Tekst: Lars Vogelenzang // Foto’s: Thierry Weyenberg, Benjamin De Vaal, Lars Vogelenzang
Endurokamp als ‘leervakantie’
Onderweg denk ik aan hoe ik hier in Schotland terecht kwam, en wat ik de komende week ga beleven. Ik fungeer al jaren als ‘blije pelotonsvulling’ in de Waalse enduro’s… Maar je bent nooit te oud om te leren, toch? Het kan mijn bikeplezier alleen maar vergroten! Daarom koos ik deze zomer een ‘leervakantie’ bij Mountainbike Challenge, in plaats van een ‘rag-maar-raak-reis’. Vijf dagen lag ga ik op dit endurokamp mijn best doen om mijn rijtechniek naar een hoger plan te brengen.
Ondertussen nadert de tram luchthaven Edinburgh. Daar wachten mijn reisgenoten en het bij de reis inbegrepen taxibusje naar Innerleithen, Tweed Valley. Mijn fiets ís al daar, want Benjamin de Vaal van Mountainbike Challenge brengt die zonder meerprijs voor je naar (en van) Schotland. Ik ken hem sinds een jaartje als toffe gast en zeer goede rijder, maar nog niet als reisleider en coach. Ik ben dus benieuwd hoe dát gaat zijn. Maar eigenlijk ben ik ook niet alleen hier voor hem… ik kom hier óók voor een andere coach!
We krijgen namelijk óók vier ochtenden les van Andy Barlow van de lokale Dirt School. “Andy werkte met downhill- en endurowereldtoppers, en laat je héél anders naar trails kijken. Hij is de coach waar ik zélf jaarlijks bij les”, zo plugde Benjamin herhaaldelijk. Morgen maken we kennis. Maar eerst is het tijd om mijn reisgenoten beter te leren kennen. En hoe kan dat beter dan boven ons eerste Schotse diner? Bring on the haggis!
“Als ik vanaf nu de rest van mijn leven nog maar in één gebied op de hele wereld mocht biken, dan werd dat Tweed Valley” – Benjamin de Vaal
Dag één: inventariseren en snuffelen aan de basis!
Vandaag is een dag van eersten, want we maken behalve kennis met het fenomeen Schots ontbijt – lees: een uitgebreide maaltijd – ook kennis met Andy én de omgeving. Meer specifiek: Glentress Trailcentre. Dat ligt op zo’n 20 minuutjes fietsen van ons bed, dus als we daar aankomen, zijn we lekker warm gereden. Glentress is een echt UK-style trailcentre, met dus gratis toegang, goed aangelegde, geclassificeerde en uitgepijlde routes. Geen lift, wél horeca en een fietsenwinkel. Na het handjesschudden met Andy en wat plichtplegingen fietsen we in babbeltempo omhoog.
Werken aan je skills op de mountainbike onder begeleiding van een instructeur werkt alleen als men weet wat voor vlees ze in de kuip hebben, en dat is hier in Schotland niet anders. Door wat basisoefeningen als aanvalshouding, manuals en bunny hops, krijgen onze coaches snel een goed beeld van onze skills… En wij van die van Andy. De wederzijdse conclusies luiden, in deze volgorde: “Dáár moet nog wel wat aan gebeuren” en “Griebus, wat kan die gast rijden!”
Ikzelf kan nog geen manual maken… en ik leer het natuurlijk ook niet perfect in het halve uurtje dat we er bezig mee zijn hoor. Wat ik al wél voel: als je het goed doet, kost het nauwelijks kracht. Als je het niet goed doet, maak je jezelf alleen maar in recordtijd moe. Het herkennen van dat gevoel maakt het echter al mogelijk om zelf op een later moment door te oefenen.
“Na de manuals duiken we de trails op. Geen scary stuff, verre van zelfs. Laffe lijntjes, dat zijn het! Maar ook laffe lijntjes bevatten al punten waar je minder grip hebt.”
