Reizen | MTB-regio Innsbruck, Oostenrijk: Bikepark Innsbruck

Tekst en foto's: Arjan Kruik

Wielerhoofdstad van de Alpen

Sinds het WK Wielrennen van 2018 profileert het Oostenrijkse Innsbruck zich als dé wielerhoofdstad van de Alpen. Of ze dat ook daadwerkelijk zijn moet je zelf maar beoordelen, feit is wel dat er voor fietsers steeds meer te beleven is. Zo is de stad aan de Inn een vaste etappeplaats van de Innradweg, een populaire toerfietsroute die van het Zwitserse Sankt Moritz naar het Duitse Passau voert. En komen gravelliefhebbers uit heel Europa iedere september naar Innsbruck om deel te nemen aan Gravel Innsbruck. Ook het internationale gravity-evenement Crankworx slaat al voor de vijfde keer lang z’n tenten in Tiroolse hoofdstad op. Allemaal om toeristen te trekken, hoor ik je denken. Klopt. Maar ook aan de fietsinfrastructuur in de stad, dus bedoeld voor de Innsbruckers zelf, wordt hard gewerkt. Leuk detail: het gemeentebestuur werkt daarbij samen met Nederlandse experts!

Flowtrails

Wie mountainbikers wil trekken, heeft tegenwoordig flowtrails nodig. En die had Innsbruck nog niet echt. Op de Nordkette, het imposante gebergte aan de noordkant van de stad, ligt sinds jaar en dag de beroemde en beruchte Nordkette Trail. Maar dat is er eentje voor dikke downhillbakken en dito hoden. Leuk voor de hardcore full-face-brigade, maar te extreem voor de gemiddelde Nederlandse mountainbiker. Ik spreek uit ervaring. Ik ben zo onbescheiden om mijn eigen niveau qua afdalen hoger in te schatten dan gemiddeld en bovendien was ik toen bijna tien jaar jonger dan ik nu ben. Desondanks moet ik bekennen dat ik op die trail zo nu en dan moest afstappen...

“De trails op de beroemde Nordkette zijn echt te heftig voor de gemiddelde Laaglander. Gelukkig ligt er aan de andere kant van de stad – op de Mutterer Alm – een prachtig bikepark waar ook polderbikers het naar hun zin kunnen hebben.”

Okay, flowtrails dus. Op de Mutterer Alm, een berg ten zuiden van de stad, is de laatste jaren hard gewerkt om er een hele trits aan te leggen. Zeven in totaal en dan tel ik de pumptrack, de dual-slalom en de jumpline niet eens mee. En alhoewel het dorp aan de voet van die trails Mutters heet, draagt het park de naam van de stad: Bikepark Innsbruck. Niet onlogisch overigens. Het bikepark op de Mutterer Alm is vanuit de stad weliswaar niet zo idioot makkelijk bereikbaar als de trails op de Nordkette – die zijn letterlijk met een gondel vanuit het centrum bereikbaar – maar met behulp van een tram en een gondel ben je vanuit de binnenstad toch relatief vlot op het op 1.600 meter hoogte gelegen bergstation van de Mutterer Alm, waar de flowtrail-pret begint.

The Chainless One

De Velozine-crew en ik hebben het echter nóg makkelijker. We hebben voor ons bezoek aan Bikepark Innsbruck namelijk een kamer geboekt in bikehotel Seppl, vlakbij het dalstation van de gondel. Zijn we er zo! Althans, die conclusie trok ik na een snelle blik op Google Maps. Dat toonde een rechte weg van iets meer dan anderhalve kilometer tussen ons hotel en de gondel. Appeltje-eitje, toch? Toch niet, zo blijkt in de praktijk. Want die anderhalve kilometer loopt vanaf de eerste tot de laatste meter kneitersteil omhoog! Tsja, dat laat Google dan weer net niét zien…

“Dan zijn we alvast warm gedraaid”, vindt de altijd positief ingestelde Mark. “Weinig uitzicht vanuit de kabelbaan, met een beslagen cabine…!” antwoord de wat meer sceptische Jeroen. Tsja, ik hou wijselijk mijn mond en trap met de ketting helemaal links rustig omhoog. Maar gelijk heeft Mark wel, het is niet verkeerd om een beetje ingereden aan het bochtenspektakel op de Mutterer Alm te beginnen. Want ook al is de eerste trail van de dag er eentje van de makkelijkste soort, je rijdt de ‘The Chainless One’ – want zo heet-ie – zeker niet met twee vingers in je neus naar beneden.

