons op een vervallen huis op de rand van bos en heide. “Dit is mijn droomhuis, en ooit ga ik er wonen. Het is echter een beetje lastig om de eigenaar te pakken te krijgen.” Een passerende wandelaar meldt ons dan spontaan dat dit “de favoriete plek van the Duke of Edinburgh was.” Juist ja, de wijlen man van wijlen Queen Elisabeth II dus. En dat is niet gek, want dit huis ligt vlakbij Landgoed Balmore: het zomerverblijf van The British Royal family.
Zomer dus. Dat heeft de familie blijkbaar zelf ook door, want… the King is in! En dát zullen we weten: achter elke tweede boom staat een zwarte Range Rover mét bewaking. We weten zelfs pas op het moment dat we daar aankomen of het landgoed vandaag wel open is voor publiek. En zelfs de bordjes op het toegangshek spreken elkaar tegen! We rijden daarom maar gewoon voorzichtig het terrein op. Het voelt op een gekke manier rustig en gewijd hier, zo rijdend tussen de bediendenhuisjes. Maar zolang we een beetje op de brede paden in de buitenring van het landgoed blijven is alles prima en genieten we rustig peddelend van het mooie niet-productiebos.
Als we het landgoed verlaten en onze achtergids netjes het zoveelste hekje achter ons dicht doet, zijn we echter nog lang niet thuis. Vanochtend begonnen we met een lange startklim, vanmiddag is het op en af, deels op lage snelheid langs een meertje. Stiekem best technisch en de groep laat duidelijk merken dat dit leuk rijden is!
Paars is het nieuwe groen
Zeg Highlands en je denkt aan groene heuvels, toch? Nou, niet in augustus! Want dan staat de alom aanwezige heide in bloei en die is knetterpaars! Zelfs The Green Mile is paars als een krokodil. Dát ga je niet zien als je de Trans Schotland in mei doet. En het is zoveel dat je gedurende de week bijna aan waarderingsinflatie gaat lijden. Combineer dit met het altijd aanwezige groen en de rotsen en je beseft het dat dit misschien wel het mooiste seizoen is om in Schotland te zijn…
Een onverhoopte stresstest
Ook al ervaren we de organisatie als perfect… niemand kan nooit álles voor zijn. Want op dag vier gaat het ’s ochtends fout in Trailcentre Glenlivet. Iemand schiet uit een kombocht, komt hard ten val en moet helaas door de hulpdiensten afgevoerd worden. En dan zien we pas écht hoe goed dit team is voorbereid: Benjamin, Wouter en Matthijs stappen direct in hun vooraf besproken rollen, verlenen eerste hulp, hebben contact met de hulpdiensten, houden ons op de hoogte en geven ons waar mogelijk taken die passen bij onze kennis en kunde, terwijl ze óók nog opletten dat iedereen warm en gevoed blijft. Bovendien weten ze zelfs de sfeer erin te houden. En ze tonen duidelijk dat het ze aan het hart gaat. Heren, ook al was de aanleiding naar: nogmaals mijn complimenten voor wat jullie hier lieten zien! En gelukkig krijgen we ’s avonds al een “Volgend jaar kom ik terug!”-appje, en mag de pechvogel de volgende dag het ziekenhuis weer verlaten.
Voor alles afgehandeld is, zijn we echter een dikke drie uur verder… en we moeten nog wel naar Aviemore voor het donker wordt! Vandaag zouden we maar liefst 31 rivierkruisingen rijden. Het worden er echter 12, want we rijden eerst nog een deel van onze geplande route – en die is inderdaad mooi – en steken dan af richting Aviemore, op met name brede gravelbospaden, die gezien de situatie ook nog best prima zijn. Ook hier let het team goed op hoe we erin zitten en zorgen ze dat we veilig naar de finish rollen. En gezamenlijk eten en napraten doet ons ook goed!
Beesten, beesten, beesten!
Ik heb enorm genoten van al het beestenspul onderweg bij deze Trans Schotland… Nou ja, het meeste dan. Roofvogels boven je, grote herten die tien meter voor je oversteken, eekhoorntjes, opvliegende korhoenders, enzovoorts enzovoorts. Het hoogtepunt overkwam ons op een brede gravelweg met oplopende kanten met struikjes. Een megakudde patrijzen stond voor ons op die weg, kreeg ons in de gaten… en bleef (dat hebben ze geleerd van schapen, want die doen dat óók) dom voor ons uitrennen in plaats van in de struikjes te schieten. Alsof we door Jurassic Parc reden!
