Reizen | Stoneman Miriquidi

Tekst: Arjan Kruik // Foto's: Dennis Stratmann en Phillip Ruopp

Stoneman Miriquidi

De Italiaanse Stoneman-bedenker Roland Stauder is niet te vermurwen: in ieder land is slechts plaats voor één Stoneman. Geen probleem voor een klein land als België, maar wat doe je als land als je meerdere bergketens hebt? Toen Stauder een paar jaar geleden aankondigde dat hij zijn Stoneman-imperium graag richting Duitsland zou willen uitbreiden, barstte een flinke concurrentiestrijd los. Het Zwarte Woud, de Allgäu, de Harz, het Bayrische Wald, allemaal wilden ze deze mountainbikersmagneet maar wát graag in huis halen. Uiteindelijk ging het afgelegen Ertsgebergte, in de Duitse deelstaat Saksen, op de grens met Tsjechië, met de Stoneman aan de haal: de Stoneman Miriquidi.

“Het Zwarte Woud, de Allgäu, de Harz, het Bayrische Wald, allemaal wilden ze deze mountainbikersmagneet maar wát graag in huis halen. Uiteindelijk ging het afgelegen Ertsgebergte, in de Duitse deelstaat Saksen, op de grens met Tsjechië, met de Stoneman aan de haal: de Stoneman Miriquidi.”

Het ‘waarom’ is natuurlijk aan ons om uit te vinden, door ’m te rijden. Maar vooraf had Dany Heck, de initiator van de Belgische Stoneman, die ik afgelopen jaar reed, me al een en ander verteld over z’n Saksische collega’s: “Bij het opzetten van de Stoneman Arduenna hebben we veel hulp gehad van Philipp Heinrich en zijn vader Lutz. Het verhaal gaat, dat Lutz er persoonlijk voor gezorgd heeft, dat Stauder zijn keuze op het Ertsgebergte liet vallen voor zijn Duitse Stoneman. Met name het gevarieerde landschap en grensoverschrijdende karakter van de Stoneman Miriquidi zou Stauder uiteindelijk over de streep getrokken hebben. Plus”, en nu moet Dany lachen, “dat Lutz Heinrich een nogal overtuigende persoonlijkheid is…”

“Wat in het vat zit verzuurt niet.”

In de zomer van 2020 kwam ik via Dany in contact met Philipp en Lutz, wat resulteerde in een afspraak om in oktober van dat jaar ‘hun’ Stoneman te rijden. Maar dat najaar kwam Covid-19 weer versterkt terug en ging Europa op slot. Oktober mei, mei werd juni, juni werd juli en uiteindelijk reed ik pas in augustus m’n auto de parkeerplaats op van m’n hotel in Oberwiesenthal. Maar zoals m’n vader altijd al zei: “Wat in het vat zit verzuurt niet.” En zo is het maar net.

“De afgelopen zomer was in meerdere opzichten een vreemde zomer. Allereerst natuurlijk vanwege de corona-beperkingen, die van buitenlandse reizen zo nu een dan een flinke puzzel maakten. En dan nog het allesbehalve zomerse weer. Als Sebastiaan en ik de eerste ochtend onder een zwaarbewolkte hemel Oberwiesenthal uitrijden, zit de rugzak dan ook flink vol.”

De afgelopen zomer was in meerdere opzichten een vreemde zomer. Allereerst natuurlijk vanwege de corona-beperkingen, die van buitenlandse reizen zo nu een dan een flinke puzzel maakten. En dan nog het allesbehalve zomerse weer. Als Sebastiaan en ik de eerste ochtend onder een zwaarbewolkte lucht Oberwiesenthal uitrijden, zit de rugzak dan ook flink vol. Extra fietsshirt, shirt met lange mouwen, regenjas, regenbroek, droge sokken en een hele lading reepjes. Plus natuurlijk de gebruikelijke pech-onderweg-spullen als pompje, binnenband, bandenlichters en minitool-met-kettingpons. Beter mee verlegen dan om verlegen, toch?