“Want ook al is de eerste trail van de dag er eentje van de makkelijkste soort, je rijdt de ‘The Chainless One’ – want zo heet-ie – zeker niet met twee vingers in je neus naar beneden.”

En ook niet met eentje trouwens. Maar dat heeft vooral te maken met het feit, dat wij – de polderbikers die we zijn – flink moeten inkomen. Laat ik het anders zeggen: de flow zit wel in de trail, maar nog niet in ons. Maar gedurende 7,6 kilometers en 600 hoogtemeters meters afdalen komen de oude reflexen langzaam maar zeker weer tot leven en tegen het eind van de Chainless One rollen we met een smile van oor tot oor het dalstation weer binnen. “Eén van de tofste flowtrails is die ik ooit gereden heb”, glundert Mark. Die conclusie wil ik nog niet trekken, maar een toppertje is het zeker! Vloeiend, glooiend, nooit te moeilijk en met de potentie om steeds sneller te gaan zonder dat het risico op vallen gevaarlijk toeneemt. Nog een keer jongens?

The Jumpline

Na een kwart van de Chainless One afgedaald te hebben treffen we een nogal apart vierwielig karretje. ‘Mountain Bike Movement’ staat erop. Het apparaat blijkt bij trailbouwer Christoph Matze te horen, die een stukje lager aan een klaarblijkelijk nieuwe trail aan het werk is. “Regio’s die biketrails op hun berg willen, huren Mountain Bike Movement in”, legt Christoph uit als we even een praatje maken. “Echte specialisten. Ze hebben hier de Chainless One en de Straight One aangelegd. En afgelopen jaar ook de Jumpline hier beneden. Maar bijvoorbeeld ook de Hahnenkamm Trail in Kitzbühel en de enduro-trails bij Nauders zijn van hun hand. Ik werk zelf voor de bergbahnen hier, wij verzorgen het onderhoud.”

“We hebben hier een mooie bodem, met veel kwarts. Dat levert superveel grip op. Maar de ondergrond is hier ook als een spons en kan enorm veel water opnemen. Het managen van dat water is eigenlijk onze grootste uitdaging.”

Als Jeroen vraagt of dat lastig werk is moet Christoph lachen. “Je moet de grond op precies de juiste manier plat slaan”, grijnst hij. “Haha, nee natuurlijk is er altijd veel onderhoud nodig. We hebben hier een mooie bodem, met veel kwarts. Dat levert superveel grip op. Maar de ondergrond is hier ook als een spons en kan enorm veel water opnemen. Het managen van dat water is eigenlijk onze grootste uitdaging. Want je wilt niet dat er water op de trails blijft staan. En al helemaal niet dat de trail wegspoelt. Ik heb dus genoeg te doen!” Goed om te horen. En respect voor Christoph en zijn collega’s, die onze trailpret mogelijk maken.

The First One

Als we de tweede run over de Chainless One weer boven zijn, is het tijd voor een bakkie. Want ondanks dat we niks anders doen dan afdalen, laten m’n spieren weten dat ze wel een cafeïneshotje kunnen gebruiken. Dat klinkt trouwens oneerbiediger dan ik bedoel. Want of het komt door de nabijheid van Italië of omdat ze er zelf ook gewoon veel verstand van hebben, in Tirol schenken ze altijd perfecte espresso’s en cappuccino’s. En altijd met een glaasje water ernaast. Kijk, dat is aandacht voor detail. Terwijl de prijs lager is dan wat je op een Nederlands terras alleen al voor dat glas water zou betalen.