Na de manuals duiken we de trails op. Geen scary stuff, verre van zelfs. Laffe lijntjes, dat zijn het! Maar ook laffe lijntjes bevatten al punten waar je minder grip hebt. En wat is het eerste wat je doet als het écht steil, heftig of glad wordt? Inderdaad… je gewicht naar achteren gooien en je schrap zetten. En dan heb je óf mazzel, óf je bent weg. Andy: “Niemand kan je leren om niet te gaan glijden op gladde wortels… want dat doét een mountainbike gewoon. Je leert deze week wél juist op die secties je lichaam laag en centraal te houden, de remmen los te laten en de fiets maximaal onder je te laten dansen, zodat hij zelf zijn weg vindt. Het zal je verbazen waar je dan allemaal doorheen rolt.”
Na elke gladde sectie volgt gelukkig weer een stuk waar je wél grip hebt. ‘Grip points’, noemt Andy die. Scan ze op de trail en doe dáár je stuur- en remacties. Ook hier blijf je laag, maar nu maak je je niet licht. Integendeel, hier push je juist met je armen en benen je fiets de grond in voor maximale stuur- en remgrip. Vooral aan de voorzijde met die lange fietsen van tegenwoordig, je bovenlichaam komt letterlijk boven je stuur terecht. En hoe heftiger de trail-feature, hoe groter je die bewegingen moet maken.
“Rrrrrhaaaahhh! Rrrrrhaaaahhh!” – Andy Barlow onomatopeet het heerlijke geluid van het van grippunt naar grippunt pushen.
De beloningen van een goed gereden scary sectie zijn: rechtop blijven, snelheid behouden en een adrenalinekick. Het benutten van grip-points geeft behalve controle nog een andere beloning: “Als je laag blijft en goed pusht, dan hoor je het aan de banden op de trail. Rrrrrhaaaahhh! Rrrrrhaaaahhh! hoor je dan”, zegt Andy. We gaan het hem nog vaak horen zeggen deze week… en we nemen het al snel over.
Na een eerste instructie doen we een sessie op sectie één, dan rollen we verder naar een volgende sectie, enzovoorts, enzovoorts. Nieuwe bewegingen aanleren gaat het beste in gecontroleerde omstandigheden, daarom zijn de makkelijkere trails voor nu prima. We oefenen zelf, maar nemen ook de tijd om elkaar te observeren en te high-fiven, en krijgen feedback van onze coaches aan de hand van live geschoten filmpjes. Ons eerste trailtje kost zo al zeker een uur. Een voorbeeld van zo’n filmpje vind je overigens hier, en een voorbeeld van de bijbehorende feedback zou – zuiver hypothetisch – kunnen klinken als “Véél verder naar voren met dat lijf, Vogelenzang!”
Zo vliegt de ochtend voorbij en daarmee onze eerste Schotse skills-sessie. Na de lunch gidst Benjamin ons – en dat zal hij elke sessiedag doen – naar flink wat mooie lokale trails met creatieve namen als ‘Berm Baby Berm’ of ‘Angry sheep’. Dit om het geleerde van de ochtend onder zijn toeziend en support te oefenen… maar vooral om te genieten, natuurlijk. Rrrrrhaaaahhh!
Clicks of flats? Clickrijder zegt: flats!
Het is de eeuwige vraag bij bergaf-fietsers. Wat is beter, sneller, ‘enduroër’… clicks of flats?
Ik heb altijd met klikpedalen gereden en hou van hun efficiëntie en gevoel van controle dat ze geven. Maar speciaal voor dit endurokamp kocht ik flats en de bijbehorende schoenen… en schroefde ze letterlijk voor het eerst op mijn fiets op de dag dat ik in Schotland aankwam. Voor deze reis raadt Benjamin van Mountainbike Challenge dat namelijk ernstig aan. Je kan immers makkelijk afstappen als een gekke techniekoefening even misgaat. Veel belangrijker nog: met flats kun je niet valsspelen met springen: je kan immer niet trekken aan je pedalen, je moet dus alle ‘pop’ uit je lichaam halen. Maar de allerbelangrijkste reden is: je houding en voetplaatsing moéten gewoon goed zijn… anders pleur je op rammelstukken van je fiets! Dus: wil je je skills serieus verbeteren – en dat wil je als je deze reis boekt – kies dan voor flats.