Negentorentocht

Al bij de eerste beklimming valt op dat de Stoneman Miriquidi en totaal ander karakter heeft dan de Stoneman Arduenna. Heb je bij die laatste vanwege de smalle, diep uitgesleten dalen eigenlijk geen idee waar je bent, in het tamelijk open landschap van het Ertsgebergte zie je de bergen die je nog moet beklimmen al van verre liggen. Niet alleen omdat ze duidelijk tegen de horizon afsteken, maar ook omdat op iedere berg van een beetje betekenis een hoge toren staat. In die zin zou je de Stoneman Miriquidi ook de Negentorentocht kunnen noemen. En aan de voet van al die torens vind je stempelposten.

“Stempelposten? Dat vergt misschien even uitleg. Het deelnamepakket omvat onder andere een routekaart en een startkaart. Op de verschillende stempelplaatsen langs de route kan je deze kaart laten perforeren. En met een volledig geperforeerde kaart verdien je een door Stauder zelfgemaakte Stoneman-trofee in goud, zilver of brons.”

Stempelposten? Dat vergt misschien even uitleg. Om je deelname aan de Stoneman Arduenna officieel te maken moet je een deelnamepakket kopen. Dit pakket omvat onder andere een uitvouwbare routekaart met hoogteprofiel en een startkaart. Op de verschillende stempelplaatsen langs de route kan je deze kaart laten perforeren. En met een volledig geperforeerde kaart verdien je een door Stauder zelfgemaakte Stoneman-trofee in goud, zilver of brons, al naar gelang het aantal dagen je er over gedaan hebt. Uiteraard komt de steen die in die trofee verwerkt is uit de bergen die je net zelf hebt overmeesterd.

Met routebordjes en/of gps

Wie startkaarten en ponstangen een nogal ouderwets analoog gedoe vindt: dat klopt. Maar het is ook een bewuste keuze. “Natuurlijk zouden we de start- en controlepunten makkelijk kunnen digitaliseren, vertelt Philipp Heinrich, als ik hem voorafgaand aan de Stoneman tref in Prijut 12, zijn berghut annex Stoneman-startpunt aan de voet van de Fichtelberg. “Maar Stauder wilde juist een ervaring creëren zónder elektronische apparaten. Geen beeldschermen, geen magneet- of chipkaarten, geen Strava-stress, maar wel natuurbeleving en sportieve uitdagingen. Om die reden zijn alle Stonemans ouderwets gemarkeerd met bordjes. Omdat een gps op het stuur in principe overbodig is, kan je je volledig richten op het beleven van de route en het verleggen van je persoonlijke grenzen.”

“Stauder wilde juist een ervaring creëren zónder elektronische apparaten. Geen beeldschermen, geen magneet- of chipkaarten, geen Strava-stress, maar wel natuurbeleving en sportieve uitdagingen. Om die reden zijn alle Stonemans ouderwets gemarkeerd met bordjes.”

In het Ertsgebergte wordt de soep trouwens niet zo heet gegeten. Na online inschrijving ontvang je week voorafgaand aan je start een gpx-bestand met de meest actuele route. Toch wel prettig, want paaltjes met routebordjes kunnen omgereden zijn, bruggetjes weggespoeld of paden door werkzaamheden geblokkeerd. Een gps op het stuur met daarin de actuele route geeft dus een geruststellend gevoel. Geruststellend maar gelukkig ook nagenoeg overbodig, want de route blijkt keurig uitgepijld. Slechts één keer rijden we verkeerd, op de tweede dag, in de chaos van de Vietnamese straatmarkt in het Tsjechische grensplaatsje Potůčky.

Geheime wapen: Haribo!

Maar op de eerste dag rijgen Sebastiaan en ik de stempelposten probleemloos aaneen; Bärenstein, Pöhlberg, Scheibenberg. Ook het weer lijkt mee te zitten. Zien we in de verte hevige stortbuien uit de gitzwarte wolken waaieren, wij lijken aan de dans te ontkomen en rijden we zelfs regelmatig in de zon. Maar aan de voet van de Hundsmarter, de berg na de stempelpost op de Scheibenberg, komen we toch aan de beurt. En hoe! Het water giert naar beneden. In plaats van te vertrouwen op onze regenkleding zoeken we beschutting in zo’n jagershut-op-palen. Lekker droog.

“Tijd dus voor m’n geheime wapen: Haribo. Terwijl de regen op het dak van onze schuilplaats klettert, werk ik een handjevol winegums naar binnen. Op hoop van zegen.”