“Is de Chainless One een soort oneindig lange Harry Slinger – Heuvelrugrijders weten wel welke trail ik bedoel en anders google je ’m even – de First One is steiler, steniger en gemener. Even schrikken dus.”

Maar goed, je zit natuurlijk niet op deze site om te lezen wat ik van de Oostenrijkse koffieprijzen vind. Daarom snel verder met ‘The First One’, de trail die we na onze koffiepauze verkennen. Die First One, dat is heel andere koek! Is de Chainless One een soort oneindig lange Harry Slinger – Heuvelrugrijders weten wel welke trail ik bedoel en anders google je ’m even – de First One is steiler, steniger en gemener. Even schrikken dus, maar ook hier blijken de oude reflexen na een paar honderd meter nog springlevend en kan de snelheid omhoog. Fijn, want ondanks dat de snelheid hier vanwege alle stenen, keien en worteltapijten waarschijnlijk lager ligt dan op de Chainless One, gutst de adrenaline halverwege de run m’n oren uit. Logisch, want je kunt je hier echt geen enkele onoplettendheid veroorloven; de Chainless One is spelen, de First One is écht mountainbiken. Minder aangelegd, natuurlijker, ruiger. Kortom: schandalig lekker!

The Straight One

Na 2,4 kilometers en 350 hoogtemeters stopt de First One. Je moet nu kiezen: ga je verder over de Chainless One of pak je de ‘The Straight One’? Die laatste is de downhill-track van de laatste Crankworx-editie en die lijkt voor polderboys zoals wij echt te hoog gegrepen, zéker als we de steile drop-in even bekijken. Wat doen we jongens? “Mwah, we nemen die andere wel…”

“Ja, het is op deze trail alle hens aan dek. Op sommige heftige wortelsecties stuiteren de vullingen uit je kiezen! Maar desondanks: ook op onze trailbikes komen we hier verrassend prima naar beneden. Woeha!”

Als we een paar honderd meter lager de Straight One weer kruisen, duiken Mark en ik er toch even in. Gewoon, even kijken. En dan blijkt onze eerdere angst ongegrond. Ja, het is op deze trail alle hens aan dek. Op sommige heftige wortelsecties stuiteren de vullingen uit je kiezen! Maar desondanks: ook op onze trailbikes komen we hier verrassend prima naar beneden. En die grote drops dan? Het zijn er maar een paar en ze hebben allemaal een chicken-run. Woeha!

The Rough One en The Wild One

Time flies when you’re having fun. Hoe zouden ze dat hier zeggen? Die Zeit vergeht wie im Fluge, wenn Sie Spaß haben? Mwah, dat bekt toch een stuk minder lekker. Hoe dan ook, de middag is al flink op weg als we beseffen dat we nog niks gegeten hebben. Lunch, anyone? Uitgehongerd schuiven we voor de tweede maal vandaag aan op het terras van de Mutterer Alm. En we gaan natuurlijk volledig local: pommes mit bratwurst voor Mark, een pan (letterlijk!) käseknocke voor Jeroen en mij. Je ziet het, het is helemaal niet moeilijk om je aan te passen aan een andere cultuur. Nou ja, toch wel. Want de grote halveliterglazen bier die aan de tafels om ons heen vlot weggeklokt worden, slaan wij toch maar even over. We moeten immers nog rijden.

“Omhoog trappen? Denk het niet”, vindt Jeroen. “Met een hele pan kaasnoedels in mijn maag kan ik echt nog maar één kant op en dat is naar beneden!”

Vraag is alleen: waarheen? The Rough One en The Wild One hebben we nog niet gereden. Maar om daar te komen moeten we niet alleen eerst nog een stuk omhoog trappen, maar ook komen we niet in Mutters terecht, maar in het dorp Götzens. “Omhoog trappen? Denk het niet”, vindt Jeroen. “Met een hele pan kaasnoedels in mijn maag kan ik echt nog maar één kant op en dat is naar beneden!”. En zo komt het, dat we nog een keer de Chainless One afrollen. Helemaal niks mis mee. Bovendien: zo hebben we ook morgen nog wat te ontdekken.