Flat pedals: gewenning
Voor mij persoonlijk viel de gewenning reuze mee. Klimmen is echt minder tof en dat kon je me in Schotland ook regelmatig horen roepen. Maar naar beneden had ik het gevoel best snel te pakken… Het feit dat mijn schenen er ook na vijf dagen fietsen nog uitzien als zodanig – en niet als pulled pork – bewijst dat.
De flats zitten ondertussen nog steeds op mijn fiets. Ik dwing mezelf voorlopig zo nog om het geleerde te blijven oefenen. Ik reed er een nazomerse enduro mee en dat ging best prima!
Vliegles
Rechte schansjes en dropjes springen, dat lukt me wel aardig. Het is eigenlijk een kwestie van vaart hebben en vooruit blijven kijken. Anders is het met dubbels en tafels. Vooral die met zo’n hoge, steeds steiler wordende opgang. Ik wist niet wat ik in de lucht moest doen om mijn voor-achter balans te bewaken. Bang voor nose dives absorbeerde ik de impact altijd maar een beetje… en bij gevolg sprong ik dus nauwelijks.
Vandaag, op de tweede dag tijdens dit mountainbike endurokamp in Schotland, kom ik er hopelijk achter hoe het wél gaat. Op kleine lijntjes leren en oefenen we stap voor stap leren en oefenen we de techniek. Laag aankomen, armen tijdens de hele move gebogen houden, voorzijde opvangen zonder verder in te duiken en – en dat was voor mij de crux – pushen met je benen vanaf het begin van de ramp, totdat je loskomt. En dan je benen gestrekt houden…
Nu ik me met mijn benen afzet, merk ik al snel verschil en begin los te komen. Verrassend hoog bij verrassend weinig snelheid, zelfs! Langzaam schuiven we naar de grotere sprongen en met detailtip na detailtip begint het écht een beetje op airtime te lijken. Sweet! Dat je ook een nieuwe techniek zoals deze echter niet in één sessie automatiseert, toont onderstaande foto. Blijven oefenen, dus…
Oefenen, oefenen, oogsten… en The Golfie
Rondom Innerleithen liggen twee gebieden met veel trails. De lompste liggen in het gebied rondom de golfbaan en wordt daarom ‘The Golfie’ genoemd. Het is niet voor niks dat we daar pas de voorlaatste dag van ons endurokamp heen gaan.
Op dag twee en drie in Schotland hebben we onze nieuwverworven skills op steeds steilere trails geoefend, grotere drops gepakt, gladdere meuk afgegleden, uh… gereden. Elke keer een klein stukje heftiger om de geleerde techniek van het laag blijven, afveren en pushen te oefenen in nieuwe, zwaardere omstandigheden. Het maakt dat wijzelf ons zwaartepunt op de trail veel vloeiender lijnen begint te maken, terwijl de fiets onder ons op-en-neer en heen-en-weer beweegt. Een voorbeeld? U krijgt een voorbeeld. Voor een diepe drop duik je maximaal in je armen, zodat je borst letterlijk op je stuur komt. Zodra je voorwiel de drop invalt, strek je gewoon je armen, zodat je hoofd en schouders nauwelijks naar beneden vallen. En bij opeenvolgende bochten zwiert je stuur van links naar rechts onder je door, terwijl je rond ‘bijna rechtuit gaat.’