Deze gedwongen pauze geeft me bovendien de gelegenheid even bij te komen. De benen willen namelijk niet meer zo graag. Te hard gereden? Te weinig gegeten? Ik denk eigenlijk het laatste. Het ontbijt ligt alweer heel wat uren achter me en meer dan een paar reepjes plus een kop koffie en glas appelsap bij een koffietentje onderweg heb ik niet gehad. Tijd dus voor m’n geheime wapen: Haribo. Terwijl de regen op het dak van onze schuilplaats klettert, werk ik een handjevol winegums naar binnen. Op hoop van zegen.

Trailcenter Rabenberg

Omdat de regen net zo plotseling stopt als dat-ie kwam moeten de Haribo’s al snel laten zien wat ze waard zijn. Een turbo hoeft niet, maar wat extra energie om de drie beklimmingen te overmeesteren die nog tussen ons en onze overnachtingsplaats Breitenbrunn liggen, zou toch mooi meegenomen zijn. En ja, het werkt! De extra suikers schudden m’n ingekakte beenspieren weer wakker, waardoor de hoogtemeters weer redelijk vlot onder m’n wielen doorrollen. Hundsmarter, Ochsenkopf en – na een lange maar relatief vlakke klim – de Rabenberg.

“Die Rabenberg huisvest een trailcenter met vijf uitgepijlde routes. En dat maakt het laatste stukje van deze eerste Stoneman-etappe tot een klein feestje. Via Final Flow, Flowing Ten en Garage Trail zetten we de opgebouwde hoogtemeters met behulp van de zwaartekracht om in snelheid.”

Die Rabenberg huisvest een trailcenter met vijf uitgepijlde routes. En dat maakt het laatste stukje van deze eerste Stoneman-etappe tot een klein feestje. Via Final Flow, Flowing Ten en Garage Trail zetten we de opgebouwde hoogtemeters met behulp van de zwaartekracht om in snelheid. Moe maar vol endorfine rollen we de laatste halve kilometer naar het hotel. Precies op tijd, want nauwelijks staan onze bikes in de garage of een noodweer barst los.

Eerst Duitsland, dan Tsjechië

Is de eerste dag exclusief een Duitse aangelegenheid, op de tweede dag steken we, na een klein lusje over de Auersberg, de grens met Tsjechië over, om daar de rest van deze etappe te blijven. Geen probleem, want ook hier liggen genoeg bergen-met-torens-erop om de beenspieren op de proef stellen. Blatenský vrch, Plešivec, Klínovec. Het landschap in de Tsjechische kant van de grens is hetzelfde als aan de Saksische zijde, maar toch anders. Wilder, minder aangeharkt. Dat ervaar je niet alleen in de bossen en weilanden, maar ook in de dorpjes en stadjes waar je doorheen rolt. Vervallen Habsburgse villa’s uit de tijd dat Tsjechië nog bij Oostenrijk hoorde, eveneens vervallen en vooral ook deprimerende hoogbouw uit de naoorlogse communistische tijd en moderne vrijstaande woningen van na de aansluiting bij de Europese Unie; de turbulente geschiedenis van Tsjechië is overal zichtbaar.

“Over turbulent gesproken; de trail die op de top van Plešivec begint, is aangelegd door de de meervoudige wereldkampioen fourcross Michala Prokopa. Deze Modrý-trail maakt deel uit van Bikepark Plešivec, een complex van in totaal vier mountainbiketrails, van blauw naar zwart.”

Over turbulent gesproken; de trail die op de top van Plešivec begint, is aangelegd door de de meervoudige wereldkampioen fourcross Michala Prokopa. Deze Modrý-trail maakt deel uit van Bikepark Plešivec, een complex van in totaal vier mountainbiketrails, van blauw naar zwart. De Stoneman-route loopt over de blauwe. Maar voordat we de zwaartekracht voor ons aan het werk zetten schuiven we eerst aan in het bergrestaurant op de top van de Plešivec voor een stevige maaltijd; de hongerklop van gisteren wil ik nu absoluut voor zijn. Tijd voor pasta!