Minder blij ben ik met de beruchte Higland midgees. Bij vochtig, windstil weer komen ze massaal te voorschijn. Klein zijn ze, maar wat een huftertjes… Ze bijten je om je bloed te drinken. In het begin denk je nog “dat valt wel mee”, maar op een gegeven moment knak je gegarandeerd en loop je wild om je heen zwaaiend rond te springen. Locals beschermen zich met lange kleding en een imkermasker, wij behelpen ons met anti-insectenspul en vooral continu in beweging blijven, ook tijdens een stop. À propos: doe je deze reis in mei, dan zijn de midgees nog in hun winterverblijf(…) en dus niet waar jij bent! En ook al heb je dan minder paars, er is wel veel geel bloeiende brem. Alsnog twee goede redenen om ook de mei-editie van de Trans Schotland te overwegen
In de categorie ‘ff uitkijken’ vallen de het hele jaar aanwezige koeien – die wat wilder zijn dan bij ons – maar vooral ook de erf-honden. De lokale border collies zijn geen huis- maar werkhonden, en ze hebben maar één taak: de kudde bijeen houden, door de schapen in de poten te bijten. En een groep bikers zien ze als een kudde… Een kwestie van ondergaan ten slotte is de grote hoeveelheid schapenpoep waar je simpelweg doorheen moet. Zie hiervoor ook mijn advies in het kadertje “Je uitrusting” onderaan dit artikel…
Technisch… maar dan anders
De Trans Schotland is géén endurotrip. Technisch is het daarom op het eerste gezicht voor mij minder heftig dan dat ik normaliter in het buitenland fiets. Voor mij zijn alle afdalingen, inclusief drops en wortels, comfortabel te doen. Natuurlijk is zoiets persoonlijk, maar los daarvan: als je tot nu een beetje oplettend gelezen hebt… dan heb je wel termen als ‘ruig’, ‘laveren’ en ‘lage snelheid’ langs zien komen. En op dat gebied is deze reis juist wél erg technisch! We rijden immers dwars door de natuur… en die denkt dus niet in sporen of lijnen. De natuur is gewoon grillig. Dus breng je low speed skills mee! En zoek je flow… spring dan maar liever in een rivier!
“We rijden dwars door de natuur… en die denkt dus niet in sporen of lijnen. De natuur is gewoon grillig. Dus breng je low speed skills mee. En zoek je flow, spring dan maar liever in een rivier!”
Op dag vijf, onderweg naar Kingussie, komt dat tot een voorlopig hoogtepunt. De keien op het pad in het tweede deel van de startklim zijn zo groot dat je er verdorie wel een bouldermat onder kan leggen. En dan heb ik het slecht rollende gras, de black puddles — zwarte plassen zó diep dat daar in eerdere Trans Schotlands al drie deelnemers in zijn kwijtgeraakt — en de verraderlijke Bogey’s — grasmatten drijvend op water — nog niet eens genoemd. Hier in de Highlands krijg je zowel bergop, vlak, als bergaf dus regelmatig dit soort low speed meuk voor je wielen. Je krijgt dan geen meter cadeau.
En dat low speed spul is óók leuk, zij het op een hele andere manier dan volle bak enduropaden raggen. Het vraagt volle concentratie, vooruitkijken, balans, kracht, dosering… en het doorzettingsvermogen om na de zoveelste stuurfout gewoon weer op te stappen en de volgende hindernis aan te gaan. Een kleine tip: ik was op dit soort stukken reuzeblij met mijn flat pedals. Ze maken het herhaaldelijke snel afstappen en vooral ook weer opstappen mogelijk, terwijl ik de spd’ers om me heen daar behoorlijk mee zag worstelen.
Toch flow, maar het blijft Schotland
Maar voordat je nu je trialbike meebrengt… Het is ook weer niet zo erg dat we héle dagen met 5 kilometer per uur voortworstelen hoor, of dat je helemaal nergens flow vindt onderweg. De beroemde Lairig Ghru singletrack, later die dag, toont wat dat betreft wat er ook mogelijk is. Ook deze start langs de heide, met wat wortels en stenen en duikt dan langzaam het bos in. Hij loopt aardig lekker, nodigt uit tot gas geven… tot er midden in een krappe bocht weer eens een dikke kei ligt. Het is en blijft Schotland, vergeet dat niet…
Yes, eindelijk Schots schijtweer!