En het beste is: met oefening op oefening begint het te werken. Steeds grovere secties val ik vanuit mijn – steeds dieper wordende – nieuwe houding goed aan. Het hoogtepunt voor mij is wel het moment dat ik op een scary sectie even verstijf, begin te glijden… maar dan als vanzelf op mijn stuur duik, ontspan en de controle terug pak. Wow, wat een gevoel!
“Het hoogtepunt voor mij is wel het moment dat ik op een scary sectie even verstijf, begin te glijden… maar dan als vanzelf op mijn stuur duik, ontspan en de controle terug pak. Wow, wat een gevoel!”
Maar terug naar The Golfie. Dat breng na de lunch inderdaad wat Benjamin ons beloofde. Dikke enduropret en méér. Er ligt van alles wat we lekker kunnen rijden, nét kunnen rijden, nét niet kunnen rijden… maar lekker tóch proberen. Plus spul dat we helemáál niet kunnen rijden en dus ‘bewaren voor morgen’. Door alle trainingsarbeid van de laatste dagen is het echt een feestje. Ook Benjamin heeft het goed naar de zin. Natuurlijk omdat hij ook zelf lekker mee mag fietsen, maar ook omdat hij onze progressie goedkeurend gadeslaat. “Ik ben nog nooit zo diep met een groep The Golfie in geweest”, zegt hij grijnzend.
De laatste fietsdag: it’s going downhill fast…
Klimbenen uit, fullface-helm op. Aan de zuidrand van het dorp staat een geboekt busje voor ons klaar, dat ons net zo vaak omhoog sleept als dat wij nog fut hebben om weer naar beneden te rijden. Of totdat onze geboekte shuttletijd om is. Whichever comes first. Na vier dagen trainen, trails rijden en zelf klimmen, staat ons endurokamp vandaag in het teken van ongecompliceerd knallen. In onze nieuwe strakke stijl, uiteraard. Of liever gezegd aanvankelijk, want hoe vermoeider je wordt, hoe lastiger het wordt om netjes te rijden. En na de inmiddels vijf daagse mountainbikeclinic met intensief oefenen en biken, slaat de gaarheid ook wel een beetje toe. De pret is er echter niet minder om! Bijna iedereen gaat dan ook dóór totdat onze tijd erop zit. Dan is het tijd om te douchen, tijd voor Schots eten, tijd voor grote verhalen, tijd voor een Schotse single malt. Cheers!
De oogst…
Deze week op de mountainbike in Schotland was top en door de stapsgewijze opbouw heb ik flink aan mijn skills kunnen werken. Ik heb geleerd bij steeds steilere en gekkere passages aan de voorkant laag te blijven en de fiets te laten lopen. Mijn basistechniek is écht veranderd en dat is geen klein bier, om het op zijn Vlaams te zeggen.
Begin september tref ik medereiziger Ernst bij de koffie voor de start van de Enduro Godefroy. Onze startnummers liggen vlak bij elkaar en we besluiten samen te rijden. Sommige specials zelfs letterlijk. “Laag blijven!”, schreeuwen we elkaar onderweg toe. En verdomd, het werkt! Niet altijd hoor, fuckups galore. Niemand is immers perfect, of compleet ongevoelig voor stuurbordgekte. Maar elke gladde, natte wortelpassage en gekke, steile bocht die we goed rijden, voelt als pure winst, mede mogelijk gemaakt door onze skillsreis.
En in een laat-zomerse bikeparkdag in Green Hill Bike Park spring ik – gepaced door Emma (thanks!) – ineens de voor mij best hoge tafels in één van de oostelijke flowtrails. Ook héél erg leuk!
Op herhaling? Op herhaling!
Een week is echter natuurlijk te kort om het geleerde volledig te internaliseren en automatiseren. Je moet blijven oefenen, en dan nog… Nog tijdens deze leervakantie vraag ik aan Benjamin wat het me zou brengen als ik volgend jaar wéér mee naar Schotland zou gaan. “Je zal ontdekken dat je toch veel vergeten bent of afgeleerd hebt. Ook een tweede keer ditzelfde endurokamp kan je dus veel leren.”, is zijn antwoord.