De langste beklimming: Klínovec

Een lange afdaling en een paar korte klimmetjes later ben ik blij met die pasta. De apotheose van de etappe is namelijk de beklimming van de Klínovec. 634 hoogtemeters aan één stuk, tot een hoogte van 1.244 meter. Dat is gelijk ook het hoogste punt van het Ertsgebergte. De klim, die eerst over asfalt loopt en later over afwisselend grove keien of fijn steengruis, blijkt inderdaad zo lang als gezegd wordt, maar omdat-ie niet overdreven steil is, is-ie toch goed te doen. Bovendien is de beloning niet gering. En dan heb ik het niet over het gaatje dat je bovenop de berg in je stempelkaart kan stansen, maar over de trails die bovenop de berg starten.

“Net als op de Plešivec ligt ook op de Klínovec een bikepark. En wat voor één! Er liggen vijf verschillende trails op de berg, van relaxte flowtrails tot knalharde downhill-tracks. Allemaal beginnen ze op de top en eindigen ze vijfhonderd hoogtemeters lager. ”

Net als op de Plešivec ligt ook op de Klínovec een bikepark. En wat voor één! Er liggen vijf verschillende trails op de berg, van relaxte flowtrails tot knalharde downhill-tracks. Allemaal beginnen ze op de top en eindigen ze vijfhonderd hoogtemeters lager. Wij pakken de rode Rubin-trail, die min of meer in het midden van het moeilijkheidsspectrum ligt. En wat is-ie lekker! En niet eventjes, maar acht kilometer lang. Dat is namelijk wat de trail-bouwers uit die vijfhonderd meter hoogteverschil hebben weten te peuren. En dat zonder concessies ten aanzien van de snelheid! De Rubin rolt namelijk heerlijk door en heeft vrijwel geen lastige secties waar je harder dan je lief is in de ankers moet. Dit is flowen zoals flowen bedoeld is!

De laatste loodjes

Vlak boven het liftstation dirigeert een routebordje ons van de trail af. Tijd om de Stoneman voort te zetten. Het eindpunt op de Fichtelberg, aan de Duitse kant van de grens, was vanaf de top van de Klínovec al duidelijk te zien. Maar desondanks vergen de laatste kilometers toch nog de nodige inspanning. Allereerst omdat de Rubin-trail ons naar de bodem van een steil zijdal heeft geleidt, waar we eerst uit moeten klimmen, bijna tweehonderd hoogtemeters steil omhoog. En vervolgens omdat we – na dezelfde hoeveelheid hoogtemeters ook weer gedaald te hebben, ook de Fichtelberg nog op moeten. Wederom bijna 200 hoogtemeters.

“Omdat de pasta inmiddels is uitgewerkt vallen de laatste hoogtemeters me best wel zwaar. En dat wordt er niet minder op als het ook nog begint te regenen. Eerst langzaam, maar al snel steeds heftiger.”

Omdat de pasta inmiddels is uitgewerkt vallen de laatste hoogtemeters me best wel zwaar. En dat wordt er niet minder op als het ook nog begint te regenen. Eerst langzaam, maar al snel steeds heftiger. Desondanks blijft de regenjas in de rugzak, het einddoel met de markante toren van het Fichtelberghaus is immers in beeld. Dus hoe nat kan je worden? Nou, best wel nat, zo blijkt bij de stempelpost op de top van de berg. En om de pret nog meer te drukken steekt vlak na ons een andere Stoneman-rijder z’n kaart in het ponsapparaat. Net als ik ook een vijftiger. Maar dan eentje die het voor elkaar krijgt de hele Stoneman in één keer te rijden, zo blijkt uit zijn vraag of wij ook “Goldfahrer” zijn. “Ehh, nee, wij hebben gewoon zilver gereden”, antwoord ik een beetje besmuikt, terwijl mijn ego deze mentale tik stoïcijns probeert te verwerken. Tsja, baas boven baas.

Epiloog

’s Avonds, als we in het restaurant van ons pension genieten van een ‘schwammepfann mit schupfnudeln’ en een groot glas ‘hefeweißbier’, keert de trots gelukkig terug. Want zilver, dat is uiteindelijk zo slecht nog niet, vinden Sebastiaan en ik. 4.500 hoogtemeters over 167 kilometers, hoe vaak rijd je dat nou binnen 48 uur? Nou dan! Dus heffen we het glas en klinken we op de prestatie die we de afgelopen twee dagen geleverd hebben. Proost! Volgend jaar voor goud?

Eerder gepubliceerd op 19 september 2021