Onze Trans Schotland editie was een behoorlijk droge. Helemaal droog was het niet, maar als het al regende, dan was het meestal jasjeaan-jasjeuit. Maar eigenlijk hoopte ik, voor de totaalervaring, toch nog op een dag onvervalst Schots schijtweer. “Want anders moet ik dat er achteraf zelf bijschrijven.” grapte ik nog. Nou, dat hebben we geweten. Aan de reisgenoten: Nee, ik voel me hier nog steeds niet schuldig over. Klacht indienen? Mail de redactie op jedenkttochnietechtdatwedaarookmaarietsmeegaandoenhe@velozine.nl.
Onze laatste dag begon nochtans gemoedelijk en met lekker weer. 21 graden, zonnetje, trailcentre-trailtje, oude militaire weg, beetje bos, beetje heide, beetje babbelen, beetje genieten. Bij de pauze komen de eerste spetters, maar verder nog niks dramatisch. Nog maar 40 kilometer en dan zit onze reis er al weer op!
“Nu regent het op de Corrieyairack-pas ongeveer tijdens 80% van alle Trans Schotlands, maar vandaag zou het wel eens écht slecht kunnen worden. En inderdaad: Hoe dichter we de voet naderen, hoe donkerder het wordt.”
Benjamin waarschuwt ons echter dat er slecht weer voorspeld is op de 789 meter hoge Corrieyairack-pas. En dat is precies de pas die wij over moeten om bij de finish te komen. Nu regent het op de Corrieyairack-pas ongeveer tijdens 80% van alle Trans Schotlands, maar vandaag zou het wel eens écht slecht kunnen worden. En inderdaad: Hoe dichter we de voet naderen, hoe donkerder het wordt. Dan zien we zoals beloofd de hoogspanningslijnen die onze route bergop markeren. En hoe verder we die volgen…
Muts en winterhandschoenen
Het eerste stuk van de klim op zich is goed te doen. Om de zoveel meter moet je een waterkeringsrand – een flinke stoeprand – op, verder is het pad breed en glad. Er is dus nog ruimte om te genieten van de intimiderende lucht om ons heen. Maar al snel begint het harder en harder te regenen. En omdat we boven de boomgrens en in de wind zitten, wordt het heel snel koud. Onze regenjacks en -broeken hebben we al lang aan, maar nog ver voor de top grijp ik naar mijn muts, en mijn speciaal voor Schotland gekochte waterdichte winterhandschoenen, helemaal onderin de rugzak. Want ook al maak je je eigen warmte in de klim, die is hier écht niet meer genoeg om de afkoeling te voorkomen. Yes, eindelijk Schots schijtweer!
Langzamerhand verdwijnt het hele uitzicht, omdat we midden in de mist/wolken zitten. En het laatste stuk van de klim wordt steeds steiler en grover, zodat ons bewustzijn ons vernauwt tot het smalle spoortje voor ons… We hergroeperen nét voor de top, in de relatieve luwte. Daar loop ik vrolijk rond te springen in mijn regenpak. Om warm te blijven, maar vooral omdat ik keihard geniet van het prachtige natuurgeweld om me heen.
“We hergroeperen nét voor de top, in de relatieve luwte. Daar loop ik vrolijk rond te springen in mijn regenpak. Om warm te blijven, maar vooral omdat ik keihard geniet van het prachtige natuurgeweld om me heen.“
Voor Benjamin ligt dat allemaal net even anders. Niet dat hij niet mag genieten ofzo, maar vooral omdat hij keihard aan het werk is. Vóór de klim om in te schatten of de oversteek gezien de voorspellingen überhaupt te doen is, tijdens de rit om te zorgen dat er niks misgaat. We hergroeperen bijvoorbeeld niet voor niets hier. Op de top is het kansloos, omdat je daar behalve de kou (5 graden Celsius…) en de regen ook nog harde wind hebt, en dan helemaal snel afkoelt. Hij benadrukt dat dit een slechte tijd en plek is voor pech. Bij een lekke band staan er dan direct 14 mensen te verkleumen. En bij een val omdat de heli in dit weer niet komt… en iemand hier na een uurtje liggen terminaal onderkoeld is.
Achteraf zou Benjamin zeggen dat het niet zijn extreemste Corrieyairack ooit was — ze hebben wel eens sneeuw gehad — maar dat deze toch wel met stip zijn top-5 van dramaweer binnenkomt. Het klinkt misschien wel wat heftig als je het zo leest, maar illustreert nog maar weer eens aan dat gidsen meer is dan hard voorop rijden.