Zaterdagavond. Heerlijk lig ik te deinen in mijn bedje in de Ferry, op weg terug naar huis. Ik lig een beetje te mijmeren over wat ik heb geleerd en wat ik nog wil verbeteren. Het kan nog zóveel beter, soepeler, sneller… En het is eigenlijk dáár al dat ik besluit weer te boeken voor ’23… Zie je daar?!
Reisinformatie
Lars ging voor dit mountainbike endurokamp in Schotland op pad met Mountainbike Challenge. Zij hebben al 13 jaar ervaring is het organiseren van reizen en regelen alles voor je. Met het boeken van dit Enduro Kamp Tweed Valley, Schotland, hoef je verder dus eigenlijk alleen nog maar na te denken over je vervoer,… en wat je ’s avonds wil eten. Al het overige wordt voor je gedaan.
Voor wie is deze reis?
Deze reis is primair bedoeld voor bikers die hun hun rijtechniek in heftig terrein sterk willen herijken en verbeteren. En samen veel plezier willen hebben tijdens, voor en na het oefenen!
Mountainbike Challenge biedt een breed scala clinics en reizen aan, op verschillende techniek- en zwaarteniveau’s. Deze reis is ’techniek niveau 3 (enduro)’, dat is technisch het hoogste wat ze aanbieden. Maar weest gerust, het wordt rustig opgebouwd zodat iedereen training krijgt op de trails en het niveau die op dat moment het beste zijn. Zo nodig wordt de groep gesplitst. Ik rijd zelf al jaren enduro-evenementjes, maar die ervaring is zeker niet onontbeerlijk. Een fatsoenlijke basistechniek, ervaring in het buitenland en de wil om te leren zijn in principe alles wat je mee moet brengen om profijt te hebben van deze reis. Ben je érg snel en ervaren? Zelfs dan zul je je verbazen over de hoeveelheid ruimte voor verbetering! Aan de kwaliteit van de coaches zal het niet liggen, de enige grens is jouw leergierigheid.
Conditioneel ligt deze reis op niveau 2, oftewel middelzwaar. Je klimt – op de laatste dag na – alles zelf. In de ochtendsessies sta je ook vaak stil, dat geeft wat rust. De lunch geeft ook goede hersteltijd. In de middagritten zijn we eigenlijk altijd maximaal zo’n twintig minuten van het guest house af, zodat altijd de mogelijkheid is om eerder af te haken als het genoeg geweest is voor die dag.
Hoe kom je er?
Onze uitvalsbasis Innerleithen ligt middenin Tweed Valley, een auto-uurtje zuidelijk van Edinburgh, of een kleine 2,5 u vanaf de ferry port in Newcastle.
Echte bikkels pakken de boot en fietsen de rest, zo bewezen Rob, Merijn en Paul vorig jaar. Maar er zijn alternatieven: de trein brengt je in ongeveer 11 uur naar Edinburgh. Met de auto neem je de nachtboot naar Newcastle, of ga je onderlangs via de chunnel en rijd je helemaal naar boven. Vliegen naar Edinburgh kost 1,5 uur, als je alleen de vliegtijd rekent.
Mountainbike Challenge vervoert, indien gewenst, jouw mountainbike gratis van en naar Schotland. Dat geeft je een groter vrijheid in je vervoerskeuze, en je krijgt korting als je milieuvriendelijk reist!
De omgeving
Tweed valley is een prachtig gebied, sterk gericht op buitensporters. Het is zeker geen hooggebergte, maar wel lekker heuvelig! Wat heet: afgelopen jaar nog vond er een EWS plaats… En in ’23 host Glentress zelfs het WK XC, XCO én marathon. Opgeteld liggen er ‘honderden’ trails, op alle niveau’s. Daarnaast vind je er goed uitgeruste fietsenwinkels, maar ook shuttle services, mocht je die wensen.
