Reizen | Zell am See-Kaprun, Oostenrijk: Knallen op de Kitzsteinhorn

Tekst: Arjan Kruik //  Foto’s: Joris Lugtigheid

Zell am See-Kaprun: biketrails op de Kitzsteinhorn

Er zijn niet veel andere plekken, waar je zo’n grote verscheidenheid vindt aan routes, trails en bike-parken als in de Oostenrijkse regio Pinzgau. In de streek rondom de Zeller See, met de Hoge Tauern op steenworpafstand en de Kitzbüheler Alpen om de hoek, kan een mountainbikevakantie eigenlijk niet mislukken. De keuzemogelijkheden zijn eindeloos. Vandaag singletracks rijden? Geen probleem. Morgen een marathon-tracé? Welke had je gehad willen hebben? En overmorgen naar een bike-park? Welk bike-park mag het zijn dan?

Ik heb voor deze trip mijn oog laten vallen op de relatief nieuwe mountainbikeroutes op de Kitzsteinhorn, de drieduizender boven Kaprun. Die is vanwege z’n gletsjer vooral bekend bij wintersporters, maar wie liever rolt dan glijdt kan daar nu dus ook terecht. Omdat lokale kennis bij het ontdekken van nieuwe gebieden altijd prettig is, hebben we afgesproken met bike-guide Helmut Schneider, ‘Heli’ voor vrienden en bekenden. Meeting point is het liftstation van de Gletscherjet, een gondel die z’n passagiers in twee etappes naar 2.500 meter hoogte transporteert.

Hardcore hardtail

We zijn wat later dan gepland en Heli staat al ongeduldig op ons te wachten, gekleed in een freeride-outfit, compleet met kniebeschermers, full face-helm en een skibril. Met naast ’m een dikke downhill-bak. “Wat staat ons te wachten?”, schiet er door mijn hoofd? Heb ik die trails hierboven dan helemaal verkeerd ingeschat? Heli schrikt zichtbaar net zo hard. Wij komen namelijk aanrollen op twee dubbelgeveerde trailbikes en een hardtail. Je ziet ’m denken: “Waar komen die blöde Holländer nu mee aankakken?”

Gezien de verwarring over en weer is het niet zo gek, dat het kennismakingsgesprek wat stroef verloopt. Wat heet; Helmut wil eigenlijk helemaal niet met ons de Kitzsteinhorn op, zo weinig vertrouwen heeft hij in onze bike-skills en ons materiaal. Vooral de fiets van Sebastiaan baart ’m zorgen: met een hardtail de Kitzsteinhorn af? Dat kán niet goed gaan. Ik weet wel beter, want ondanks het ontbreken van achtervering rijdt hij met dat fietsje – een stalen Britse long-travel hardtail met dikke 2.5” banden – rondjes om mij heen. Maar dat weet Heli natuurlijk niet en ik moet lullen als Brugman om zijn zorgen weg te nemen.

Omhoog en omlaag met Heli: de Wüstlau Trail

Even later zitten we toch in de gondel omhoog. De afspraak die Heli en ik gemaakt hebben, is dat we niet helemaal naar boven gaan, maar al bij het middenstation starten, zodat Heli daar, waar de trails minder moeilijk schijnen te zijn, kan kijken wat we in onze mars hebben. Bovendien moeten we beloven, dat we ten allen tijde achter hem blijven rijden. Prima, als bike-guide draagt Heli de verantwoording en dat hij zich met een stel polderbikers niet gelijk het eerste de beste berg afstort snap ik wel. Bovendien: het middenstation van de Gletscherjet ligt bijna op 2.000 meter hoogte. Dat betekent dat we een afdaling van 1.100 hoogtemeters voor de kiezen gaan krijgen en dat is meer dan genoeg voor een eerste rit.

De route die we rijden heet Wüstlau Trail. Wat een feest! Het pad draait en kronkelt als een politicus in verkiezingstijd. Zolang het duurt tenminste, want al na een paar honderd meter trapt Heli z’n ketting stuk. Gelukkig heeft hij drie kaaskoppen in z’n kielzog die wél een kettingpons en een ketting-linkje bij zich hebben om het euvel te herstellen. Na deze actie is het ijs gebroken en vervolgen we onze weg. Eerst nog door een open Almen-landschap, maar al snel duiken we het bos in, waar de hellingen steiler en het pad nóg kronkeliger wordt.

Joris en Sebastiaan jagen lekker achter Heli aan. Die wordt daar blijkbaar een beetje nerveus van, want in een tricky sectie maakt hij een stuurfout en gaat over de kop. Niks aan de hand, zo maak ik op uit zijn omhooggestoken duim. Gelukkig, want het zag er behoorlijk heftig uit. We knallen verder over de trail, waar de bochten vloeiend in elkaar overgaan, vele honderden hoogtemeters lang. Puur genieten, totdat het bos ons weer uitspuugt op een alpenwei. We zijn weer in onderin het dal, zo blijkt. Over een asfaltweg trappen we rustig terug naar het liftstation. Nog een rondje!