Het einde in zicht: Loch Ness
We nemen onze verantwoordelijkheid, dalen rustig af, terwijl we er stiekem ook nog wel een beetje van genieten hoor. Het zijn immers ook onze laatste kilometers van deze Trans Schotland, want halverwege de afdaling, zo tussen heuvels en mist in, zien we daar voor het eerst Loch Ness liggen. Het meer dat wereldberoemd is vanwege dat wat er onder water te vinden is…
Het is ook daar waar we finishen: helemaal op de zuidelijkste punt van het meer, in het Dorpje Fort Augustus. Loch Ness is in noord-zuidrichting maar liefst 40 kilometer lang, maar door de bewolking zien wij niet verder dan een paar honderd meter. En het is helaas ook echt geen weer om er even lekker in te springen.
Maar het is wel warm genoeg om er voor de vorm even een stukkie in te lopen, en om te proosten op het volbrengen van onze tocht. Mountainbike Challenge levert de bubbelwijn. Na 6 dagen geheelonthouding (een advies bij de briefing dat iedereen opvolgde!) smaakt die extra lekker. En na 6 dagen fietsen komt die ook extra lekker hard aan. Cheers! Een kreet die we bij ons laatste avondmaal nog vaak herhalen…
Terugkijkend
Het gekke is: Als het gaat over de Schotse hooglanden wordt het woord desolaat vaak genoemd. En we zaten in deze week regelmatig, qua tijd, ver van de bewoonde wereld af. En toch heb ik dat nooit zo ervaren. Ik denk dat dat komt omdat ik me altijd goed begeleid voelde. Misschien is dat wel het grootste compliment dat ik de organisatie kan geven.
Het maakte dat ik volop kon genieten van al het mooie dat Schotland te bieden heeft. Van de uitzichten, de hoogtemeters, de ruigte, de elementen, en de gekke low speed paden. En dat met een leuke groep, in een goede sfeer… met deels bijpassend Schots weer. Ik heb me buitengewoon goed vermaakt. Dus wil jij Schotland ook eens op die manier ervaren, dan is dít je reis. Benjamin en kornuiten heten je graag welkom.
Reisinformatie
Lars ging voor deze Trans Schotland op pad met Mountainbike Challenge. Zij hebben al 14 jaar ervaring in het organiseren van reizen en regelen alles voor je. Met het boeken van deze reis, hoef je verder dus eigenlijk alleen nog maar na te denken over je vervoer,… en wat je ’s avonds wil eten. Al het overige wordt voor je gedaan. Om de ook in the UK rondgierende inflatie enigszins te compenseren, wordt de Transschotland in 2024 een vijfdaagse in plaats van een zesdaagse. Start- en eindpunt en het concept blijven gelijk. Het verschil is dat je Tomintoul – Kingussie dan in één lange etappe doet in plaats van in twee kortere.
Voor wie is deze reis?
Deze reis is primair bedoeld voor bikers die samen met anderen zorgeloos willen genieten van prachtige trails in het adembenemende Schotse landschap, en niet bang zijn om moe en vies te worden. Mountainbike Challenge schaalt de Trans Schotland conditioneel in op niveau 2 van 3, oftewel middelzwaar. Je klimt immers alles zelf. Er zijn altijd voldoende rustpauzes. Technisch wordt hij verkocht als niveau 2 van 3. Ik hoop dat ik je op basis van mijn ervaringen een goed beeld heb gegeven van wat je mag verwachten, en in kan schatten hoe jij het zou ervaren.
De kans is ook erg groot dat de groep divers is. En diversiteit in de groep betekent óók diversiteit in snelheid, skills en beleving. Hou daar als deelnemer rekening mee: je bent niet alleen onderweg. Daarnaast helpen de gidsen er voor te zorgen dat iedereen aan zijn trekken komt en de sfeer goed is.
Hoe kom je er?
Schotland ligt niet om de hoek. Maar omdat Mountainbike Challenge aanbiedt je fiets te vervoeren, heb je meerdere opties voor heen- en terugreis.
- Per trein reis je via Londen en Edinburgh in ongeveer 13,5 uur naar Stonehaven. Vanaf Londen richting het noorden wordt het steeds mooier, kan ik je vertellen! Terug reis je vanaf Fort William.
