Reizen | Mountainbike-regio Zillertal, Oostenrijk

Tekst Wouters Smits // Foto’s: Jarno Schurgers

Eindeloze trails in het hart van Tirol

Ik zweet peentjes. Eigen schuld dikke bult. Had ik me maar beter moeten voorbereiden op deze trip. Maar ja, toen fotograaf Jarno mij vroeg of ik samen met Roy Groenewegen een paar dagen het Tiroolse Zillertal wilde verkennen op de mountainbike, ging ik er van uit dat het een tripje als altijd zou worden. Dus lekker relaxed met een gondel omhoog en dan via spannende paadjes weer naar beneden. Niet dus. Ik heb inmiddels bijna duizend hoogtemeters omhóóg voor m’n kiezen gehad en het eind is nog niet in zicht. En spannende paadjes naar beneden? Nulkommaniks.

Daar kan Jarno overigens niets aan doen. Het is de schuld van de hoofdredacteur van deze website, dit per se een berghutovernachting in dit verhaal wilde hebben. “Dat is avontuurlijker”, vond hij. “Bovendien zit je dan de volgende dag al op hoogte. Veel mooier voor de foto’s…” Kan zijn. Maar dan had ik toch liever een berghut gehad die je met een gondel kunt bereiken. Pff…

Mooie route omhoog

Fraai is de route naar de hut trouwens wel. Alle Tiroler clichés komen langs; grazige almen, donkere bossen, klaterende watervallen, snelstromende beken. We moeten er zelfs eentje doorwaden. Tof. Als we een hoop zweetdruppels verder eindelijk op de eindbestemming van vandaag arriveren, heb ik in eerste instantie niet eens in de gaten dat we er al zijn. Het gebouw waar Jarno zijn bike voor parkeert ziet er namelijk in de verste verte niet uit als berghut. Het lijkt eerdere een hotel. Tsja, daar ga je. Weer die slechte voorbereiding van mij. Want als ik vooraf een beetje had gegoogled, dan had ik kunnen weten dat de Geislerhof niet alleen een hotel lijkt, maar het ook ís. Of beter: een gasthof. Maar dan eentje op 1.645 hoogte. Vroeger was het een boerenbedrijf, zo zie ik op de schildering op de muur. Anno 1250 staat er trots bij. Gelijk hebben ze. Als ik zo’n oud huis had was ik er ook trots op.

Anita Meijer en Lee Towers

De Geislerhof ligt vanuit ons vertrekpunt Zell am Ziller gezien in de richting van de gletsjer van Hintertux, op de zuidflank van de Rastkogel, met zicht op de met eeuwige sneeuw bedekte drieduizenders van de Tuxer en Zillertaler Alpen. De berggasthof wordt gerund door het gastvrije Oostenrijkse echtpaar Harry en – echt waar! – Heidi. Het stel richt zich vooral op bergsporters, maar er komen ook genoeg dagjesmensen op bezoek om te overnachten of een hapje te eten. Harry is een fervent schlager-zanger. Het is in onze contreien misschien niet zo bekend, maar het Zillertal is als het gaat om het voortbrengen van muzikale talenten het Volendam van Tirol. En blijkbaar is Harry één van die talenten. Hij houdt niet op met het oprakelen van verhalen over zijn gloriedagen on the road. Zo deelde hij tijdens een tournee door Nederland het podium met inmiddels nagenoeg vergeten jaren-tachtig-coryfeeën Lee Towers en Anita Meijer, zegt hij. De foto’s met Leen en Anita wil hij wel inscannen en opsturen als we hem niet willen geloven. Bedankt Harry, hoeft niet hoor, we geloven je zo ook wel…

Rastkogel en Penken

De volgende ochtend, na een prima nacht en een subliem ontbijt met versgebakken brood en boter en kaas van de boerderij, rijden we verder de Rastkogel op. Vanaf de Geislerhof loopt er een schotterpfad de hoogte in. Zo nu en dan door dichte bossen, dan weer door een open almenlandschap met koeien. Dat moet ik de hoofdredacteur van deze website nageven; het is inderdaad een voordeel als je ’s ochtends al gelijk lekker hoog zit. Kan je meteen genieten van het uitzicht. Want genieten, dat is het zeker, vooral als we de boomgrens passeren en een indrukwekkend almenlandschap in rollen, met eindeloze bergtoppen, adembenemende vergezichten en een opkomend zonnetje op de achtergrond om het geheel in stijl te belichten.