Over eeuwige sneeuw op de Kitzsteinhorn: de Geißstein Trail

Na deze run weet Heli wat voor vlees hij in de kuip heeft. Oftewel: we gaan nu helemaal naar boven. ‘Helemaal’ betekent in dit geval, dat we na het middenstation de Gletscherjet II pakken die tot 2.500 meter komt, vlak onder de laagste uitlopers van de gletsjer. Een bizarre gewaarwording; we delen de gondel met skiërs en snowboarders! Terwijl die nog verder omhoog moeten – de hoogste liften komen boven de 3.000 meter – beginnen wij hier aan een afdaling van anderhalf duizend hoogtemeters.

De route die we volgen, de Geißstein-trail, loopt geheel boven de boomgrens. Letterlijk en figuurlijk adembenemend, met onvoorstelbare mooie vergezichten. Boven ons het eeuwige ijs van de Kitzsteinhorn, ver weg in de diepte het glinsterende water van de Zeller See. Puur genieten, vooral ook omdat het pad een heerlijke flow heeft, met zo nu en dan lekkere schansjes en snelle kuipbochten. Het gas kan regelmatig flink open kan en daarom is deze rit veel sneller dan ik eigenlijk zou willen alweer voorbij. Nou ja, voorlopig. Voordat we verder gaan we eerst even op het gezellige terras van de Salzburger Hütte bijkomen met een groot glas holunderblütensaft en gulaschsuppe mit brot.

Kronkelen als een paaldanseres: de Bachler Trail

Pas na de lunch valt me op dat deze plek er bekend uitziet. Klopt, want hier bij de Salzburger Hütte start de Wüstlau-trail die we vanmorgen gereden hebben. Ook nu rijden de dat pad weer af, maar in plaats van halverwege het bos in te duiken pakken we een schotterweg omhoog, in de richting van de top van de Maiskogel, de huisberg van Kaprun. Het is even aanpoten, deze klim, maar de moeite waard, zo verzekert Heli ons. Doen we Heli, graag!

En hoé gelijk hij heeft blijkt een klein halfuur later als we de Bachler Trail induiken. Wat een heerlijk pad is dit! Nog harder kronkelend dan de paaldanseressen in de beruchte Baumbar in het dorp onder ons, maar nergens te steil of te stenig, zodat we met een flinke vaart volop kunnen genieten, bocht na bocht na bocht na bocht. Maar ook de hoogtemeters van de Wüstlau Trail zijn helaas eindig en bij de fraaie, azuurblauwe Klammsee is de koek echt op. Écht Heli? “Nou, we kunnen nog wel een rondje doen? Dan pakken we gelijk de nieuwe Maiskogel Trail mee, aan de andere kant van de berg. Maar dan moet je nog wel een stukje klimmen”.

Langs de legendarische Kapruner Worldcup-afdaling: de Maiskogel Trail

Als we voor de derde keer de gondel omhoog genomen hebben en vervolgens weer naar beneden rollen, voelt de de Wüstlau-trail zou vertrouwd dat Joris en Sebstiaan lekker aan het spelen slaan op de randjes en schansjes op het pad. We slaan halverwege de grindweg weer in naar de Bachler-trail, maar laten de ingang van die trail nu links liggen – of eigenlijk: rechts – en trappen nog wat meer hoogtemeters weg tot we uiteindelijk helemaal aan de andere kant van de Maiskogel belanden. Daar, op dezelfde helling die in de jaren 90 het decor was van de legendarische Grundig Worldcups, start de nagelneue Maiskogel-trail. “Deze nieuwe trail is niet te vergelijken met het legendarische Worldcup-tracé”, vertelt Heli. “De nieuwe Maiskogel Trail is juist de meest toegankelijke trail van Kaprun. Hier kan je met de hele familie omlaag. Maar de oude trail is er óók nog. Zullen we ze allebei een stukje doen…?”

Goed plan Heli! Leerzaam ook, want eenmaal op de oude Grundig-strecke blijkt dat biketrails in de afgelopen decennia bizar geëvolueerd zijn. Of beter gezegd: met hoeveel zorg tegenwoordig mountainbikepaden gebouwd worden, met afwatering, kuipbochten en vooral veel flow. Daar deden ze in de jaren 90 duidelijk nog niet aan; het is op dit ruige, ongepolijste pad echt alle hens aan dek! Als we halverwege ‘overstappen’ op de Maiskogel-trail kan het contrast niet groter zijn. Glad, aangeharkt en platgewalst. En vloeiend als de olieverf op de schilderijen van de oude meesters. Woeha, wat lekker!

Als we, weer beneden, op ons gemak terugrollen naar ons hotel, kijken we alvast vooruit. Wat wordt het morgen? Nog een keer de Kitzsteinhorn op? Of checken we de Nine Knights Trail op de flanken van de Wildkogel bij Bramberg? Of misschien toch een dagje Saalbach? Dat is der qual der wahl, zoals ze dat hier zo mooi kunnen zeggen…

Epiloog

Een paar weken later, als ik Heli de actiefoto’s stuur die Joris van hem gemaakt heeft, lees ik in zijn reply-mailtje dat zijn gebroken rib al weer aan het genezen is. Gebroken rib? Daar hadden we helemaal niets van gemerkt. Dan was die val toch ernstiger dan hij liet blijken. Wat een bikkel, die Heli!