- De nachtboot brengt jou en je auto naar Newcastle, vanwaar je in 2,5 uur naar het Edinburgh rijdt. Blijf daar ook gerust even kijken, want die stad is leuk! Het beste laat je de auto hier achter en trein je vanaf daar in een dikke 2 uur naar Stonehaven. Terug trein je dan vanaf Fort William naar Edinburgh om de auto weer op te pikken.
- Uiteraard kun je ook vliegen. Naar Edinburgh en dan treinen naar Stonehaven. Of je vliegt naar Aberdeen, vanwaar je een taxi pakt. Terug brengt een taxi je naar het vliegveld van Inverness.
Verblijf en eten
Bij de Trans Schotland voelt elke nacht als een logeerpartijtje, want je slaapt steeds in een ander hotel of guest house. Die zijn divers qua grootte en luxe, maar ik garandeer je dat je overal prima slaapt. Wat ze verder gemeen hebben, is de enorme mate van gastvrijheid. De ene gastheer of -vrouw maakt wat meer contact dan de andere, de ene kan wat beter tegen modder dan de andere, maar op hun eigen manier doen ze allemaal hun best om het je naar de zin te maken. Dat begint al bij binnenkomst en eindigt bij het ontbijt. Je zult nooit met te weinig brandstof aan je rit beginnen. Overal serveren ze desgewenst een zwaar Schots ontbijt met eieren, spek en andere hartigheden, maar lichtere, zoetere opties zijn er altijd. Evenals vegetarisch.
’s Avonds dineren we samen in een vooraf gereserveerd restaurant. En het was altijd weer gezellig aan tafel. Voel je echter niet verplicht om altijd met de hele groep te eten. Heb je eens behoefte aan rust of wat lekkers uit de lokale supermarkt: geef dit voor het einde van de fietsdag even door, dan komt het goed.
Je bike
Je kan deze reis aanvallen op een hardtail. Een volgeveerde crosscountry- of trailbike is echter wel zo lekker. Ik reed zelf met mijn dikke all mountain. Maar die klimt prima, dus dat ging ook goed. Zorg dat je fiets tiptop in orde is, je reisgenoten zullen je dankbaar zijn. Voor iedereen geldt: een dropper is niet verplicht, maar wel sterk aan te raden. Het maakt het dalen niet alleen leuker en speelser, maar ook veiliger. Vlakke pedalen doen het opvallend goed op de low-speed-technische stukken. En laat je lichtgewicht crosscountry-banden thuis, want die rijd je aan flarden. Highlands ≠ Heuvelrug!
Je uitrusting
In Schotland is het weer voorspelbaar in zijn onvoorspelbaarheid. Zorg dus voor een goed ademende regenjas, waterdichte bikeshort of dito lange broek én waterdichte handschoenen. Anders kan het zijn dat je om veiligheidsredenen een dag niet mee kan fietsen. En dat is géén grap. Een crosscountryhelm voldoet. Neem meerdere setjes kleding mee, want de kans op regen is er altijd, en niet alle onderkomens hebben een droogruimte. En extra tip: draag een baggy. Die beschermt je net even wat beter bij een schuivertje, nattigheid van onderaf, of rondvliegende schapenpoep.
Kosten
De Trans Schotland kost € 1.375. Voor deze som krijg je het volgende:
- Zes overnachtingen in een guest house met ontbijt;
- Vijf dagtochten met volledige reisleiding en gidsing;
- Vijf keer lunch
- Bagagetransport tijdens de reis
- Transfer van je mountainbike naar en van Schotland;
- Een kennismakingsclinic in Nederland.
Bijkomende kosten
- Vlieg-, trein of autoreis: ± € 150 – € 300 (minus € 25 respectievelijk € 50 groene-reis-korting als je carpoolt of treint);
- Transfer luchthaven of station: ± € 60;
- Diner en drankjes: ± € 250.
- Optioneel: Upgrade éénpersoonskamer: € 375.
Data Trans Schotland 2024
In 2024 wordt deze reis minimaal twee keer aangeboden, namelijk van:
- 18 tot en met 24 mei 2024, alleen deze is inmiddels vol, en;
- 26 tot en met 31 augustus 2024. Er zijn nog plekken, maar wacht niet te lang!
Heb je een grote vriendengroep, dan kun je hem met een beetje mazzel zelfs privé boeken in een week naar keuze.
Kijk voor meer informatie en inschrijfmogelijkheden op: mountainbikechallenge.nl