En mocht dit alles je desondanks onberoerd laten, de afdaling die op deze beklimming volgt doet dat zeker niet. Via allerlei paadjes, weggetjes en dorpjes belanden we tenslotte weer in het stroomafwaarts gelegen Zell am Ziller. De rivier die het Zillertal zijn naam gegeven heeft is hier inmiddels al flink gezwollen en deze azuurblauwe slinger is dan ook makkelijk te volgen. Al snel zijn we op onze home base, een ruim appartement op Campingdorf Hofer in Zell am Ziller. Eronder zit een restaurantje, waar we vermoeid maar tevreden aanschuiven voor een warme hap en een lokaal gebrouwen biertje. Of twee. Het kan trouwens ook meer zijn. Ik ben de tel een beetje kwijt eigenlijk, maar ik heb er in ieder geval goed op geslapen.

Naar de overkant: Rohrberg en Isskogel

De volgende ochtend bespreken we bij het ontbijt wat we de afgelopen twee dagen allemaal gezien en gefietst hebben op en rond de Rastkogel en de Penken. De huisberg van Mayrhofen. Conclusie: erg mooi, indrukwekkend zelfs, maar ook veel klimmen over grindwegen. Ik heb daarom veel minder meters omlaag gemaakt dan ik zou willen en dat moet vandaag toch echt anders. Ik stel voor even bij de lokale bikeshop langs te gaan om wat info te vergaren over de biketrails-met-lifttoegang hier in de buurt. Altijd een prima bron van actuele informatie, zo’n shop. Ook nu weer.

Er blijken in de omgeving inderdaad extreem veel xc-toertochten uitgezet te zijn. Maar er is ook gedacht aan wie meer van het dalen dan van het klimmen is. Je moet daarvoor aan de overkant zijn, op de Rohrberg en de Isskogel, de bergen tussen Zell am Ziller en Gerlos. Daar is een hele reeks speciale biketrails gebouwd.

Vanuit Zell am Ziller is de Wiesenalm-trail makkelijkst bereikbaar. Je pakt even buiten het dorp de Rosenalmbahn omhoog, stapt bij het middenstation op 1.300 meter uit en na 5 kilometer en 700 hoogtemeters bochtenpret sta je weer beneden. Voor de nieuwe trails op de Isskogel, de berg boven Gerlos, moet je iets meer moeite doen als je zoals wij in Zell am Ziller verblijft. Je kunt er op drie verschillende manieren komen: over de weg via de Gerlospas (800 hoogtemeters), off-road via de Gerlos Panoramatour (dik 1.600 hoogtemeters) of met de bus.

Wiesenalm Trail

Wij pakken de Gerlos Panoramatour. Om daar te komen rollen we vanaf het bergstation van de Isskogelbahn via de Panoramaweg terug richting Zell am Ziller. Een fenomenale traverse, die een kilometer of twaalf lang tussen de 2.000 en 1.800 meter hoogte heen en weer golft, met naar het zuiden toe prachtig uitzicht op de Zillertaler Alpen. Na de Schmankerlhütte op de Kreuzwiesenalm daalt de route via een paar lange lussen tot 1.200 meter, waar we de Panoramaweg inruilen voor de Wiesenalm-trail. Beneden, bij het dalstation van de Rosenalmbahn, spreekt onze gezichtsuitdrukking boekdelen. Wat is-ie lekker.

De ruim vijf kilometer lange Wiesenalm-trail is ook voor minder ervaren bikers goed te doen. Sterker, het is een flowtrail volgens het boekje. Nergens te steil, lekker glooiend, met goed geplaatste kuipbochten en op strategische plekken opgeleukt met spannende steigerplankenconstructies. Zeg maar een soort van oversized Heuvelrugparkoers, maar dan nóg beter onderhouden, want er zijn bijna geen remknippen te ontdekken.

Bijzonder, want we zitten toch echt wel aan het eind van het seizoen en dan zijn remknippen in de meeste alpiene trailcentra toch vaste prik. Hier niet en daarom petje af en een diepe buiging voor de plaatselijke onderhoudsploeg. Alhoewel je wel altijd moet blijven opletten. Doordat de Wiesenalm-trail in het begin wat te mellow en gladjes is naar mijn smaak, laat ik de snelheid veel te hoog oplopen. Hierdoor mis ik bijna een bocht op een plek waar je dat liever niet doet. Zou zie je maar, je moet altijd scherp zijn op een mountainbike, ook aan het eind van een lange dag.

Zillertal op z’n best

Klimgeiten en trailtijgers, ze komen in het Zillertal dus allemaal aan hun trekken. En welk type je ook bent, de tocht naar de naar de Stillup Speicher moet je sowieso maken. Okay, de route naar dit fraaie stuwmeer in dit afgelegen dal is bike-technisch wat minder uitdagend (want over asfalt). Maar man-o-man, wat is het mooi daar. Smaragdgroen water, supersteile bergwanden, aan alle kanten klaterende watervallen. Dit is het Zillertal op z’n best!