Reizen | DoGa Trentino: van de Dolomieten naar Garda

Tekst en foto's: Arjan Kruik

DoGa: van de Dolomieten naar Garda

Madonna di Campiglio. Wie deze naam hoort, denkt aan wit besneeuwde pistes, flanerende bontjassen en luxueuze hotels. Althans, dat is het beeld dat deze Italiaanse wintersportplaats bij mij oproept. Maar als de sneeuw weg is, nemen klimmers, wandelaars en mountainbikers de plaats van de skiërs in. Wat wil je, dankzij de vele skiliften zit je ook ’s zomers razendsnel middenin de Brenta Dolomieten. Toch ben ik daarvoor niet afgereisd naar Madonna. Sterker, als ik er aankom, ga ik bijna direct weer weg!

“Echt zwaar is het niet, het is tenslotte voor het grootste deel afdalen in de 75 kilometer tussen Madonna en Riva. En omdat Madonna ook Nederlandse bikers wil laten weten dat deze route er is, ben ik uitgenodigd om naar Riva te rollen.”

Dat zit zo. De VVV van Madonna di Campiglio signaleerde dat hun zomergasten graag een tripje naar Riva del Garda maken. Logisch, dit oude stadje aan het Gardameer is prachtig. Maar, zo bedachten ze bij de VVV, als iedereen zo graag naar Riva wil, waarom maken we daar dan geen route van voor gravel- en mountainbikes? Echt zwaar is het niet, het is tenslotte voor het grootste deel afdalen in de 75 kilometer tussen Madonna en Riva. En om mensen en bikes vanuit Riva weer terug naar Madonna te krijgen, kan een shuttle ingezet worden. Zo gezegd, zo gedaan en sinds het voorjaar van 2020 wordt deze gravel- en mountainbikeroute door de VVV aangeboden. En omdat Madonna ook Nederlandse bikers wil laten weten dat deze route er is, ben ik uitgenodigd om naar Riva te rollen.

Op pad met Beatrice en Marco

In het centrum van Madonna, op de Piazza Righi, ontmoet ik mijn fietsmaatjes voor vandaag: Beatrice Bertolini en Marco Albertini. De eerste werkt bij de plaatselijke VVV en de tweede is bike-guide bij MTB Adamello Brenta. “We hebben deze route nu één zomer gereden”, vertelt Marco als we rustig Madonna uitrollen. “Er is veel animo voor. Dat komt ook omdat de toer eigenlijk uit meerdere routes bestaat. Afhankelijk van het niveau van de groep passen we het traject aan. Zijn het goede bikers, dan rijden we zoveel mogelijk over onverharde wegen en paden. Hebben de groepsleden minder ervaring, dan slaan we de lastigste off-road secties over. Ma non preoccuparti, maak je geen zorgen, ook de ‘lastige’ stukken zijn voor de meeste fietsers goed te doen.” Bij het uitspreken van het woord lastig schrijft Marco met zijn vingers aanhalingstekens in de lucht.

“Toch draai ik het gas niet helemaal open; daarvoor vraagt het uitzicht op de ruige pieken van de Brenta Dolomieten teveel aandacht. Wat is het hier mooi!”

Nog voor we Madonna, als we het asfalt inruilen voor een onverharde bergweg, begrijp ik wat hij bedoelt. Ja, we rijden off-road, maar lastig of technisch wordt het nergens. Toch draai ik het gas niet helemaal open; daarvoor vraagt het uitzicht op de ruige pieken van de Brenta Dolomieten teveel aandacht. Wat is het hier mooi! Met uitzondering van een paar honderd meter asfalt rijden we onverhard tot vlak voor het dorp Pinzolo. Daar pakken we de pista ciclabile oftewel het fietspad. Moeilijk voor te stellen, als Nederlander, maar dat is een heel ding hier, fietspaden. VVV-ster Beatrice is er trots op: “Er is de laatste jaren heel veel geïnvesteerd in het aanleggen het fietspad door Val Rendena. Je kunt nu autovrij de hele vallei door!” Goed nieuws, want de strada statale, die net als wij en de rivier Sarca door hetzelfde dal naar het zuiden slingert, is behoorlijk druk

Stille landweggetjes

Autovrij of niet, op een aantal plekken verlaten we toch het fietspad en nemen we stille landweggetjes. “De pista ciclabile loopt grotendeels langs de rivier Sarca”, legt Marco uit. “Mooi, maar ook een beetje eentonig. Ik heb daarom wat afwisseling in de route ingebouwd.” “Jij?”, vraag ik. Marco knikt. Blijk ik niet maar met zomaar een bike-guide op stap te zijn, maar met de routebouwer himself. “Ik ben hier opgegroeid en zit al mijn hele leven op de mountainbike”, legt hij uit. “Er is dus echt geen enkel paadje of weggetje tussen Madonna en Riva dat ik niet ken.”

