Routes | Trails in de Achterhoek: Mountainbikeroute Lochem

Tekst en foto’s: Arjan Kruik

Mountainbikeroute Lochem: nog steeds een van de leukste

Zoals je wellicht gezien hebt zijn we regelmatig in de Achterhoek. Wat wil je: leuke routes in overvloed daar. Zoals die door het Vossebos, een nieuwe slingerroute tussen Zelhem en Ruurlo. En omdat het vanuit onze uitvalsbasis, Camping Schoneveld in Ruurlo, maar vijf minuten fietsen is naar de route van Lochem, pakken Arjo, Robby en ik die ook nog even mee. Arjo en ik kennen de route al van een eerder bezoek, maar Robby heeft nog geen idee. De hoogste tijd dus dat dat verandert.

De route van Lochem is vrij nieuw. Pas begin 2020 ging-ie open. En gelijk goed, want de mountainbikeroute Lochem werd kort daarop tijdens de MTB Trail Awards uitgeroepen tot ‘Beste nieuwe MTB Trail van 2020/2021’. Niet zo gek, want de route heeft een aantal kenmerken die ‘m bovengemiddeld leuk, lekker en vooral ook uitdagend maken. Om te beginnen bochten, heel veel bochten. Maar belangrijker dan dat zijn de hoogtemeters. Over hoeveel het er precies zijn heerst nogal wat verwarring, aangezien iedere route-app een andere waarde opgeeft. Zo komt onze Komoot-registratie over de afstand van 21 kilometer die het rondje lang is op ‘maar’ 170 hoogtemeters, terwijl initiatiefnemer Achterhoek Toerisme 232 hoogtemeters claimt en de collega’s van mtbroutes.nl het zelfs over 327 hoogtemeters hebben.

Wie heeft hier gelijk? Geen idee, want het registreren van hoogtemeters op een voortdurend op en neer gaand slingerpad is notoir lastig. Collega Lars schreef daar al eerder een interessant stukje over. Dus laat ik het zo zeggen: wie van klimmen houdt kan zich op mountainbikeroute Lochem behoorlijk uitleven, met name ook omdat sommige klimsecties niet alleen relatief lang, maar ook nog ’s lekker steil zijn.

Patrick Jansen signature-route

Ondanks dat Arjo en ik mountainbikeroute Lochem al een keer eerder hebben gereden zijn we toch weer verrast. Wat is dit een lekker parkoers! En Robby, die hier voor het eerst is, gaat helemaal uit z’n dak. “Dit is een van de leukste Nederlandse routes!”, roept hij enthousiast als we nog niet eens halverwege zijn. Maar hij heeft gelijk, het parkoers dat tussen Lochem en Barchem is neergelegd is een schandalig lekkere bochtenbonanza. Wat wil je, het rondje is voor nagenoeg de volle honderd procent een échte Patrick Jansen signature-route! En rechte stukken, daar doet Jansen niet aan!

Maar voordat we deze trailbouwer – en de vele tientallen vrijwilligers die hem hebben geholpen met de bouw! – alle credits geven, toch even een kleine nuancering. Want ook een ervaren paadjesmaker als Patrick Jansen heeft goed ‘materiaal’ nodig. En dat is er ten zuiden van Lochem in overvloed, met dank aan de gletsjers die in de voorlaatste ijstijd, zo’n 150 duizend jaar geleden, een groot deel van Nederland bedekten. Die ijsmassa’s hebben namelijk net onder Lochem vier mooie mountainbikeheuvels omhoog gebulldozerd: van noord naar zuid zijn dat de Paasberg, de Lochemse Berg, de Zwiepse Berg en de Kale Berg.

Van dit kwartet is de Lochemse Berg met bijna 50 meter de hoogste bult. Okay, dat is bij lange na geen berg. En zelfs het woord heuvel dekt maar nauwelijks de lading. Maar hey, het is beter dan niets toch? Robby, die als bewoner van het Groene Hart weet wat het is om qua hoogteverschillen ‘niets’ te hebben, is in ieder geval blij met wat de Lochemse berg en z’n drie metgezellen op dat vlak in de aanbieding hebben. “Wat een heerlijke trails hier!”, vindt hij. “Snel, spannend en speels. En de afdalingen zijn verrassend lang, dat had ik hier echt niet verwacht!”

Voor of na de file?

Na de Kale Berg, de laatste van het kwartet, zijn we helemaal rond. Tijd voor een pauze. “Zitten jullie na één rondje al stuk dan?” Tsja, het woord ‘rondje’ is als je met een fotograaf op pad bent nogal relatief. Want om op de foto’s goed voor de dag te komen hebben Arjo en Robby sommige secties twee, drie of zelfs vier keer moeten rijden. En dat voelen de heren in de benen. Bovendien is het inmiddels lunchtijd, dus ook de maag rammelt. Het grote terras van Landgoedhotel Woodbrooke, pal aan de mountainbikeroute gelegen, is een uitgelezen plek om dat probleem op te lossen. “Je kunt hier ook overnachten”, vertelt de dame die ons kroketten met zelfgebakken brood komt brengen. “We hebben redelijk veel gasten die hier komen om een weekend te mountainbiken. En zonder uitzondering zijn die allemaal verrast over de mountainbikepaden die we hier hebben…” Ehh ja, dat verbaast me niks.

Na een een nét iets te uitgebreide maar wel erg lekkere lunch staan we voor de keus: rijden voor de avondspits begint terug naar de Randstad of doen we nog een rondje? Je snapt wel wat het is geworden: file. En nog een hele lange ook. Maar die zitten we geduldig en zonder klagen uit. Immers, de beloning hebben we al gehad. En die neemt niemand ons meer af.