Verblijf en eten
Bij het endurokamp van Mountainbike Challenge verblijf je in een fijne – exclusief voor deze groep afgeboekte – guest house in Innerleithen, in tweepersoonskamers met eigen douche en toilet. De garage is voorzien van een alarm, er is een fiets-afspuitplek en gereedschap. De vriendelijke eigenaar serveert je elke dag persoonlijk je zelf samengestelde ontbijt. Met het boeken van je reis, is je ontbijt dus geregeld. Wat heet…
Lunch en diner komen daar nog bij. Lunch gebeurt in het trailcentre of in het dorp. Benjamin regelt plekken bij precies de juiste lunchtentjes. ’s Avonds eten we en groupe bij één van de goede restaurant in Innerleithen. Eén van de twee, meer specifiek, want meer goede dinerrestaurants kent het dorp niet. Maar die twee – eentje Schots, eentje Indisch – zijn écht goed, dus de herhaling is helemaal prima. Oók als je, net als Lars, herbivoor bent.
Het was altijd weer gezellig aan tafel. Voel je echter niet verplicht om altijd met de hele groep te eten. Heb je eens behoefte aan rust of wat lekkers uit de lokale supermarkt: voel je vrij. Of doe eens zoals Ernst, Olaf, Thomas en ik deden: pak de bus naar het volgende dorp. Daar vind je een Italiaan met klassieke racefietsen aan de muur, erg lekker eten op je bord, en een klassieke “You talk-a to-da boss, èh” padrone aan je tafel die hoogstpersoonlijk met zijn fallische pepermolen je eten komt kruiden.
Je bike
Je fiets is een enduro- of trailbike met minimaal 130 mm veerweg rondom, een dropper en serieuze banden. Bedenk dat je ook veel omhoog fietst. Zorg dat je fiets voor vertrek goed in orde is. Benjamin controleert hem ook nog eens als je hem voor vervoer inlevert. Dat voorkomt vervelende verrassingen ter plekke. Vanwege de technische trainingen raadt Mountainbike Challenge je ernstig aan om met flatpedals te rijden.
Je uitrusting
Regenkleding meenemen verplicht! Ja, serieus. Ook al ga je niet ‘dagenlang de Highlands in’ (daarvoor raden we je deze reis aan): in Schotland is het weer voorspelbaar in zijn onvoorspelbaarheid. Zorg dus voor een goed ademende regenjas, waterdichte bikeshort én dito handschoenen, anders kan het zijn dat vanuit veiligheidsredenen een dag niet mee kan fietsen. Een trailhelm voldoet, behalve op de upliftdag: Dan is een fullface verplicht. Kniebeschermers zijn verplicht, elleboogbeschermers en rugprotector worden aangeraden.
Kosten
Dit endurokamp kost € 1.150. Voor deze som krijg je het volgende:
- Zes overnachtingen in een guest house met ontbijt;
- Volledige reisleiding en alle dagen gidsing van Benjamin;
- Vier dagdelen mountainbiketraining van Benjamin en Andy;
- Dagkaart uplift Innerleithen voor de laatste fietsdag;
- Lunchpakket tijdens de upliftdag;
- Transfer van en naar vliegveld Edinburgh;
- Transport van je mountainbike naar en van Schotland.
Bijkomende kosten
- Vlieg-, trein of autoreis: ± € 150 – € 300 (minus € 25 – 75 groene-reis-korting als je treint of carpoolt;
- Lunch, diner en drankjes: ± € 200.
Optioneel:
- Upgrade éénpersoonskamer: € 275;
- Huurfiets en -gear: zie prijzen op de site.
Data endurokamp 2024
In 2024 vindt deze reis plaats van 18 tot en met 24 augustus. Er zijn nog plekken! Kijk voor meer informatie en inschrijfmogelijkheden op: mountainbikechallenge.nl