“Hoe hoger we komen, hoe mooier het uitzicht. Boven me loodrechte rotswanden, onder me de diepe kloof die de Sarca heeft uitgesleten in de rotsen. Indrukwekkend!”

Relaxed fietsen we over Marco’s route verder naar de plaats Tione di Trento, waar het dal een scherpe knik naar het oosten maakt en we de eerste echte klim van de dag voor de kiezen krijgen. Okay, het zijn maar 200 hoogtemeters en het gemiddelde stijgingspercentage stelt niet veel voor, maar op een klein stukje dat boven de 20% komt moeten we toch flink werken. Hoe hoger we komen, hoe mooier het uitzicht. Boven me loodrechte rotswanden, onder me de diepe kloof die de Sarca heeft uitgesleten in de rotsen. Indrukwekkend!

Over gravel langs dorpjes en kastelen

Via het markante kasteel van Stenico rijden we vanaf het hoogste punt door appel- en wijngaarden over onverharde landweggetjes weer naar beneden, steken bij het kuuroord Ponte Arche de Sarca over en zetten vervolgens weer koers naar het zuiden. “De komende vijftien kilometer gaan we omhoog,” vertelt Marco, “naar de Passo del Ballino. Die ligt op 750 meter.” In die vijftien kilometer moeten we 350 hoogtemeters overbruggen. Appeltje-eitje, want nergens is het echt steil. Omdat er hier geen speciale pista ciclabile ligt, rijden we voornamelijk over grind- en gravelwegen. Wat mij betreft spannender dan het fietspad. Daar komt bij, dat de route hier heel afwisselend is. Weidse vergezichten en dichte bossen wisselen elkaar af. Met tussendoor pittoreske dorpjes en stoere kastelen. Puur genieten. Voor ik het in de gaten heb passeren we de pashoogte.

“De route is hier heel afwisselend is. Weidse vergezichten en dichte bossen wisselen elkaar af. Met tussendoor pittoreske dorpjes en stoere kastelen. Puur genieten. Voor ik het in de gaten heb passeren we de pashoogte.”

Zouden we op de hoofdweg blijven, dan rol je vanaf hier min of meer vanzelf naar Riva. Maar we blijven natuurlijk niet op de hoofdweg. Bij het fraaie kerkje van Ballino draaien we linksaf en omhoog het bos in. Na een paar honderd meter gaat de smalle asfaltweg over in bospad met een ondergrond van dikke keien. Wat een heerlijk pad! Niet te steil, maar wel steil genoeg om flink vaart te krijgen, met als uitdaging de grote, ronde keien en de scherpe haarspeldbochten. Oftewel, fijn dat mijn mountainbike voorzien is van goede remmen en dito banden!

Smaragdgroene verrassing

Na een paar honderd hoogtemeters lekker dalen manifesteert zich heel onverwacht een smaragdgroene verrassing: Lago di Tenno. Dit fraaie bergmeer is een ideale plek om even een frisse duik te nemen. Of om even een broodje te eten, zoals wij doen. Want ondanks het stevige tempo dat we er tot nu toe op nagehouden hebben, hebben we vanwege het maken van de foto’s toch flinke vertraging opgelopen. Terwijl we wel op tijd in Riva moeten zijn om de bicibus, de fietsbus terug te pakken. Het is dat de tijd krap is, anders wist ik het wel…

“Even na Lago di Tenno is in de verte het Gardameer ineens zichtbaar. We zijn er bijna. Maar nog niet helemaal, want even later passeren we alweer een toeristische highlight: Canale di Tenno, een middeleeuws dorpje dat op de een of andere manier ongeschonden de afgelopen eeuwen is doorgekomen.”

Even na Lago di Tenno is in de verte het Gardameer ineens zichtbaar. We zijn er bijna. Maar nog niet helemaal, want even later passeren we alweer een toeristische highlight: Canale di Tenno, een middeleeuws dorpje dat op de een of andere manier ongeschonden de afgelopen eeuwen is doorgekomen. Smalle straatjes met ronde riviersteentjes als bestrating, steile stenen trappen en hoge, door middel van poorten en bogen aan elkaar geklonken panden maken van een bezoek aan Canale een bijzondere belevenis.

Maar na Canale is de koek toch echt op. Het enige dat nog rest is de afdaling naar Riva. Op de drukke strada statale jagen we samen met een pelotonnetje strak gesoigneerde Italiaanse wielrenners automobilisten op, totdat Marco de drukte zat is en hij de hoofdweg verlaat om de afdaling voort te zetten over een smalle landweg tussen de wijngaarden en olijvenbomen. Niet veel later staan we met een ijsje in de hand aan de oever van het Gardameer. Wat een lekker einde van een heerlijke dag.